Wandelverslag Porto Mari. 30 mei 2015.

Een wandelgroep zo mooi in de rooi zie je maar zelden. Het leken wel ontdekkingsreizigers. De rooi is mooi breed en goed begaanbaar. Aan het einde van rooi, nou ja het einde, hij liep nog een stuk door. De rooi werd doorkruist door een dwarspad waarvan ik vermoed, dat als we rechts uit de flank gaan op de parallelweg uitkomen. 

Linksaf intrigeerde ons. Dus het linkse pad op richting van de Magazina. Dit was voor iedereen nieuw. We wisten niet wat ons te wachten stond. Het liep naar het noorden. Daar kwamen we net vandaan. 

De belpaal is niet ver meer, dat als je hulp nodig hebt? We vonden een veel bereden weg, die naar de magazina leidde. Ja, zo valt er nog eens iets te ontdekken. 

Bij de magazina was het rustig. Het scheepje voer nog steeds in de mist. Amper te zien, geetst in het beton. Een vliegende Hollander pur sang. Eenzaam ronddolend over die vele golfjes. Verder geen schip in de buurt, opgeslokt door de grote oceaan. 

Het was vijf uur en via het paadje achterlangs was het zeker nog een uur. In versnelde pas, gezwinde pas zo te zeggen, liepen we langs een scheidingsmuur ook wel slavenmuur genoemd. 

Achterin klonk de kreet kunnen we niet even stoppen. Het tempo was blijkbaar te hoog of sommigen waren te lang bij de Magazina gebleven. Boven bij de t-splitsing aangekomen, werd er gedronken om het uitgedroogde stuk leer soepel te houden, want anders praat het zo moeilijk. 

Een paar wandelaars wilden een zijpad uitvogelen, maar daar had de rest geen fiducie in. Maar goed ook, want de rooi lag een stuk verder op.

Rooi 2 of eigenlijk liepen we nu door dezelfde rooi, maar vanaf de andere kant en dan zie er toch heel anders tegenaan. Gelukkig vonden we het einde waar we er ingegaan zijn. Iemand wou weten of er nog water in de put zat. Een steentje...plons.

De flessen werden nog een keer aan de mond gezet en het laatste stukje naar onze autos was niet ver.

Twee uur en 28 minuten waren we onderweg geweest en hadden genoten van natuur en bizonderheden.

Tot de volgende week zondag.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K. 

Ascencion hiking trails

Coming from Willemstad, right before Plantation house Ascencion, there is a dirtroad, at the right hand side, to Ascencion Bay. (Look for a red and white barrier. Road is open during the day)

Several hiking trails (watch for wooden signs, at both sides of the road) that cross this dirtroad. 

At the bay, there a is parking / picnic place.

Walking back towards the main road, there is a trail at the right hand side that leads to the other side of the bay. From there, a trail leads to the coast, along the bay.

One can choose to hike around the hills and start back to Ascencion, or follow the coast (in the North West direction) all the way to Patrick or Barber.

From the bay, there is also a trail that starts with a wooden ladder. That trail follows the coast (in the South West direction) all the way to San Pedro.

There are round trails in the Ascencion area too. The trails have names, on wooden signs.

Ascencion bay is a great spot for birdwatchers.

Rooi Kathun. 24-05-2015

De speciale plek waar de kunstuitingen van Zanolino duidelijk imponeerden, is een plaats waar het wachten niet lang lijkt. De vraag of we in, op, door of over de rooien gingen kon ik gemakkelijk verklaren, dat we proberen door een rooi met veel nissen en kleurschakeringen van de rotswanden te wandelen, tenminste als je de korte boomstronkjes  op tijd ziet en kan ontwijken.

Een lange aanloopweg ver voorbij de grenspaal en overgaand in een door paardenvijgen gemarkeerd lommerijk paadje bracht ons bij een breed zandpad. Bij gele steen linksaf. Zo kwamen we In een mooie wilde rooi terecht. Een beetje rotsachtig hier en daar, maar over het algemeen zeer begaanbaar. Wat een nissen en zeker geen muizennissen. Van die grote spelonken die zich hoog boven ons hoofd uittorenden.

