Het Verzonkenbos, de Grot, De Heerentuin

Beste Wandelaars,

De laatste wandeling van het jaar 2013 is een voettocht ter overpeinzing en bezinning. Dit gaan we 2 uur lang doen over voor U gedeeltelijk bekende paden op de Noord. We verzamelen ons hiertoe bij de Kippenfarm aan de Clandestineweg welke naar het landhuis Noordkant leidt.
De route loopt langs het Combinatiepad tot aan het Maagdenpad. We bezinnen ons hier al of we links of rechtsom gaan. Wellicht zullen de meeste stemmen gelden en de wandelaars via de Tonweg de putten en het weggevaagde Portugeese huisje door de orkaan Thomas willen bezoeken. De onvervalste Kalanchoe wiert hier telig.
Het Waterpad laten we even voor wat het is en we gaan rechtstreeks naar de Limonade fabriek om onze dorst te lessen. We lopen vervolgens de diepe waterput voorbij om ons diep in gedachten verzonken door het enge Verzonkenbos te spoedden. De laagvloerse karstgrot is nabij. Voor de onverschrokkenen onder ons is er gelegenheid om via een boom in de grot af te dalen. Dit betekent dus, dat U de boom in omgekeerde volgorde moet beklimmen of zoals U wilt ondersteboven.

Wandelverslag van het enge Verzonkenbos, de griezelige Grot en Heerenstuin achter de  80.000 kippen.

De wachtenden konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroegen zich af waar dat getok en gekakel vandaan kwam. Omdat wachten altijd langer duurt in gedachten, gingen er een paar op onderzoek uit.

Op uitnodiging van de kippenboer mochten geinteresseerden de door de Kerst uitgedunde stok van 80,000 stuks pluimvee aanschouwen.
Hierna ging de wandelgroep van start door gelijk door de knieen te gaan om onder een slagboom door te kruipen of er met gestrekte beenslag overheen te wippen. De snelste tijd hebben we niet opgenomen, dat ik weet niet of er een wereldrecord gevestigd is. Tweede afslag links bracht ons op het Maagdenpad, waarvan de naambedenkster gezien haar leeftijd wel heel sterk in haar schoenen moet hebben gestaan. Dat er maagden in de hemel zijn na ons bestaan, bestaat niet volgens de niet Islamithische theologen, want de hemel is een bedenksel, edoch dat er een Maagdenpad verzonnen is, dat bestaat wel.

Al huppelend en fluitend bereikten we het Combipad aangegeven door een bultje stenen en even later kwamen we op de Tonweg aan, Aan dit pad liggen verschillenede putten en zou best het Puttenpad mogen heten. De eerste put loop je voorbij, als niet op de sandaal let, die aangeeft, dat er een gegraven put onder het struikgewas verscholen ligt. Waarschijnlijk is Assepoester langs gekomen om klokkeslag twaalf, toen ze het Puttenpad afrende; de volgende put is een Karstput.

 

Ook hier geldt het verhaal, dat er nog nooit iemand is uigekomen. De pijpput daar wil ik het niet over hebben, want de boeren die er gebruik van maakten moeten in hoge nood verkeerd hebben. Ondertussen werd er gewezen met expertise op de vibrerende bomen en de uit de kluiten gewassen oude struiken en voordat we het wisten stonden we omgeven door enorm hoge Manzanillabomen in het Verzonkenbos.

We waren de limonadebottelarij voorbij gesneld, de antieke flesjes lagen her en der langs het pad verspreid. Na een kortstondige stop en uitleg hoe een put bij nachtlicht gegraven wordt, de " Put van Vrouw Holle ", zaten we eigenlijk al in het Verzonkenbos. De vogels vlogen met een wijde boog om ons heen. Vermoedelijk droegen we nog de odeur van de kippenboerderij met ons mee. Na het pad volgend de rots op kregen we pas in de gaten, hoe mooi het uitzicht was over de canope en de doorkijk tussen al dat groen. Die oude bok moet gedacht hebben, dat jonge groene blaadje daar...  Ik wil hier niet verder over uitwijden.

