Wandeling Jan Thiel lagune

Beste Wandelaars,
Lopen met hart en ziel op Jan Thiel . Zo zou de aanhef van een reclame folder kunnen zijn.

Inderdaad we wandelden langs de prachtige paden met de schitterende panoramas over het gebied van Jan Thiel.  Zijn unieke lagune, want Uniek Curacao had duidelijk haar stempel gedrukt op de aanleg en onderhoud van de nieuwe paadjes voor fietsers en wandelaars.

Het was een lust voor het oog al die oude Cadushis en Palu di Sias. We kwamen bij de ingang van de lagune een oude haast niet meer te herkennen kalkbranderij tegen, hier werden vroeger stenen gemaakt voor de bouw. Grote brokken rots lagen her en der verspreid. Een oude afscheidingsmuur hield mijn aandacht gevangen,deze was vroeger waarschijnlijk een onderdeel van de stenenfabriek.

Heel vroeger werden er over een soort kabelbaan, een touw met katrollen hooggehouden door staken, de zoutzakken getransporteerd en in de buitengaatse schepen geladen. Het zout werd gewonnen van de omliggende salinas. Zout was belangrijk o.a.voor het haringkaken. We spoedden ons verder, jammer genoeg het anders zo rijke vogelgebied aan het begin van de Lagune, waar vele watervogels hun visvangst beoefenen, was even leeg als appelen aan een pruimenboom. Hoe zat dat ook al weer met die ouwe tang op dat varken? Nou ja, een eenzame grijze reiger en een hapsnappende pelikaan probeerden de show te redden.

Bij het Openlucht Museum aangekomen keken we onze ogen uit. De bolides, die hier vroeger gedropt waren, gaven een nostalgie weer, die ons met tranen in de ogen deed stilstaan bij het idee, hoe men vroeger met zo'n hoepelrok  instapte en waarbij de gedachte aan de galantheid van toendertijd, een opengehouden portier, ons vertederde.

Het uitzicht op het hoogste punt over Bon Futuro en de Lagune met in de verte de roze kleur van een groep Flamingos hield onze blik gevangen en gaf ons het gevoel van, hoe kostbaar vrijheid is. De helling af en de heuvel op, al glijdend en zuchtend naar beneden en proestend en hoestend naar boven.

Op het kruispunt van paadjes namen we het pad, dat ons tot achter het Sea Aquarium leidde. De maradonnas aan de katoenstruiken versierden de struiken, alsof ze met de hand van god waren aangeraakt. En dan te bedenken, dat je iedere nacht door die pluimpjes omgeven wordt, daar moet je of wilt of niet toch enorm lekker van dromen. Na een lavenis stop van enkele minuten zetten we onze wandeling voort langs de kust, waarbij we een idyllisch baaitje aandeden. Het kustpaadje met spleten, op een aardige afstand van 50 cm van de rand, is toch elke keer weer een verrassing.

Om het pad te vervolgen moesten we al knippend af en toe een beetje kruipdoor sluipdoor spelen. Het tempo werd hierdoor drastisch verlaagd, dat het begon al een beetje te donkeren toen we bij onze autos aankwamen. Het water stond gelukkig niet te hoog op het laatste gedeelte, want D. was er niet en L. ook niet. En die twee stelen onmiddelijk de show als het water tot aan hun lippen stijgt. De zeedruif bloeide niet, een grote berg zand had ze bedolven.  De wilde komkommer en de kabes di maricu ( Marie Pompoen ) waren ook niet meer aan het hekwerk te vinden. De Bonchi Indian en de Tuturuti op de heenweg daarentegen tooiden zich met prachtige gele bloemetjes, zodat we met een fleurig gemoed afscheid namen van een uitzonderlijk gebied.

Verslag en foto's G.K.

Ronde Klip grot wandelverslag 23-03-2014

Beste Wandelaars,
 

Aankondiging.
Een stekelig pad, de Infrau ( lidcactus ) staat in bloei, leidt ons vanaf de windmolens op de noordkust voorbij Playa Canoa naar de door vleermuizen bewoonde grot. Hier wordt ook de Voodoo bedreven. Voor mensen die het geen steek kan schelen, wil ik  toch aanraden een lange broek te dragen. De ingang, afgeschermd door een Manzanillaboom, moet over rotsen beklommen worden, wil men de grot ingaan. Vele indianen tekeningen zal men aantreffen. Gelieve niet de vleermuizen te verstoren. Verzamelen bij het restaurant op playa Canoa.
Duur 1 uur en 40 minuten + 15 minuten rondkijktijd in de grot.

Verslag.
Deze stekeltjes wandeling, waar de egeltjes duivels genoeg geen brood van lusten en de varkens verscholen onder de bomen hun stekels opzetten, zullen we ons uitstekend heugen. Je hoeft er n.l. geen steek van te snappen, als je belaagd wordt door zo'n Enfrau. Je voelt het wel al en er vormt zich een een soort ingekapselt wratje, waar je nog jaren een aandenken aan hebt.

