Bon siman.
Zo verstrooid als een professor. Zo gesloten als een oester. Zo nieuwsgierig als een kip met een glazen kont. Mijn liefje wat wil je nog meer.
Het slaat natuurlijk als een tang op een varken en aan gekke koeien gezichten hebben we al genoeg. Als je je achter het oor krabt en bedenkt dat deze krabbementaliteit weer opgeld doet, moet je je niet verbazen, dat er straks geimporteede dieren zitten in een te klein hokje om vetgemest te worden.
Steek je pootje eens door de tralies ..... Als kinderen zongen we vroeger, " Ik wou dat ik een koe was. Dan liep ik in de weI. Ik kon dan heel fijn loeien. En was ik o zo blij."
De kunstroute slokte de nodige wandelaars, die hun talenten in dit weekend uitdragen, op. Gelukkig waren er nog enige wandelaars die de Atelierroute al gedaan hadden. In het aanlooppad stonden de Bringa Mosa's met hun witte bloemetjes te pronken. De Mata Sanger gaf met zijn kleur alsof je langs een bos bloemen liep.
De rooi was aardig uitgesleten en de sater zat nog steeds tussen de bomen. Japie de hond werd nog herdacht met een roos. We liepen langs de krabbegaten en dachten een blauwe krab te zien. Verderop lagen de overblijfselen van een feestmaal van de Warawara's. Door een Kaya Kaya veld moest je banjeren om bij Boca Ascencion te komen. De zeepaarden rolden af en aan.
Ik hoorde iemand vertellen, dat een man aan het strand een zandzeepaard maakte. Hij zag de binnen glijdende golven en dacht de zeepaarden komen hem halen. Ik wilde niet nalaten om deze mooie gedachte met U te delen.
We keken naar de schildpadden en zagen ook grote vissen zwemmen in het rustige water. Het zouden groupers kunnen zijn, maar haringen waren het beslist niet. Na lang genoeg getuurd te hebben, van het schildpadden spotten krijg je nooit genoeg, vervolgden we onze route langs de rotsen halverwege het plateau. Enorme stukken steen markeerden ons pad. We moesten tussen spleten en onder rotsen door en kwamen langs uitkijkpunten, waar je de vogels in de lagune hoorde kwinkelieren. We schuifelden dit kronkelende pad af, dat af en toe rotsachtige verhoging kende. Het bekende dooie punt gaf mij de nodige problemen, maar ik zag dat vele wandelaars hier geen enkele moeite mee hadden. We kwamen uit op een kruispunt waar een wegwijzer stond. Wij moesten de richting hebben van Kas di Pal 'i Maishi.
Dit pad leidt over een dam met aan weerszijden prachtige Indju's. Na verschillende afscheidingsmuren overgestoken te hebben kwamen we bij een put waar nog water in stond.
Hier zou vroeger een windmolen die het water oppompte hebben gestaan, want het leek me, dat het niet alleen het opborrelende grondwater was, dat de put vulde. We waren bijna aan het einde van onze wandeling. Een stukje asfalt restte ons nog naar onze auto's. We hadden er 1 uur en 3/4 over gedaan.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.