De griezelige grot was ineens een gezellig plaatsje geworden. De rotsblokjes, die onderin lagen, gaven ons het gevoel van ludieke bijzettafeltjes en alras klommen twee witte duifjes moedig langs de Olijfboom naar beneden de grot in. Olijftakjes lagen overal verspreid, klaar om een nestje van te bouwen. 

Ze kwamen grijs weer boven. Hebben ze nog geluk gehad. Sindsdien wordt er alleen nog maar over de geluksgrot gesproken.

Het Maureenpad slingerde over het maanlandschap langs de Manzanillabossen. De vele linten in verschillende kleuren deden ons vastberaden voortstappen. Niemand wou het bos meer in en zo bereikten we het Hennypad. Bij de twee pijlen raapten we onze moed bijeen en gingen we genieten op het plateau van de prachtige vergezichten naar en langs de kust.

Door de mondi en langs geitenpaadjes versnelden we onze pas, want het liep al tegen zonsondergang.

Achter de pluimveehouderij vergaapten we ons aan het uitzicht in de verte van de  " Smokey Mountains" met op de voorgrond de Julianabrug of was dat juist achtergrond, moeilijk te zien door al die smoke.

De " Heerenstuin " een sprookje apart. De jonge spontane aanplant van Watakeli ,Welensalie, Datura, Karpata, Fun Fun, Basora, Brasilia en Carawara di Mondi was een lust voor het oog. De meeste planten reikten tot borsthoogte, sommigen zelfs tot boven ons hoofd. Een klein smal paadje voerde ons door een wirwar van planten. De Datura, Yerba Stinki, bloeide en bijtjes probeerden voor het slapen gaan nog enige honing te bemachtigen.

Ik wens U een zalig uiteinde en een gezond en voorspoedig Nieuwjaar met veel wandelgenot.

Met een vrolijke groet,

Groetend,

G.K.

Seru Bientoe wandelverslag

 
Zwaan kleef aan zou niet misstaan hebben gezien het aantal deelnemers aan deze voettocht. De gids had geen bezwaar en lachte ons vriendelijk toe. Hoe meer zielen hoe meer bier moet hij gedacht hebben. Mooi op tijd, na onze auto rond de ingang van Resort Jeremy geparkeerd te hebben, vertrokken we. 

We liepen eerst een stukje langs de weg de tegemoet komende autos ontwijkend richting Knip, voordat we de mondi indoken. Een slingerend pad bracht ons langs een veld van Bromelias en bloeiende Boomorchideeen.

 Een eerst geleidelijke klim ging over in een stijging, die het uiterste vergde van onze konditie. Ieder was monter en fit en na bij de Grote Coca Cola vlag vervolgden we een nog steiler stukje naar de top van Seru Bientoe. Bij de Vlag begon het zachtjes te regenen en hoe hoger we kwamen, hoe sterker de wind werd. Kletsnat probeerden we ons achter de Sabalpalmen, die eigenlijk Flapitos heten, te schuilen. Mijn poncho deed te laat goede diensten. De bladeren van de Flapitos gebruikt men in Haiti voor het maken van hoeden. Evenwel geen verkoopster te zien, die ons mogelijk voor een nat hoofd behoed zou hebben. 

De panoramas waren onvergetelijk. Landhuis Kenepa en Jeremy een sprookje in de verte. De rotsformaties van Seru Gracia waren niet duidelijk, de afstand was te groot. De afdaling werd aanvaard en deze was geen peuleschil afdaling. Voetje voor voetje met knikkende knieen. Een lust voor het oog, dat wel. Totdat we in de achterhoede een fluitje hoorden. Iemand in nood , later hoorden we dat er eentje aan het bloemetjes plukken was geslagen en daardoor het pad niet in de gaten had gehouden. Het kan gebeuren, nietwaar. 

Met steun van de anderen was het pad weer snel gevonden. Bij het koppen tellen aan de weg bleek, dat iedereen het avontuur, de klim Seru Bientoe, overleefd had en de gids bedankten voor deze onvergetelijke mooie tocht. Precies kwart voor zes waren we bij onze bolides aangeland.

