Pannekoek. 26 april 2015. Zuid

Bon Siman.

Om tien voor vier zette de stoet autos zich in beweging om naar het punt van vertrek te rijden. Een ieder had er zin in. 

Een vrolijk paadje leidde ons door een rooi en aldra klommen we tegen de helling op via een gelijdelijk stijgend weggetje dat vrij smal was en niet duldde dat je vriend of vriendin naast je liep. Zodoende kwam het, dat we zonder ongelukken de top bereikten. 

Op het hoogste punt staat een zwartwitte paal om aan te geven, dat hier een hoogtepunt bereikt wordt. Ik kon het niet laten om hier even het paalzitten te beoefenen, zoals ik dat deed in mijn hoogtij dagen, toen ik liever zat dan moe was. 

U weet dat het record paalzitten op enkele weken staat. Hij /zij blijft er net zo lang op zitten totdat de zit(s)ter eraf dondert. Er zijn mensen die jarenlang het zitten oefenen. 

Het was de hoogste tijd om dit hoogstepunt voor gezien te houden, we moesten voort. De paden werden er niet breder op en je moest behoorlijk uitkijken of een Enfrau je niet te pakken nam. 

De uitzichten naar de binnenrandmeren waren fantastisch. Sprookjesverhalen over het toverland in de verte deed ons denken, dat we op het vliegende tapijt zaten. Het Aladin gevoel maakte zich van ons meester. 

Eindelijk na het vele afdalen arriveerden we op de T-splitsing in het bos. Onze droge kelen werden gesmeerd en op naar de kust door het Manzanillabos.

Het water stond hoog, af en toe spatte het over onze schoenen. 

De weg terug was voor iedereen duidelijk omdat we op de heenweg ook dit pad genomen hadden. Tot aan die T-splising dan.

Hier namen we de tegengestelde richting en kwamen door een bomenrijk bosgebied met nagenoeg geen open plekken. 

De rooi leidde ons  al bukkend onder omgevallen bomen door naar het binnenwater waar de mangroven in volle glorie door hun luchtwortels naar lucht stonden te happen. 

De waterkering met prachtige rondingen was hier en daar aan het afbrokkelen. Daardoor was het mogelijk om een kortere weg te nemen om onder de Manzanillabomen te geraken. Het pad terug liep via de rooi.

Op regenachtige dagen kun je er op rekenen, dat je een paar natte voeten krijgt.

Bij het huisje in het bos stapten we uit de rooi de weg op die ons naar onze autos voerde.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Santa Barbara Plantation. 19-04-2015

Beste Wandelaars,

Het parkeer terrein tussen de twee hoofdpoorten van de  Mijn Mij. en Santa Barbara vulde zich meer en meer met autos van de wandelclub. De groep breidde zich uit totdat we het vrolijke aantal van 25 hadden bereikt. Ik had niet gedacht, dat deze wandeling zo populair was, of was het misschien, dat men niet steeds verstek wil laten gaan of dat het avontuur van het onbekende lokte. Boca 19 moet het geweest zijn!

Gelukkig had de security geen bezwaren, daar we geen geasfalteerde wegen bewandelden. 

We liepen dan ook regelrecht het Manzanillabos in en langs een gedozerd pad kwamen we op een heuveltje van wel 13 meter aan. 

De regenbak die hier stond had geen water en dorst hadden we nog niet. 

Het heuveltje af langs een weg geflankeerd met bloeiende Pitas, altijd een fleurig gezicht, voerde ons door een bos van bomenmix. Hoge Olibas en Manzanillabomen en een enkele Mahok voerden de boventoon. Het struikgewas hield de dam en een ruine van een huisje verscholen. 

De zon scheen fel en het regende niet. Geen paraplu en parasol te zien, want daar houden de vogeltjes niet zo van. Het restant van de put die we tegenkwamen, verwonderde ons. Geen water en het had vorige week nog zo gebuid. 

Op naar Playa Caiketios, daar kwamen we tenslotte voor. We wilden ons vereenzelvigen met die indianen, die hier zeer lang geleden over de vlakte renden. De restanten van schelpen gaf aan dat er een plek aan het water geweest moest zijn die door de Cariben benut werd om te vissen en te jagen.

Het weggetje omhoog bracht ons achter het landhuis, waar we in de voorbereiding van deze tocht twee graftombes ontdekten.

Muisstil werd een bezoekje afgelegd, maar dat moet wel eens anders geweest zijn gezien het grote aantal flessen, dat rondom de graven verspreid lag. Of zouden de zombies hier een feestje gebouwd hebben. We bespeurden geen afgebrande plekken of tekenen dat hier brua gepleegd kon zijn. Wel een termietennest op een van de tombes.