Aan de kust konden we even uitwaaien en de tankers in de verte bij het C.O.T. zijn een mooi plaatje. Langs de rotswand omhoog gaf niemand problemen, want ze haalden het allemaal. Het rotspaadje langs de kust is een opluchting als de seinpaal voor schepen gehaald wordt. Even drinken en achterlangs over een stukje geasfalteerd bereikten we wederom de gele steen,waar we nu het pad terug namen langs prachtige rotspartijen. Een ijselijke schreeuw deed ons opschrikken. Er was toch niet iemand in de paardenvijgen gestapt, dacht ik. Even later bleek dat een wandelaarster met een hond allergisch was voor vreemde honden.

Na dit incident wandelden we verder naar onze autos.

De wandeltijd van 1 uur en 35 minuten was duidelijk binnen de prognose.

Met een vrolijke wandelgroet,G.K.

Wandelverslag Vijgenbos Groot St. Joris. 17-05-2015. Noordoost

Beste Wandelaars,

Er waren vijf aanmeldingen, maar gelukkig waren er nog vijf wandelaars, die graag mee wilden. 

De pas werd er gelijk in gezet en zo kronkelden we voort langs de slingerende paadjes door een prachtig natuurgebied. 

De mangrovekust langs de Groot St. Jorisbaai is een lust voor het oog met haar speciale sedimentwanden van schelpen.  Het aangespoelde plastic niet. Hier en daar lag een plastic hoop van opgeslagen attributen, die als de Selikor langs mocht komen, het mogelijk meeneemt. Het meeste was niet opgeruimd. 

De schoenenboom floreerde als in haar beste dagen, maar de hevige wind van de laatste dagen had behoorlijk huisgehouden. Vele schoenen lagen her en der verspreid. Ondoenlijk om nog enigszins een stel bijelkaar passende te vinden. 

Onderweg troffen we een houten kruisje aan. Er onder lag een briefje, waarop stond " Mijn schoenen staan onder de boom". Het kruisje geeft logischer wijze aan, dat het een wandelaar teveel is geweest al dat plastic. 

Was dit een voorbode, dat de mens haar krediet op is gezien de enorme vervuiling van kusten en stranden en niet te vergeten de geweldige vuilnisbelt, die in de oceanen ronddrijft. 

Op Indian point was geen indiaan meer te bekennen, alleen de overblijfselen van oester en ander soortige schelpen gaven blijk, dat hier vroeger aardig gevist werd. 

Dat moet eertijds toch een heerlijke tijd geweest zijn. Lekker vissen en een vredespijpje roken. 

Vanaf Indian Point liepen we langs het water, totdat we landinwaarts bogen. De vijgenpalmen kwamen in zicht. Het cyperse gras zag er verdord uit. Door het Puta Perfumado veldje kwamen we op het paadje, dat ons het bos in zou brengen. 

Evenwel de voorhoede was al vooruitgesneld, zodat we van het lommerijke bos niet konden genieten. 

Dan maar weer slingeren langs de oververhitte fietspaadjes. In natte tijden zie je de parallelpaadjes niet, nu konden we zwaaien naar onze eigen wandelaars. 

De gemuteerde Cadushi stond ons op te wachten. De wespen moeten behoorlijk te keer zijn gegaan, want de vormen van de mutatie waren niet van domme huize. Hoe moeder natuur ons toch kan verrassen.  

De weg terug ging weer langs de mangroven. We probeerden nog een doorsteek te maken, maar het knipwerk was te intens. Op het electrapalen pad kregen we de reuk van de stal te pakken en dachten dat een koude versnapering er best in zou fietsen. 

De pauwen, de eenden en kippen stonden in een erehaag ons te verwelkomen en al gauw stonden de liefhebbers van het goudgele vocht met zo'n langenek fles in de hand. 

Voor de volgend week moet ik een moeilijke keuze maken: rooi of boca. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K. 

Boca Sami. 3 mei 2015

Beste Wandelaars,

Het was feest op Boca. Alleen met medewerking van de hekkenbewaarder kon er doorgang verleend worden om via de achteromweg de parkeerplaats van het restaurant Octopus te bereiken. Door de vrolijke bachata muziek zat de stemming er meteen in. De groep van 17 stond te popelen om van start te gaan. We spoedden ons naar het bruggetje, dat is wel eens anders geweest, toen moesten we onze schoenen uittrekken om naar de overkant te banjeren. 