Een herhaling waard, maar dan wel het volgend jaar. Mijn fototoestel is in de reparatie, zodat U kan genieten van een andere fotograaf.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend,

G.K

Safaritocht Christoffelpark - Zevenbergen. Noordwest

Hallo Wandelaars,

Normaal gaan we de Mondi in, maar voor de verandering gingen we nu het Christoffel Park in, waar ook veel mondi is. Ik heb nog gedacht om in het park enige gezelschapspelletjes te doen, maar niemand wilde zakdoekje leggen en het Rosa"", Rosa bloemen op je hoed, alle mooie meisjes zijn zo zoet, was ook niet in trek. De leeftijd van de heren speelde volgens de dames een te grote rol. Het kringlopen zou te houterig worden en het moet juist verleidelijk en sierlijk zijn.
De stemming zat er meteen goed in, we deden blindemannetje bij ons op de pick-up en we hebben ons rot gelachen, vooral toen de chauffeur hem was. Ik weet het, dit is al een oude, maar ik moest hem toch even kwijt.

Het park leek wel een lusthof, alleen de beelden van Vigliante ontbraken. 

De Parkbeheerder Cyrill Kooistra stond ons al op te wachten en gaf aan onze chauffeurs B. en R. de laatste instructies om toch vooral op de begaanbare wegen te blijven en niet de herten te volgen. En daar gingen we, poort uit, park in. Christoffel zou met genoegen naar dit partijtje ongeregeld hebben gekeken, als hij ons uitgeleide had gedaan.

foto: F.Cools

Cyrill gaf een gil, "Bert een hert", toen hij plots moest remmen voor overstekend wild. Gelukkig hebben we in de laatste auto, waar B. de bestuurder van was, de narrow escape niet gezien. Je zou toch maar getuige zijn van .....  Daarna hebben we geen hert meer gezien, zo geschrokken waren deze lieve dieren. De drinkstop was goed getimed, iedereen had dorst en de eerste drinker deed het nog een keer voor, hoe je zo'n beker aan de mond zet.

foto: F.Cools

foto: F.Cools


Het klimmetje naar de overgebleven resten van het landhuis Zevenbergen was een peuleschil. De ruine werd van alle kanten in beeld gebracht. In het gevangenhokje, de nor, was inmiddels een oeroud mieserig boompje gegroeid. Dit is typerend voor die tijd, toen je jouw bewakers rustig de boom in kon sturen. Dit is nu heel anders geregeld In Barber. Hier hoef je je niet bezorgd te maken, dat koffie-pretu-leutende bewakers je storen.

Op naar Seru Gracia. Alleen de tocht er naar toe ontlokten al de oh's en ah's. Schitterende landschappen gleden aan ons oog voorbij. Orchideëen in de bomen en Bromelia's langs de weg.

foto: F.Cools

De Shimarikus smaakten heerlijk. De eerste ontmoeting met de Sabalpalmen gaven ons het gevoel, dat we niet op Curaçao waren, maar in een andere parochie.

De berghelling zag er bijzonder uit met zijn gelaagde gesteenten, de zogenaamde Flagstone formatie. Hier kun je duidelijk zien, hoe de aarde in beweging is geweest en Curaçao ontstaan is zo'n tachtig - negentig miljoen jaar geleden.

Even keren en een zijweg in, bracht ons op weg naar de Seru Bientoe. Een kleine wandeling naar boven was nagenoeg geen inspanning. Een verkoelend windje op de berg en een lagere temperatuur deed weldadig aan.

De oude gekromde Dividivi's speelden met onze fantasieen.

De Sabalpalmen laan maakte het volgen van het paadje erg gemakkelijk.

Bij het naar beneden gaan deden twee fotogenieke jonge Warawara's ons uitgeleide. Ze zullen zeker gedacht hebben, wat komen die vreemde snoeshanen hier doen. We hadden nog wel uren kunnen genieten van de prachtige uitzichten, maar onze gidse Adeline riep ons tot de orde, want het eten stond koud te worden bj het landhuis Savonet, beneden.

