Wandelverslag Seru Neger, 05-05-2019

Tula beeld

Bon siman.
Ik stond er gekleurd op sinds de verzamelplek Color Place overgeschilderd was. Er waren al wandelaars die via Ascencion arriveerden. Het kleurige geheel had plaats moeten maken voor het nietszeggende wit. Gelukkig gaf de Noniboom nog enig cachet aan de verzamelplaats. 

We sloegen het pad in dat ons naar het plateau van Seru Neger bracht om 15.46 uur. Een kleine groep die er werkelijk zin in had. Na enig geklauter bereikten we de vestingsmuur van Tula. Er waren heel wat keitjes op elkaar gestapeld, soms tot manshoogte. 

Fraaie vergezichten waren op verschillende punten zeer de moeite waard. Zo kon je in de verte de hoogste berg van Curacao"de Christoffel" zien.  Voor deze seru lag het duin Hyronimus ook wel"de Tafelberg" genoemd. Een korte wandeling door het Mata Pisca gebied, heel bizonder. We naderden Resort Fontijn. Hier dichtbij moest een steile klim/afdaling zijn die we heel vroeger namen. Ik herrinner me nog dat we langs een touw omhoog liepen en dat er treden gemaakt waren om de steile klim te vergemakkelijken.

Als je de portier vraagt en je cedula laat zien krijg je toestemming om de klim te wagen. Op dit punt hadden we de route kunnen uitbreiden, want na zo'n afzakkertje moet je rond de berg lopen om het pad te nemen ongeveer bij de zuidwestelijke kant om langzaam weer omhoog te gaan. Maar dat is voor een volgende keer weggelegd. Na het bezoekje aan het Tulabeeld vervolgden we onze weg naar onze auto's De nonis waren nog niet geplukt.

Na 2 uren waren we terug bij onze autos.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wandelverslag Seru Neger, 02-12-2018

Beste wandelaars,

neuwe route

Bon siman.

Vanwege de regen en de vele plassen op de aanloopweg naar de steenbrekerij ging deze wandeling niet door i.p.v. hebben we de seru Neger bewandeld. We begonnen met een buitje, maar welgemoed als Anneke en Janneke stapten we flink door. Er moest wel geknipt worden, want met dit weer schieten de planten de grond uit.

 uitzicht

in de verte de Christoffelberg

Seru Neger het slagveld van de slavenopstand is een prachtig wandelgebied met alom vele vergezichten en historische feiten  Als aandenken is er een gebalde vuist geplaatst.

Op een open plek met een bultje stenen werden vermoedelijk de beraadslagingen van Tula gevoerd. De wijk Fontein, dat intussen naam in de kranten heeft gemaakt, kunnen we van boven af zien. Een korte steile afdaling met een touw is hier aanwezig. Als je dus snel even moet en rustig wil zitten, kun je bij Ali Cyaankali terecht.  Een grote van stenen gestapelde muur ligt er als borstwering. Door het struikgewas is het aardig gecamufleerd. Je moet wel uitkijken dat je niet over de muur stapt. Bukken, bukken. Even bukte ik niet en gelijk bloed in mijn pet. Evenwel dat mag hem de pet niet drukken.

 opengebarste guaba

wayaka

Een rondje boven op de berg met veel bloeiende planten, bomen en struiken van zo'n 7km lange route is niet voor iedereen weggelegd. Uiteindelijk kwamen weer bij opstapje terug. We hadden 2 3/4 uur gelopen en geknipt. Het tempo lag niet hoog, maar over struikelterrein is dat maar goed ook.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K. (verslag en foto's)

Wandelverslag 18-02-2018 Ser'i Neger.

Bon siman.

Wiegend en waggelend repten wij ons naar het beginpunt van onze wandeling. Het plateau op van de strijdgronden waar Tula eens zijn hoofdmacht verzamelde om de felle eindstrijd te leveren. Maar zoals we weten was de overmacht te groot en ongelijk. En toen begon het zachtjes te regenen en allengs werden we druipnat. 

Door het gebied waar de Mata Pisca het voor het zeggen heeft schudden de blaadjes hun vocht af aan de wandelaars. We volgden de vestingsmuur van Tula en dat gaf mooie 

vergezichten over het resort Fontijn. We liepen langs baardmossen verscholen in de bomen. Hier en daar had het pad wel enig onderhoud nodig. 

De Lantana Camara bloeide volop langs de route. Ook de Bessie di Llora stond met zijn/haar oranje vruchtjes de papagaaien en Prikichis te verleiden. De Kinikini liet haar geluid horen, het leek erop, dat we niet welkom waren, misschien had ze wel jongen. 

De vuist van Tula als aandenken, dat hier de strijd gestreden was, voor de vrijheid van de slaven.

Dat het de laatste tijd veel geregend heeft, was te merken aan het groen alom. Er moest flink gesnoeid worden. We naderden het punt waar we naar beneden moesten. Al zittend en glijdend volbrachten we deze laatste operatie. 

Langs de weg liepen we in ganzenpas 

terug naar onze auto's onder begeleiding van het geblaf van de honden. We hadden er 2 uur en veertig minuten over gedaan.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

 wandelpad

 Uitzicht vanaf Seru Neger

Fontein Seru KloofSeru Neger. 08-11-2015

Beste Wandelaars,

Dat was even slikken, geen spuitende fonteinen op Fontein te bekennen. Vorige week werden we getrakteerd op een tropische bui die met dikke stralen naar beneden gutste. Het kan verkeren. De deelnemende wandelaars zijn nog de gele klei aan het verwijderen.

Melden bij de portier en je laten registreren. Bezoekerskaartje in ontvangst genomen, nadat er geverifieerd was en toestemming hadden, dat we het terrein mochten betreden. Volgende keer even van te voren bellen met het toelatingsbestuur. 