We wilden niet de bewoners van het naar ons leek onbewoonde landhuis storen, dus huppelden we het paadje weer af dat ons weer naar playa Caiketios leidde. Van hier uit liepen over onverkend grondgebied. De spanning was te voelen en sommigen hadden pareltjes van zweet op hun voorhoofd staan. Gelukkig hadden een paar wandelaars een knipschaartje meegenomen, want af en toe was doorgang wel erg nauw. 

Over prachtig zeegras en langs een geweldige bomenpracht wisten we een geschaafd pad te bereiken, dat enigszins bekend voorkwam, omdat we dat al eerder gelopen hadden.

Op naar de indigobakken. We waren nog zo gewaarschuwd dat dit geen fluitje van een cent was. Maar de voettochters hebben voor hetere vuren gestaan. Over sprokkelhout langs agavebeplanting met zijn scherpe punten en wabis met zijn stekels zwoegden we door de mondi en kwamen bij een gesloten hek uit. Er omheen lagen grote rotsblokken, die we met moeite beklommen om achter het hek uit te komen waar de indigo bakken lagen. Deze bakken waren geheel gevuld met aarde. D buitemuren waren nog vrij gaaf. Er naast lag een diep gat waar water in zat. Je kon zien aan de heuvel van modder ernaast, dat deze uit het gat kwam. Niemand wou zwemmen. Smoesjes van we hebben ons badpak vergeten en er zitten grote krabben in het gat, was de oorzaak. 

Even verderop lagen twee reusachtige keien, broertjes of zusjes van de Amerfoortse Kei, hoe die daar gekomen zijn, is voor ons een vraagteken. Het Mahonybos zat er niet meer in, zodat we dat voor een andere keer moeten bewaren. 

Boca 19 was een succes, we hadden dorst en alle verhalen over ontberingen kwamen los. Ik heb me op een gegeven moment los moeten rukken, want anders had U dit verslag moeten ontberen. Dat zou geen ramp geweest zijn, zegt U, want het is voor een wekelijks begin een hoop leeswerk en daar zitten we met ons drukke bestaan niet om te springen.

Groetend, G.K.

Wandelverslag Magasina Porto Marie. 12-04-2015

We hebben een V van vogels , vliegen en verdwalen. We hebben een W van waarde, waarheid en wandelen. We hebben een N van natuur, nattevingerwerk en naturen. We hebben een U van Uniek, Uitje en uitten. Zo kon het zijn, dat we tegen vieren de vogels natuurden, die in de richting van Seru Basora vlogen. Deze wandeling stond in het teken van een uniek uitje de natuur in. Dus achter de vogels aan. Het was zeker geen nattevingerwerk om de juiste weg naar belpaal en magasina te vinden.

Na een jaar was het pad helaas omgetoverd. We verdwaalden dan ook prompt. Het bekende pad, dat bij nader inzien de waarheid aan het licht bracht, vermoedelijk door de overwoekering van het lover, dat het pad niet zo erg bekend meer voorkwam. Iemand uitte een zucht van verlichting , toen we toch na al dat geknip en gemodder het goede pad oppakten. De moraal van deze gebeurtenis is, dat je nooit vreemde vogels moet volgen.



De belpaal, hij was groter dan ik verwacht had, stond in volle glorie zijn ronde vorm en noeste grootte uit te stralen. Even Amersfoort bellen, hoorde ik iemand zeggen. We wandelden naar de Magasina. Deze deed ons versteld staan door het resultaat van de opknapbeurt.

De mooie doorkijk van vroeger was verdwenen. Het driehoekig gat was helemaal opgemetseld met stenen. Er was geen kijkgaatje meer te bespeuren.

De bogen van de ingangen waren vernieuwd. Je kon er met gemak onder door. De muren van deze opslagplaats kunnen er weer eeuwen tegen. En overal die golfjes. Waterafstotend waarschijnlijk.




Is dit het schip?, vroegen enkele medewandelaars op de grijze muur wijzend. In de krant zag het er heel anders uit met al die mooie kleuren. Ja, zei ik eigenwijs, een ingekrast schip in het metselwerk heeft geen kleur en een ingekleurd schip staat alleen in de krant om de mensen te lokken om te gaan kijken. Daar was geen speld tussen te krijgen, dacht ik.



We vervolgden onze wandeling langs het mooie mondipaadje met aan het eind prachtige uitzichten over het groene landschap waar konijnen, hagedissen, leguanen, varkens en mogelijk de bina (Curaçaosche hert) zich ophouden.

Op de kruising hielden we een stop om onze droge kelen te smeren. De lange weg met oversteekplaatsen voor de varkens en andersoortig gedierte bracht ons uiteindelijk weer bij het resort Fontein waar onze autos stonden. Met een vrolijke wandelgroet, Groetend, G.K
.

