Wandelverslag Patrick, Put, Boca, 26-08-2018

Beste wandelaars,

Bon siman.

Wat je normaal niet tegenkomt, zie je niet. Ziende blind is iets anders. Wij zagen het wel en onze fantasieen gingen gelijk aan de haal met de beelden die in onze gedachten vormden. De buurtjeugd vatte de koe bij de hoorns en liet zich deze gelegenheid niet ontnemen.

De ezeltjes waren er toch! En zulk een kans mag je je niet laten ontnemen. Wat een pret, wat een lol. Vroeger ging het zo toe in deze kontreien. Nu is de vlakte er nog. Geen ezels. Na het landhuis, de ruïne Patrick met zijn bloembakken en waterbak kwamen we op deze vlakte uit.

We begonnen de wandeling precies op tijd, nou ja een minuutje eerder, aandachtig dat je dan iets meer tijd hebt onderweg om de interressante objecten eens nader te bestuderen. 

Na de dulle aanloop van de oude weg naar Westpunt, kwamen we een volgestort pad tegen,  die naar het oude landhuis leidde. Gelukkig was dit pad veel belopen en de aarde aardig aangestampt, zodat we er gemakklijk over londen. Er stonden geen plassen, wat mij verwonderde na de overvloed van Pluvius.

Een paar honderd meter verderop vonden we de regenbak. In de buurt gingen de bloemen alle perken te buiten, leek het wel.  Na het vervallen landhuis, de buitenmuren lagen tegen de vlakte, liepen we reglrecht naar het veldje waar de krabben hun gaten graven . Geen ezel zal het wagen om hier bokkesprongen te maken. Wij wel, diagonaalsgewijs staken we het veldje over en kwamen uit bij een pad dat op een breder pad uitkwam.

We volgden dit pad tot aan de afslag naar de put.

O,o,o, die Sangurus toch. Gelukkig om erger te voorkomen had iemand insectrepellent bij zich. We kwamen bij de veelkleurige rots. De fotografen stonden met hun toestel in aanslag. 

We wandelden richting van de noordkust tussen de seru Kosta en seru Bayan, de schorpioenenberg en arriveerden bij de tweelingsboca Patrick. De golven rolden af en aan. Het was een schitterend gezicht, een decor voor de films van Harry Potter zou niet misstaan. De Tabacco di pescador zag er een beetje verpieterd uit. De spleet werd bezocht.

golven

vervallen landhuis Patrick

de put

boca

heremiet krabbetjes

de kleurrijke rots

tussen de rotsen

seru Kosta

seru Bayan

de spleet

de rotswand

Het doorkijkje naar de boca met de ruwe golven was een lust voor het oog. Zo ondeugend hebben nog nooit naar een boca gekeken.

De terugweg liep langs de voet van seru Bayan. Geen water was er blijven staan, zodat we de groene flarden van de godin Tara misten.

Na vele omwegen vonden we onze auto's terug, waar we ze hadden achtergelaten.

2 uur en een kwartier waren we onderweg geweest,

Ik hoop dat U een mooie wandeling heeft gehad.

Met een vrolijke wandelgroet,G.K.

Wandelverslag Den Dunki 19-08-2018

Beste wandelaars,

 De Dikste Mahok

 De Orashon

 De Swan bridge

Una di Gato

Bon siman.

Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ook de hokkelingen als ze na maanden opgesloten te zitten, gaan uitgelaten de wei in. Zij kunnen hierbij rare sprongen maken. Wij, als wandelaars springen niet raar, maar gaan wel de wei, de natuur, in. De bukstand of de kruipstand wordt af en toe zwaar beoefend. Ik  heb  nog nooit iemand horen klagen, dat we rare sprongen maakten. Een afgezaagd pad hebben we niet, al hoewel een betere doorgang geen overbodige luxe is. Waar zijn de voorlopers van weleer met hunne gniepse ghuipen, zijn ze blar of zijn ze bleer of stroepen zij de struipen. Het zal het laatste wel zijn.

Het aanlooppad naar de pos was kronkelig, maar gebaand. Bij de steen waarop stond in een onduidelijk verfje, dat je hier af moest slaan naar de Pos di Orashon. We kwamen aan het eind van dit pad over gevallen stammen heen of onderdoor in een hofje waar een grote plas water stond. De dieren uit de omgeving lessen hier hun dorst. Een gemoedelijke plek, waar je uren kan vertoeven vanwege de rust die het uitstraalt.