De tocht terug wederom een plaatje. Een glooiende weg bracht ons uiteindelijk weer naar ons uitgangspunt.

Even napraten onder het genot van een drankje en een hapje was het sluitstuk van deze magnifieke happening. Ja, zo'n viering van een jubileum (van de wandelgroep) gaat niet in je kouwe kleren zitten. Was het nu tien jaar of vijftien jaar, ach geen warawara die daar naar kraait. (F.C.: kukeleku, 15 jaar!)

Voor de volgende week zou een voettocht langs de in bloei staande struiken en bomen naar het Verzonken Bos op de Noord een goede keus kunnen zijn.

U hoort nader.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend,

G.K. (verslag en foto's)

Nat'l Park Christoffelberg. Safari to Zevenbergen ruins, Seru Gracia and Seroe Bientu.

Because our Hiking group was 15 years young this Sunday, we celebrated the event with a Safari to the Zevenbergen ruins in the Christoffelpark.

Starting at Christoffel Park, Plantation house Savonet. 3 pm.

The Park - open from 6 am on Sundays - is then closed to other visitors.

Following a small trail, the climb to the remnants of the Manor House Seven Mountains was a mere trifle.

On to Seru Gracia.

Along the way, we saw Orchids and Bromelias in the trees.

The Shimariku cherries tasted delicious.

The short walk to the top evoked many oh's and ah's.
The view is beautiful in all directions.

From there we saw the Sabalpalms, only growing in that particular place.

The mountainsides are colored by layered rocks, a Flagstone formation, that arose around 80-90 million years ago.

On to Seru Bientu (Wind Hill).
The little walk up was virtually no effort. A cooling breeze on the mountain and a soothing lower temperature.

Two young Warawaras landed in front of our cameras.

photo by G.Kroeger

There are old curved Dividivi trees and Sabal palms.

The route back to Savonet followed winding and steep roads.

Photos by F.Cools 

Daniel Wandelverslag 03-11-2013

Een droom van een wandeling!

Al rondvliegend probeerde een oude zwarte Warawara zijn gebied af te bakenen en met zijn scheeuw ons af te schrikken. Af en toe als hij moe was van al dat geschreeuw, ging hij even op een Cadushi zitten mopperen. Zijn zwarte veren ingetrokken en het koppie scheefkeek hij onverholen naar dat groepje uitslovers die zich een pad baanden, waar eigenlijk geen pad was.
Niets was te bont.
Zou hij jongen hebben ,vroegen wij ons af of doet hij dat omdat het de eerste wandeling van de maand is of wilde hij met dat krijsen zeggen, dat de afzeggers groot gelijk hadden met hun afwezigheid hier.

Diep was de rooi. Het overvloedige water dat vannacht gevallenis, moet zich een uitweg hebben gebaand  in een prachtige waterval zich van van de rotsen stortend. Nu was er nog een sijpelend stroompje overgebleven, dat zich voortworstelde naar de rand van het plateau.

Onderweg hadden we een karkas gezien, dat in geen velden ofwegen op een koe leek. Neen die droomkoeien kijken wel uit. Ze springen hooguit van boom tot boom en dan wel met zijn allen tegelijk en wagen zich niet tussen al die puntige rotsjes, zoalswij dromers dat doen.

Het bordje met het opschrift dat er een Bahada in de buurt was deed ons opschrikken. We wilden niet
plotseling van een of andere helling rollen. Apevoorzichtig vervolgden we onze wegen kwamen bij de afdaling aan, die ons richting Kueba Pachi zou leidden.

Terstond werd er een plan de campanje gemaakt. Zullen we of zullen we niet. De tijd en de laatste ervaringen van de afgelopen weken in ogenschouw nemend en daar we voldoende lantaarns bij ons hadden, besloten we het eerste terras af te dalen.

De geweldige panoramas die zich voor ons ontvouwden, waren adembenemend. De vlakte van Hato was een groot meer. Scherp aftekenend zag je het vlieveld met zijn opstijgende en landende vliegtuigen.