Even op het bruggetje blijven staan om over de zee te turen en aan de andere kant naar de uitgestrekte lagoen te staren.

Het randpad langs het binnenwater had zo zijn verrassingen, al klauterend over rotspartijen, langs mooie mangrove en langs de rotswanden met zijn prachtige kleuren. Midden in het water stond een grote troep Flamingos , een schitterend gezicht met hun zonbelichte rozeoranjeachtige kleur. De krabben hadden hier blijkbaar geen aandacht voor, want ze bleven in hun holletje. 

Helaas de Partawela die hier doorgaans rondvliegt mochten we niet in ogenschouw nemen. Deze grote roofvogel, ongeveer de grootte van een Warawara heeft een witte buik een zwarte kop en zijn staartuiteinde is  ook zwart. Enkele witte reigers stonden bij een eilandje eigenwijs rond te kijken of er nog een visje te verschalken was. We liepen over een grote kale vlakte en naderden het duingebied wat voor Curacaosche begrippen normaal aandoet. Kleine opgestoven zandhoopjes die door graspolletjes bijeen gehouden worden. 

Hier ergens moest de doorgang zijn en ja hoor na enig zoeken vonden we de doorsteek langs Wabistruikjes en kwamen bij een kura uit waar het blauwe kabeltouw het pad markeerde. De lenigheid van de Dames en Heren 17 was verbazendwekkend, gezien het feit hoe zij zich door de nauwe opening in het hekwerk een uitweg naar buiten baanden. Er schijnen hier veel waakhonden te zijn, behalve op zondag, tenminste dat dacht ik, dat het bord aan met het woord "Cachi" (meervoud van cacho) aangaf. 

Mogelijk heb ik het verkeerd geinterperteerd, dat Gachi hier woont. De route liep verder langs een ventweg door ongerepte natuur evenwijdig aan de weg naar Bullenbaai. Bij een duiker moesten we onder een pijpleiding door, maar de bijen die aan een lekkende waterleiding zaten te likken, deden ons afschrikken. Het zijn lieve nijvere diertjes, maar we hebben ervarng met deze zoemers. Een stukje terug was er ook een plek, waar je gemakkelijk over de buis kon. De geblokkeerde weg naar de oude kinderboerderij moesten we in. Even was er verwarring over de te nemen route, maar een oude getrouwe wist ons op het juiste spoor te brengen. Een majestueuze waterkering deed ieder haar/zijn mondhoeken zakken van verbazing over hoeveel moeite er indertijd betracht moet zijn om een dergelijk bouwwerk tot stand te brengen. Grotendeels was de kering nog intact. 

Halverwege moesten we het paadje nemen , dat ons naar de Indigobakken leidde. Deze indigobakken hebben een overloop van gemetselde ijselsteentjes die naar lager gelegen bak voert.

Intussen was het al kwart voor zes en we moesten nog zeker 3 kwartier voort. Het pad was dicht begroeid en liep slingerend totdat we flink moesten knippen om onze richting vast te houden. Over de Paintball schietbaan bereikten we de ingang naar Vaersenbaai. Vlak voor de ingang naar de beach is er een pad dat naar boven gaat, waar een oude geschutsopstelling  ons aan vroegere tijden doet herinneren. Een bankje voor de wandelaars om van het uitzicht te genieten en om hun ledematen rust te gunnen. De zuidkust op zich is altijd een geweldige aanblik. De in de laatste stralen van de middagzon geeft een goudkleurige gloed aan de rotswanden. Het oude visserspad volgend komt uiteindelijk uit bij het bekende bruggetje. We keken nog even naar rechts en naar links, toen we over de brug liepen. Dezelfde zee en hetzelfde binnenwater hadden een geheel andere kleur gekregen en wij waarschijnlijk ook. 

De Bachata muziek verwelkomde ons en sommigen probeerden op deze opwekkende muziek een dansje te maken. Goed om de dag van de viering te Boca Sami te onthouden. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.