De kalbas had net gebloeid, er lagen vele bruine kalbassen op de grond. De tocht liep al kronkelend verder langs de Una di Gato, Salie en andere struiken en geboomte.

We kwamen op een veldje waar de Pan di Diable, Duivelsbrood, groeide. De vruchten waren niet groot. Het paadje volgend sloten we aan op een pad dat via een put en een regenbak naar het dansvloertje leidde. Hier staat de volgens mij de grootste Mahokboom van Korsow. Je kunt hem door zijn dikte niet omarmen. Daar heb je minimal 4 of 5 mensen voor nodig.

De mispels en de Kenepabomen geven een speciale omlijsting aan dit vloertje. Vroeger heb ik gevraagd aan een bewoner van het landhuis of dat dansvloertje een speciale functie had. Ik kreeg als antwoord, " mijn grootvader hield van metselen".

Er achter en ernaast liggen putten. Een echt puttengebied. Ook zijn er twee Mata di Ratons geplant, welke een paarsachtige trosbloem heeft. De bloem lijkt op een Orchidee. Jammer genoeg bloeiden ze niet.  Heerlijk beschaduwt volgden we de paden die ons viia een dam naar de zoutpannen bracht. Het had niet veel geregend, want we konden zo oversteken over een kale vlakte. Aan de rand konden we het pad oppikken die ons naar de Parque Sorsaka en Den Dunki bracht. Op de bordjes stond een uitleg wat allemaal kon zien. We liepen Den Dunki in en al gauw sloegen we af en volgden het paadje dat naar een put liep en op een kinderspeeltuin uitkwam. In de verte door de bomen schemerde de Zwanen brug. Dit bouwsel geeft allure aan dit gebied met ernaast een touwgeknoopte hangbrug. De grote put die altijd water geeft door een bron, verzorgde het bomen gebied rondom.

We liepen terug door Den Dunki en Parque Sorsaka, Jan Thiel.. In de verte stond een groep Flamingo's. We liepen in de richting van het zoutwachterhuisje over de dammen van de zoutpannen.

Het was hier en daar opgedroogd en zag er wittig uitgeslagen uit. Het zoutwachtershuisje zag eruit of een fikse wind er door heen had geraasd.

De dakbedekking was naar beneden gekomen en de deuren waren verdwenen. De trap van beton naar boven heeft ook zijn beste tijd gehad.  Verschillende treden zijn afgebrokkeld. We liepen het pad af dat ons naar het eerder gelopen paadje bracht. 

De zoutpannen van JanThiel

We wandelden achterlangs een niet veel gelopen pad af en hadden uitzicht op de Tafelberg en tevens op de zoutpannen. We kwamen uit op het pad dat ons naar onze autos leidde. We hadden er 2 1/2 uur over gedaan. Het lijkt wel of de tijdsduur toeneemt. 

De fotograaf had zijn fototoestel vergeten. U moet het nu doen met de archieffoto's.

Ik hoop dat U een prettige wandeling heeft gehad.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Seru Bientu 12-08-2018. Christoffelpark

Beste wandelaars,

Bon siman.

De laatste loodjes.... Ik had het kunnen bedenken, want ik had een klein zaagje bij me. Het pad voerde ons naar de toppen van de Seru Bientu. 210 meter de hoogste. Omhoog, omhoog klimmen tot je er bij neervalt, maar vallen mag niet, want dan is de ellende niet te overzien. En mijn moeder had me nog zo gewaarschuwd. Omhooggaand viel niet tegen. 

Bij de eerste heuveltop met uitzicht hielden we een een drinkstop. Het woei flink, maar daar is het ook de windberg voor. Mijn pet heb ik op een gaatje kleiner gezet, want ik dacht zometeen moet ik mijn pet achterna. 

De Sabalpalmen -de flamito's- stonden in weer en wind of ze geen last hadden. De palmbladen bleven op zijn plaats, maar er lagen ook een heleboel bruine verdorde bladeren op de grond. 

We zagen het zusje van de Oliba. De peultjes waren oranje gekleurd. We hebben er een foto van genomen voor het nageslacht. Na een slokje en een snoepje op de top begonnen we aan de afdaling.