Het groepje was iets groter dan van verleden week. Al gauw vonden we het weggetje dat omhoog leidde de seru Kloof op. Een steile klim van ongeveer 100 meter over een slingerend pad waar diverse treden ontbraken en je op je hoede moest zijn om je voeten niet op wegrollende rotsjes te zetten. Het touw hing er slap bij. Haast niemand gebruikt het. Geen haast. 

Nadat we allen veilig en wel  dit klimmetje voltooid hadden , begonnen we aan de tocht langs de vestingsmuur van Tula. Ook hier moest je af en toe over losse keien lopen. Dan blijkt dat zo,n wandelstok een enorme hulp is om je in balans te behouden. De uitzichten over het resort Fontein en daar achter waren geweldig.

Bij het bultje stenen op een plek neergezet vanwaar je rondom van het landschap kan genieten met als hoogtepunt de Christoffelberg op de achtergrond. Dit is vermoedelijk een uitkijkpost van Tula geweest, maar ik weet bijna zeker dat Tula niet de hand heeft gehad in het bultje. Geen aanduiding of iets van dien aard gaf ons enige aanwijzing. Er hing ook geen verklaring van wie er allemaal al zo geweest waren. Dat een navraag is zowieso moeilijk.

Voort langs de muur. Dat deze lange muur de nodige zweetdruppels heeft gekost was voor niemand een verwondering, want wij als argeloze voettochters plengden al menig zweetdruppel zonder dat we ook maar een rotsblokje stapelden. Doorgaans  lopen we onder een beschermend bladerdak. In de bocht waar het pad naar rechts buigt, is er een doorgang in het lover, waar we de geleidelijke afdaling namen. Al huppelend namen we deze zodat we op een zandweg uitkwamen. Hier werd de eerste lavenisstop gehouden. Eentje onder ons zag dat we er slecht aan toe waren en begon gelijk vruchtensuikertjes uit te delen, zodat we weer op krachten kwamen. Het verschil voor of na zo'n suikertje- dag en nacht.

Het slingerpad naar de Magazina bezaaid met lidcacti deed ons nog meer laveren. De magazina stond er nog, al waren de planten er wel groter geworden. Enig snoeiwerk was geen overbodige luxe.

Ook het pad naar de oude fundamenten was bedekt met Enfrau. Terug naar de zandweg. 

Aan deze weg ligt een tweepersoons tombe, die al danig in verval is. Of er nog bewoners zijn konden we niet vaststellen. Geen knekeltje te zien.

De terugweg naar de auto's was over een breed zandpad waar alleen bulldozers komen. Langs deze weg staan een paar vallen. Waarschijnlijk om wilde honden van het terrein te verwijderen.

De portier nam bijna alle bezoekerspasjes weer in. Degenen die vergeten hebben het af te geven, worden vriendelijk verzocht om deze pasjes bij te portier van Fontein te brengen.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.  Verslag en foto's.

Seru Kloof en magasina.

De lucht zag er dreigend uit. In de verte bleven de wolken zich opstapelen en werden steeds donkerder. Dit voorspelde niets goeds.

Ik informeerde of iedereen zijn poncho bij zich had. Dus niet. Het is ook de goden verzoeken. De klim naar boven is als een kluifje voor Fikkie. Een kolfje naar de hand voor de echte steile-wandbeklimmers en hemelbestormers.

Het ruige pad was afgezet met treden vastgehouden met ijzeren pennen, die in de grond gejast waren. Sommige balkjes waren verdwenen, alleen de pennen waren er nog. Schuifelend en goed uitkijkend, waar je je voeten moest neerzetten, bereikten we het touw waaraan je je kan optrekken om de steilte te bedwingen. Het lukte iedereen om in een redelijke tijd dit kunststukje te volvoeren. Bovenaan gekomen werd dit beloond met een prachtig uitzicht over het Fontein resort.

Het paadje langs Tula's vestingsmuur was smal en een snoeibeurt was geen overbodige luxe. De Negrita di Malpais stond volop in bloei. De Guaba Basterd liet trots zijn appeltjes zien. We kwamen aan op de plek gemarkeerd door stapeltjes stenen, die vermoedelijk een begraafplaats  aangeven. Van deze plek hadden we een panoramisch uitzicht waarin de Christoffel niet ontbrak.

De tocht vervolgend langs de muur deed ons genieten van de zuidelijke uitzichten naar Porto Marie. Mooie oude Wayaca's en Palu di Sia's kwamen we tegen. De afslag om het pad van de afdaling te vinden was lastig. Het struikgewas had de aanduiding ,een lintje, verscholen. Gelukkig, dat de speurzin van de vooroplopers in een uiterst gevoelige mode stond en na enig knipwerk zagen we het lintje hangen

De afdaling was in vergelijking met de klim een peuleschil en we bereikten veilig en wel de brede zandweg. Na een insectrepellent behandeling gingen we het paadje van de bosmieren op. Een mooi kronkelend pad dat ons bij de Magazina bracht. Ook hier moest het nodige gesnoeid worden om er omheen te kunnen lopen. De Enfrau, lidcactus, probeerde ons het leven zuur te maken.

Geen wanklank en zelfs geen au au geroep, maar het kan zijn dat mijn gehoor niet optimaal was.
De terugtocht, een fluitje van een cent, bracht, langs lekker ruikende Watakeli's en Negrita's, zelfs de reuklozen in extase. Ook de Welensalie en de bloeiende Basora Cora Shimaron deed een duit in het zakje.  Precies 2 uur na de start waren we bij onze auto's aangeland.Voor de volgende week moet ik het Grootwandelboek raadplegen om te kijken hoe we het nieuwe jaar ingaan.

Verslag en foto's: GK