Het Hazenpad, wandeling 5 april 2015

(Hiking Curaçao: Start van deze wandeling nabij Jan Thiel Beach)

Om vier uur precies  liepen we om het hekwerk van de parkeerplaats heen om de route langs de kust op te pakken. De zee stond hoog want het was net volle maan geweest. De golven klotsten tot aan de rotsen en we moesten voetje voor voetje trippelen om de tocht met droge voeten te vervolgen. De wandschildering die vermoedelijk door de nazaten van de eerste bewoners op de rotswand is aangebracht, is een bezoekje waard. De uitbeelding van een vis is enigszins verwaterd en gekleurd, want je kon niet zien of het een Mula of een Dradu was. Het was in ieder geval geen Potvis of Walvishaai. Eentje riep nog van olifant. De Tabacco Pescador Muhe gaf het een en ander een mooi decor. 

Het pad langs de kust geeft een andere dimensie aan de wandeling, een voetstap verkeerd en je zit of beter gezegd je glijdt in de probemen. De meeste priktakken waren in de voorbereiding al weggeknipt en dat maakte de zondagmiddagpaaswandeling plezierig. 

De ingang van de Lagune van Jan Thiel lag nog bezaaid met grote keien die vroeger een kalkoven vormden. De koralen werden met hout van de manzanillabomen verhit. Deze kombinatie had tot gevolg dat de termieten uit je huis bleven. In de Salinas werd het zout gewonnen en de zakken zout werden naar de schepen buitengaats getransporteerd over staken aan katrollen van koraal.

Het volgende pad was het Paas Hazenpad.  Dit was ook duidelijk aangegeven met een bord van de Paashaas. Het 'Paas Hazenpad'. Het bord stond op het alternatieve pad voor de wandelaars die de gevaarlijke kust niet van dichtbij wilden bekijken. De durvers gingen voetje voor voetje verder een prachtig kustpad af met afgebrokkelde rotsblokken, die beneden aan de voet van het terras op het rif lagen. Dit als waarschuwing dat je niet op een afbrokkelend stukje moet gaan staan. De gele lintjes die de route aangeven moeten een verademing geweest zijn; dat je niet meer behoefde te schuifelen.

Als tractatie om de Paasgedachte luister bij de zetten, was het paadje, het alternatieve pad, waar we op uit kwamen met paaseitjes, jelly beans, bestrooid. Gelukkig hoefden we niet ons uiterste best te doen om ze te vinden, want we zagen ze zo liggen. Om ze te pakken moesten we wel met ware doodsverachting bukken om ze van een steen te plukken. Het moet een zeer lenige paashaas geweest zijn om ze zo laag bij de grond te verbergen. Geen dakhaas. 

Op het patrouillepad aangekomen zetten we onze tocht voort richting Sea Aquarium langs het Katoenstruikenpad. Ook hier troffen we de nodige paaseitjes aan. De dorst werd gelest en de paaseitjes werden genoten. Dit gaf ons kracht om van het vogelgezang te genieten. Op het weggetje achterlangs waren vogeldrenkbakjes neergezet door vogelliefhebbers die daar in de buurt wonen. 

We vervolgden onze weg die naar het Openlucht Museum en de Flessenberg leidde. Jammer genoeg waren er geen gevulde flessen en degeen die nog een oude Rotschild in gedachten had, kwam bedrogen uit. 

Op naar het uitkijkpunt. In de verte kon je nog pootjebadende Flamingos ontwaren, maar wat ze daar met elkaar te bespreken hadden, blijft voor ons geheim. Zelfs de drie die niet zo veraf stonden, konden ons niet vertellen, wat ze aan het doen waren. We dachten dat ze Schuilevinkje speelden, toen ze hun kop onder water dompelden. 

De weg langs de lagune is heuvelachtige weg breed genoeg om naast elkaar te lopen.

Het geluidsvolume van de groep versterkte, ondanks dat we een uur en drie kwartier er op hadden zitten. Bij de ingang van de lagune kon een ieder kiezen voor een directe route van 20 minuten of nog drie kwartier langs heel mooie paden met zeer oude bomen. Met zijn allen dus de paden op en de lanen in. Het is een genot om zeer oude Watapanas, Palu di Sias en Cadushis te zien. Een zeldzaam gebied met zoveel oude bomen. Het pad langs Cho Go Go had nog een verrassing in petto, de Bonchi Indian. Als deze boom bloeit, draagt ze gele bloemen, maar dat is voor een volgende keer.

Na 2 uur en 3 kwartier waren we bij onze bolides aangeland.

Met een vrolijke wandelgroet,

GK. Foto's en verslag.