Dit leek een fluitje van een cent. Maar o.o.o. wat vergisten we ons hierin. Afdalen is lastiger dan klimmen. Want voordat je weet daal je sneller af dan dat je je benen kunt neerzetten. Dat is ook niet de bedoeling, want we willen er geen wedstrijdje van maken wie het eerst beneden is. De schoeisels met het beste profiel hebben gewonnen. Ook de wandelstokken boden een uitkomst, want zo'n derde steunpunt is niet te versmaden. 

Dit is in het kort de wederwarigheden van deze tocht. We hebben genoten van de wijdse uitzichten en de bijzondere  plantengroei. Tegen donker was iedereen gearriveerd bij het begin.

Ik hoop dat U genoten hebt.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Boca Sami, zoutpannen ,Vaersenbaai 05-08-2018

Beste wandelaars,

Bon siman.
Wat plankton is voor de vissen zijn de krabbetjes en garnaaltjes voor de Flamingo's vandaar die oranjekleur..
Gisteren stonden de flamingo's in de pannen dichtbij Mal Pais langs de weg naar Bullenbaai. Felgekleurd oranje waren de flamingo's op zoek naar hun feestmaal. In toverland worden de Flamingo's naar beneden getrokken aan hun snavels door grote krabben totdat ze al spartelend onder het wateroppervlakte verdwijnen en dan zitten de krabben aan hun feestmaaltijd. Maar ik heb dit nog nooit meegemaakt.

We liepen over het bruggetje langs de zoutpannen om een glimp van deze vogels op te vangen. Om 16.00 uur gingen we van start en wandelden langs de zoutpannen met hun fantastische kleurschakeringen van rose tot diepblauw. Hier en daar wiekte een reiger weg.

Af en toe klauterden we langs de rotsen om ons pad te vervolgen langs de rand van het water. Een unieke voettocht waarvan velen clandestien gedacht hebben om hier hun woning neer te zetten vanwege het prachtige uitzicht. Een wat we noemen: prime location. We kwamen bij het hek waar we doorheen moesten. Er zat een dikke ketting op die ons genoeg doorlaatruimte bood. De meesten gingen een stukje verderop door het struikgewas.

De ezel in een omheining  was er nog. Ze gaf blijk van dat ze ons al eens eerder gezien had. De wandelaars konden niet van haar afblijven en zij vond het blijkbaar wel lekker om geaaid te worden. Even leek het erop dat we niet verder konden. Geen man overboord, we liepen naar de de opgehoopte rotzooi en zagen een paadje dat ons op de vlakte bracht. We liepen over de vlakte richting van de electriciteitspalen. Na veel geslinger kwamen we dichtbij Kokomabeach op de weg, die naar het strand leidde. Een paadje linksaf bracht ons naar de geschutsopstelling. 

De konden kiezen voor de steile klim of de gemakkele. We kwamen bij het uitkijkpunt aan, waar ook een banktafel stond die ons uitnoodde om een slokje te gaan drinken en even uit te rusten. Van hieruit heb je mooi uitzicht langs de zuidkust. Jammer dat het zo heiig was. Sommigen zagen een schildpad in het prachtige water van kleurschakeringen zwemmen. Anderen hoorden de vogels fluiten dat het een lieve lust was. 
Het paadje dat langs de kust loopt en naar Boca Sami gaat, werd druk bezocht een hele familie met kleine kindjes liepen in tegengestelde richting. Ik had mijn wandelstok achtergelaten, maar de zorgzame wandelgroep had deze vergeetachtigheid opgemerkt en kwam de steunstok na brengen. 

Voort ging het weer. Totdat we bij de berg kwamen die het toezicht houdt over de baai van Sint Michiel . Velen dachten, dat we er al waren en de zin van een bergbeklimming was niet van over naar huis te schrijven. Dus gingen we met zijn allen de berg op.  De kanonsloop was er nog. Sommigen die het paadje bovenop de berg gemist hebben, hebben ook niet in de loop kunnen kijken. Tot onze verrassing poseerde een zeemeermin bij het bruggetje.

Het dominospel was afgelopen. De Sankamasters hadden gewonnen niet wetende dat ze de sluitsteen in handen hadden.

Na twee uur zat deze wandeling erop. Het water stroomde wild om het bruggetje. Gelukkig wisten vele wandelaars droge voeten te houden. Het is een kwestie van timing..

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.