De windmolens stonden er een beetje voor Piet Snot bij, want geen wiek bewoog met deze windstilte. De stroomvoorziening stond op een laag pitje. Ik dacht nog even aan onze zaklantaarns en aan onze lichaamsgeluiden.

We stapten flink door. Gelukkig wilde niemand de Bahada bij Kueba Pachi af. Dat scheelde weer een
kwartier. We besloten de Kueba te laten voor wat het was en keerden met rasse schreden terug naar de plaats waar het allemaal begonnen was.

Landhuis Daniël

De pannekoek met leeuwensmaak etc. stond reeds te wachten. Er werd nog heel wat nagepraat over die verschrikkelijke schreeuw van die zwarte vogel.

Mogelijk lijkt een een Meiberg rooi of een Pannekoek wandeling op zijn plaats, daar we het natuurverschijnsel van overstromende rooien kunnen bestuderen. 

Overigens houd ik rekening met andere meer spannende suggesties.

Met een vrolijke wandelgroet, groetend.

G.K.(foto's en verslag)

Den Dunki wandeling

Beste wandelaars,

 

Groot was de opkomst om aan de lommerijke ontspannende wandeling naar Den Dunki te beginnen. Sonja deelde fluitjes uit om toch maar vooral een fluitsignaal te kunnen geven voor het geval men in hoge nood kwam te verkeren.

Gelukkig hebben we geen tuitende oren gekregen, alles verliep naar wens,totdat mij het bericht bereikte bij de Pos di Orashon, dat het tempo te hoog lag en daardoor enkelen hebben moeten afhaken. Mogelijk kennen deze medewandelaars het gebruik niet, dat bij afslagen op de route altijd gewacht wordt. Bij de afslag naar de Pos is er gewacht. De Pos met zijn grote schaduwrijke bomen geeft immer het nodige oponthoud. De paadjes door het veld en het hoge gras worden met een slakkengang genomen. De tussenliggende goed begaanbare paden behoren met een gezwinde pas gewandeld te worden, want anders waren we nog niet thuis geweest. De put, die vroeger de watervoorziening was van de omliggende tuinen van het landhuis Jan Thiel, was afgedekt met een soort hekwerk om vooral te nieuwsgierigen op afstand te houden.

Het dansvloertje lag bedekt met gebladerte. De Kenepas, Mispels, Tamarijnen en Mahokbomen, waaronder een hele grote ongeveer 300 jaar oud, denk ik, omzoomden het betonnen vloertje, waarover vroeger heel wat beentjes gezwierd moeten hebben. Langs de achterkant van de zoutpannen liepen we over een dam, die het brakke water moest keren.

Even later kwamen we langs de salinas op weg naar Parque Sorsaka. De ingang lag verscholen naast een prachtig, in de omringende natuur weggewerkt, huis. Het park zag er keurig verzorgd uit. De oversteek naar Parque Den Dunki was dichtbij en we vervolgden onze weg via geslagen putten, oude muren, een brug en een oude put waar munten uit de VOC tijd gevonden zijn. Ook stond er nog een slordig geparkeerde auto. Je kon zien dat ie erg oud was, want het merk was niet meer op te merken. 

Op de terugweg kwamen we wederom langs de pannen met in het midden op aanzienlijke afstand een groep Flamingos. Het zoutwachtershuisje stond in de verte te lonken. De uit koraalsteen opgebouwde weggetjes door de salinas stonden niet meer onder water en waren zeer goed begaanbaar. de route liep verder via een trail over een heuvel die ons naar ons beginpunt voerde. Half zeven waren we op ons eindpunt aangeland. 7 km in twee en half uur is niet snel te noemen, tenminste als je het sightseeings effect niet meetelt. De volgende keer zal ik het woord drentelen niet in de mond nemen, daar dit blijkbaar de wandelaars op het verkeerde been zet. 

Voor de volgende week zijn geen suggesties binnegekomen. Ik denk persoonlijk aan een pittige wandeling.

Daniel speelt nog steeds in mijn gedachten.

 

Met een vrolijke wandelgroet.

G.K.