Wandelverslag Pannekoek, Seru Pilaar, 10-03-2019.

Beste wandelaars,

Bon siman.

De beste stuurlui staan aan wal. Ik heb nog bij de allerbesten gekeken of er een geschikte goede tussen zat, maar bij nader inziien, kon ik er geen eentje vinden. Tussen de allerbesten is wel moeilijk zoeken of er nog een goede bij zit. Ik dacht dat ik er eentje gevonden had, evenwel die wou niet gaan sturen en bleef liever bij moeders de vrouw. Je moet roeien met de riemen, die je hebt. 

Gelukkig waren er liefhebbers genoeg met riemen.  En zodoende houd ik me maar bij de bloemejes.

Op weg van de rotonde die bij Cost U Less naa naar de rotonde van Zegu aan de rechterkant van de weg bij een Tienda die batidos verkocht, zag ik een Bonchi Kabei die volop in bloei stond. Ik heb er een foto van gemaakt die U hier aantreft.

Bonchi Kabai  (Erythrina velutina)

Bij het Landhuis Pannekoek was amper plaats om te parkeren en daar we toch Pannekoek inmoesten reden we de geasfalteerde weg in die naast de uitspanning ligt, waar men iets voor de dorst kan kopen.  Normaal staat hier in de rooi naast de weg (links) de Barbol di Junckuman, de trots van de Jonker. een gele bloem die op een phallus lijkt. Een bloem die niet veel op Curacao voorkomt. Helaas bloeide hij niet. 

Bij het huis van Marijke aangekomen, parkeerden we zoveel mogelijk langs de kant van de weg en togen we op pad. 

Het laantje gaf al vrij vlug aan waar Marijke's nature trail begon. We kwamen in de rooi en klommen het pad omhoog naar Seru Pilaar waar het hoogste punt van de omgeving vereeuwigd werd.

De muur over en we volgden de bergkam. Mooie uitzichtenwaren ons deel. In de verte zag je Boca San Juan en Boca Sal voor ingezetenen. Hier haalt de hele buurt van Pannekoek zout, voor zover hij of zij zich aan de ze klim waagt. Het had duidelijk niet veel geregend, want het zout glinsterde ons tegemoet. 

zout voor het opscheppen

Bij playa Sal opperde een wandelaar om de route via de andere kant van de boca te vervolgen. Meteen heb ik haar tot route aanvoerder benoemd. Ik wist overigens niet dat het heuvel op en af was. Een zware route dus. 

het nieuwe pad

Gelukkig kwam iedereen behouden aan op het pad dat naar de waterkering ging. Een slingerend mondipad dat via een rooitje bij de het water van San Juan uitkwam. De Mangrove stond hier te genieten van de rust en het het brakke water. 

de oude keringsmuur

De keringsmuur is een enorm waterwerk geweest. Het brokkelt nu af. Een nieuw pad bracht ons wederom bij de rooi terug. Gelukkig had het nu niet geregend want we konden er met gemak doorheen, dat is wel eens anders geweest.

In de bewoonde buurt stapten we uit de rooi en spoeden we ons naar het eindpunt. De maishi chiki stond er vergeeld bij. Ik denk dat er niet veel geoogst wordt.

Na 2 1/2 uur waren we bij onze auto's terug.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

 

Wandelverslag Pannekoek, 21-01-2018.

Beste wandelaars,

Bon siman.

Achteraf voorspellen is gemakkelijk, maar vooraf kun je aan het gedrag van de dieren zien of er slecht weer op komst is. Bijen zwermen weg wanneer ze vuur ruiken. Wespen kunnen precies voorspellen welke boom door de bliksem zal worden getroffen.

Een muur daar leun je tegenaan. Een klaagmuur praat nooit terug. Het duo Steen en Been kan er over meeklagen.

Ik kwam iemand tegen die nog nooit van de "Pannekoek- wandeling" had gehoord. Wel van de "Koekepan- behandeling". Daar had hij wel oren naar. ( Deze wandeling werd ook wel het Marijkepad genoemd door onze groep; naar degene die het pad als eerste had gebaand. HikingCuraçao )

De magie van de woorden is ongekend. "De ene dienst is de andere waard". "Alles keert tot het begin terug". Het lijken de wandelingen wel. 

