De flessen gevuld, zonnenbrand op, de snoeischaar in de hand, een
blik in de ogen van kom maar op met je terrein, die zovelen verwensen,
als ze hun voeten niet hoog genoeg optilden. De Pan di Diable droeg
vrucht en de Pita's, de bloeiwijze van de Agave, stonden in bloei. Een
vrolijk gezicht in het maanlandschap.
We kwamen bij de eerste
afdaling.
Het 2de terras lag uitgestrekt met een lange muur voor ons.
Rechts zag je een onheilspellende grot en links een hoog nisje, het is
maar net van welke richting je het bekijkt. De voornoemde muur staken we
over om onze weg te vervolgen langs het terras, westwaarts . Na enig
klimwerk en een prachtig uitzicht op omgeving en spelonken liep ons pad
naar beneden de vlakte van het tweede terras op. Na twee muren volgde
een derde om naar de rand van het terras te komen.
De linten
en geelgeverfde stenen hielpen ons om niet te verdwalen in dit
onherbergzame oord. Uniek Curacao had goed werk geleverd.
De
panoramas naar de verlaten vlakte en de desolate noordkust geeft je
altijd een gevoel van eenzaamheid. Als je een stofwolk in de verte
ontwaart, dan weet je dat niet alleen bent. De bahada naar de vlakte van
Hato was nabij. Na enig geklauter stonden we op de begane grond, waar
ons een nieuw avontuur wachtte. De rotswand die oostwaarts ons de
grotten en steile wanden toont is verrassend mooi.
Zelfs een
tafeltje was voor ons neergezet en gaf de indruk van een niet te
evenaren gastvrijheid, alleen de wijnglazen met servetten ontbraken en
waren vervangen door twee botjes. Voodoo?
Deze prachtige tocht liep door
totdat we na ongeveer een uur en drie kwartier bij Kueba Pachi
aankwamen. Voor op schema, een kleine groep loopt vlugger. De tafelbank
nodigde ons uit om te gaan rusten en ons voor te bereiden op de
terugtocht. Vorige bezoekers lieten ons weten dat ze hier al geweest
waren. Er kon gebarbequed worden en een sushibak van de selikor stond er
om het achtergelaten vuil in te deponeren. Limpi, limpi.
Klimmend omhoog en terug via de Bahada Daniel. Goed uitkijken niet voor de koeienvlaaien maar wel voor rotspunten.
Gelukkig bracht iedereen het er zonder kleerscheuren van af.
Na precies 2uur en 50 minuten stonden voor het hekje te dringen om weer binnengelaten te worden.
Na een koel drankje in het restaurant van Daniel te hebben gedronken, spoedde een ieder zich naar huis.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K. verslag en foto's.