Hallo Wandelaars,
Normaal gaan we de Mondi in,
maar voor de verandering gingen we nu het
Christoffel Park in, waar ook veel mondi
is. Ik heb nog gedacht om in het park enige gezelschapspelletjes te
doen, maar niemand wilde zakdoekje leggen en het Rosa"", Rosa bloemen op
je hoed, alle mooie meisjes zijn zo zoet, was ook niet in trek. De
leeftijd van de heren speelde volgens de dames een te grote rol. Het
kringlopen zou te houterig worden en het moet juist verleidelijk
en sierlijk zijn.
De stemming zat er meteen goed in, we deden
blindemannetje bij ons op de pick-up en we hebben ons rot gelachen,
vooral toen de chauffeur hem was. Ik weet het, dit is al een oude, maar
ik moest hem toch even kwijt.
Het park leek wel een lusthof, alleen de
beelden van Vigliante ontbraken.
De Parkbeheerder Cyrill Kooistra stond ons al op te
wachten en gaf aan onze chauffeurs B. en R. de laatste instructies
om toch vooral op de begaanbare wegen te blijven en niet de herten te
volgen. En daar gingen we, poort uit, park in. Christoffel zou met
genoegen naar dit partijtje ongeregeld hebben gekeken, als hij ons
uitgeleide had gedaan.
Cyrill gaf een gil, "Bert een hert", toen hij plots moest
remmen voor overstekend wild. Gelukkig hebben we in de laatste auto,
waar B. de bestuurder van was, de narrow escape niet gezien. Je zou
toch maar getuige zijn van ..... Daarna hebben we geen hert meer
gezien, zo geschrokken waren deze lieve dieren. De drinkstop was goed
getimed, iedereen had dorst en de eerste drinker deed het nog een keer
voor, hoe je zo'n beker aan de mond zet.
foto: F.Cools
foto: F.Cools
Het klimmetje naar de overgebleven resten van het
landhuis Zevenbergen was een peuleschil. De ruine werd van alle kanten
in beeld gebracht. In het gevangenhokje, de nor, was inmiddels een
oeroud mieserig boompje gegroeid. Dit is typerend voor die tijd, toen
je jouw bewakers rustig de boom in kon sturen. Dit is nu heel anders
geregeld In Barber. Hier hoef je je niet bezorgd te maken, dat koffie-pretu-leutende bewakers je storen.
Op naar
Seru Gracia. Alleen de tocht er naar toe
ontlokten al de oh's en ah's. Schitterende landschappen gleden aan ons
oog voorbij. Orchideëen in de bomen en Bromelia's langs de weg.
foto: F.Cools
De
Shimarikus smaakten heerlijk. De eerste ontmoeting met de Sabalpalmen
gaven ons het gevoel, dat we niet op Curaçao waren, maar in een andere
parochie.
De berghelling zag er bijzonder uit met zijn gelaagde
gesteenten, de zogenaamde
Flagstone formatie. Hier kun je duidelijk
zien, hoe de aarde in beweging is geweest en Curaçao ontstaan is zo'n
tachtig - negentig miljoen jaar geleden.
Even keren en een zijweg in, bracht ons op weg naar de
Seru Bientoe. Een kleine wandeling naar boven was nagenoeg geen
inspanning. Een verkoelend windje op de berg en een lagere temperatuur
deed weldadig aan.
De oude gekromde
Dividivi's speelden met onze
fantasieen.
De Sabalpalmen laan maakte het volgen van het paadje erg
gemakkelijk.
Bij het naar beneden gaan deden twee
fotogenieke jonge Warawara's ons uitgeleide. Ze zullen zeker gedacht hebben,
wat komen die vreemde snoeshanen hier doen. We hadden nog wel uren
kunnen genieten van de prachtige uitzichten, maar onze gidse Adeline
riep ons tot de orde, want het eten stond koud te worden bj het landhuis Savonet, beneden.
De tocht terug wederom een plaatje. Een glooiende weg bracht ons uiteindelijk weer naar ons uitgangspunt.
Even napraten onder het genot van een drankje en een
hapje was het sluitstuk van deze magnifieke happening. Ja, zo'n viering
van een jubileum (van de wandelgroep) gaat niet in je kouwe kleren zitten. Was het nu tien
jaar of vijftien jaar, ach geen warawara die daar naar kraait. (F.C.: kukeleku, 15 jaar!)
Voor de volgende week zou een voettocht langs de in bloei
staande struiken en bomen naar het Verzonken Bos op de Noord een goede
keus kunnen zijn.
U hoort nader.
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend,
G.K. (verslag en foto's)