"Je moet gek zijn om een draak te bestrijden". "Rijkdom is als paardenmest". Een grote hoop ervan stinkt, terwijl een uitgesmeerd laagje alle grond vruchtbaar maakt.

Trek in een Pannekoek?

Na het verzamelpunt en tijdens het rijden naar ons vertrekpunt naarstig langs de kant van de weg naar de Barbol te hebben gekeken, kwamen we bij het huis aan vanwaar we onze wandeling begonnen.

Barbol di juncuman

Na de Brasia rechtsaf het paadje in dat ons tot grote hoogten bracht. Het uitzicht was dan ook navenant. Tussen de heuvels in zag je grote meren. We liepen in ganzenpas, zodat we niet konden verdwalen. Af en toe werd de voorhoede tot de orde geroepen, maar het tempo lag over het algemeen niet hoog omdat het pad zo hier en daar bijgesnoeid moest worden.


Boca Sal of te wel de grote vlakte die onder water stond was een plaatje apart. Hier zouden vroeger zoutpannen zijn geweest. En ineens stonden we voor de zee. Door de mangroves zagen we het opspattende water van de aanrollende golven. We keerden hier, het moest wel want anders was je in Venezuela uitgekomen en dan zou je weleens als smokkelaar aangemerkt worden.

Het pad naar de waterkering daar zat je op voordat je het wist. Door het rooitje, dat niet al te bekend voorkwam kropen we steeds dichter naar de waterkant.

waterkering

Het was maar goed ook, dat we de goede richting uitgingen, want anders hadden we nog steeds door de mondi gedwaald. Na de droge rooi vonden we het wel genoeg en kwamen we uit achter het vakantiehuis, waar we begroet werden door een aantal kabriten. Op weg naar de weg kon je het tokken van de kippen en het gakken van de ganzen horen op het terrein waar nog tuinbouw gepleegd werd.

2 1/4  uur waren onderweg geweest en de Barbol di Juncuman begroette ons als op de heen weg.

Voor de volgende week zullen we naar Santa Catharina gaan.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Pannekoek. 26 april 2015. Zuid

Bon Siman.

Om tien voor vier zette de stoet autos zich in beweging om naar het punt van vertrek te rijden. Een ieder had er zin in. 

Een vrolijk paadje leidde ons door een rooi en aldra klommen we tegen de helling op via een gelijdelijk stijgend weggetje dat vrij smal was en niet duldde dat je vriend of vriendin naast je liep. Zodoende kwam het, dat we zonder ongelukken de top bereikten. 

Op het hoogste punt staat een zwartwitte paal om aan te geven, dat hier een hoogtepunt bereikt wordt. Ik kon het niet laten om hier even het paalzitten te beoefenen, zoals ik dat deed in mijn hoogtij dagen, toen ik liever zat dan moe was. 

U weet dat het record paalzitten op enkele weken staat. Hij /zij blijft er net zo lang op zitten totdat de zit(s)ter eraf dondert. Er zijn mensen die jarenlang het zitten oefenen. 

Het was de hoogste tijd om dit hoogstepunt voor gezien te houden, we moesten voort. De paden werden er niet breder op en je moest behoorlijk uitkijken of een Enfrau je niet te pakken nam. 

De uitzichten naar de binnenrandmeren waren fantastisch. Sprookjesverhalen over het toverland in de verte deed ons denken, dat we op het vliegende tapijt zaten. Het Aladin gevoel maakte zich van ons meester. 

Eindelijk na het vele afdalen arriveerden we op de T-splitsing in het bos. Onze droge kelen werden gesmeerd en op naar de kust door het Manzanillabos.

Het water stond hoog, af en toe spatte het over onze schoenen. 

De weg terug was voor iedereen duidelijk omdat we op de heenweg ook dit pad genomen hadden. Tot aan die T-splising dan.

Hier namen we de tegengestelde richting en kwamen door een bomenrijk bosgebied met nagenoeg geen open plekken. 

De rooi leidde ons  al bukkend onder omgevallen bomen door naar het binnenwater waar de mangroven in volle glorie door hun luchtwortels naar lucht stonden te happen. 

De waterkering met prachtige rondingen was hier en daar aan het afbrokkelen. Daardoor was het mogelijk om een kortere weg te nemen om onder de Manzanillabomen te geraken. Het pad terug liep via de rooi.

Op regenachtige dagen kun je er op rekenen, dat je een paar natte voeten krijgt.

Bij het huisje in het bos stapten we uit de rooi de weg op die ons naar onze autos voerde.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Het Marijke Pad.

Hallo Wandelaars,

Het enthousiasme voor deze mooie wandeling was weldadig. Als laatste meldde ik me om kwart voor vier bij het Landhuis Pannekoek. Om vijf voor vier reden we de Balor di Junckuman voorbij, hij bloeide niet, naar het huis van M.
Daar vingen we onze voettocht aan. Het begin tot aan de voet van de berg of moet ik heuvel zeggen, was een makkie.
Daarna begon de klim naar de top, aangeduid door een zwartwitte hoogtepaal. Helaas is het bordje met het opschrift "Dit is het Toppunt" verhuisd naar de Statenzaal.
Het was warm en vochtig en dat was te merken ook, want de doorgewinterde lopers van de vorige wandeling vonden deze klim een peuleschilletje en toch bespeurde ik hier en daar verhitte gezichten.
De opmerking, dat het broeierig heet was, als op een tropische dag in Nederland, deed mij richting Oostpunt kijken en dat heb ik net zolang vol gehouden totdat ik weer bij zinnen was. Die arme donders, dacht ik, hebben geen airco zoals wij. Een windje op de top bracht een heerlijke verkoeling.
Over en langs de slavenmuur lopend, genoten we van de fantastische vergezichten en de landhuizen en de gebouwen in de verte. Een enkele bromelia stond nog in bloei, maar dat hield niet over.
Op naar Boca Sal. En wie kwamen wij hier tegen? Jawel, de oprichters van de wandelclub,die hoogstpersoonlijk kwamen controleren of wij niet te veel lawaai maakten en dat onder de leiding van mijn ega.
Ze vertelde me later, dat ze ons van heinde en verre al konden horen. Ik heb haar gezegd, dat we juist muisstil waren om de Bromelia's te horen loeien.
Je kon zien, dat het al een tijd droog is, want we konden onze weg vervolgen over de slikgronden zonder er in weg te zakken. Het idyllische doorkijkje naar de aanrollende golven van de woeste zee gaf ons een verrassend gevoel van je niet op Curacao te wanen. En toch is dit ook Curacao.
Terug via de weg die we gekomen waren, moesten we nog even zoeken naar de afslag, die naar het binnenwater leidt van San Juan. De uit vervlogen tijden waterkeringen zijn hier al behoorlijk aan het afbrokkelen. Hoe en waar deze voor dienden, was ons geheel en al niet duidelijk. Misschien kan iemand mij daarover uit de droom helpen.
Enkelen waren al benauwd of we het eindpunt wel voor donker zouden halen, vooral toen er geopperd werd of we een aan mij onbekende doorsteek wilden onderzoeken. De bomen ruisten en struiken waaierden. Gelukkig vonden we het door twee stenenhoopjes gemarkeerde pad en daar gingen we de lange kronkelende rooiweg terug. De rooi werd zogezegd, steeds rooiender. Al wat hier ook onder verstaan moet worden.
De auto's stonden er nog, zoals we die achtergelaten hadden. Een nette buurt. Wat wil je ook in zo'n vlinderbuurt waar de Bomba de koekepan zwaait.

G. Kroeger

Great hike at Pannekoek - 2011

 Bromelia

 Boca

Mooie tocht door het Pannekoekse land.

See: PANNEKOEK TRAIL

foto's: G. Kroeger