Afijn, het pad liep langs de bloeiende lidcactussen hetgeen een fraaie omlijsting was en kwam uit achter de Kura van Wilsoe. De linten wezen ons de weg en we vervolgden ons pad zonder ook maar een levend wezen tegen te komen op enige leguanen en gevogelte en dat varken na. De oude Ijzeren koelleidingen die we langs ons pad vonden gaven aan, dat hier vroeger een plantage moet zijn geweest, waar je een koud biertje kon kopen. Heel bijzonder in deze hete omgeving, maar wel een steengoede gedachte. 

We liepen richting rotswand over een smal paadje, dat ons naar de grot voerde. In de ingang van de grot groeide een Manzanillaboom. 

We moesten behoorlijk klimmen over de rotsblokken om in de grot te komen, maar dan dan heb je ook wat. Een Maribomba nest hield ons op afstand om die duidelijke Indianen tekeningen en rondfladderende vleermuizen te bewonderen. 

De voodooisten onder ons hielden hun adem in bij het aanschouwen van een geofferd geitje en de takjes, die op een geheimzinnige manier waren gerangschikt. 

Een brul uit een spelonk van een of andere  ontspanningsregelaar deed ons opschrikken, dat er een prachtige stalagmiet verderop stond. De uitgang aan het einde van de grot bracht ons boven op het terras vanwaar we een schitterend uitzicht hadden naar de Tabertourbus. De terugtocht was een fluitje van een cent, of toch? 

Zoals gewoonlijk wilden de vooroplopers een nieuw pad opgaan, maar werden snel tot de orde geroepen, want ik weet waar dat toe leidt. De Surinaamse cactussen voorbij en onderdoor en richting windcharger nr.5. 

Evenwel de groep werd opgesplitst omdat iemand zijn zonnebril mogelijk verloren had.

De Noordkust was door het wild opspattende water een adembenemend schouwspel. Er werd dan ook driftig gefotografeerd.

Al met al een aparte ervaring die door de stekelige opmerkingen ons nog lang zal heugen.

G.K.

De Grot, de Clusia, de Fosfaatmijn en de Schildpadden - Wandelverslag

Beste wandelaars,

We gaan kijken of de Clusia bloeit. De Bonchi Kabei en de Mata Raaton staan nu. Zo ook op vele plaatsen de Brasilia. 

We verzamelen ons bij de boerderij op San Pedro en bezoeken eerst de grot, daarna het plateau op voor de Clusia, we steken het pad voor de kiepkarretjes over naar de Fosfaatmijn en dalen hierna het plateau ( beetje steil ) af en vervolgen langs een mooi mondipad naar de Schildpadden in de Boca Ascencion.

Te bereiken:  Weg naar Westpunt de afslag naar Soto voorbij rijden, na ongeveer 100 meter de afslag rechts naar San Pedro nemen. Een oude ANWB-wegwijzer staat hier, als het goed is. Doorrijden tot beneden en de auto parkeren. (toestemming voor het parkeren is nodig!)

We werden op ons verzamelpunt bij de boerderij te San Pedro met gehinnik begroet. De paarden stonden op gerede afstand in hun hokje naar een groepje ongeregeld te kijken en dachten waarschijnlijk dat de Carnavalsoptocht uit de hand gelopen was. Wij spanden ons in om er zo normaal mogelijk uit te zien. 

Daar iedereen op tijd was, hoefden we niet te wachten op degenen, die er niet waren en konden we precies vier uur onze ledematen in beweging zetten richting grot.

De afslag linksaf deed ons denken, dat we sprookjesland binnenstapten. De klim omhoog langs die diverse rotsen bracht ons in een grot, waar sinds lange tijd geen mens geweest was. 

Vlug de rots op, die ons naar de grote dikvetbladige Clusiaboom voerde; de zaaddoosjes en de knoppen waren te zien. We moesten echter zoeken om een bloeiend bloempje van de Clusia te vinden. Overdadig was het niet en ik zag aan de gezichten, dat na de vele ophef het eigenlijk een beetje tegenviel. Ergens achter een blad half verscholen kon je nog een bloem ontwaren.

Over de spleten op naar de fosfaatmijn na eerst nog de resten van wat eens een wachtershuisje geweest moest zijn, aangedaan te hebben. 

De Fosfaatmijn is eigenlijk een diep gegraven gat in de grond met een bordje dat hier de Fosfaatmijn was. Voor mij is het nog steeds een raadsel hoe ze het gewonnen fosfaat vervoerd hebben naar de weg waar de kiepkarretjes overheen reden. In emmertjes blijkbaar.

De afdaling vanaf het plateau is altijd een spectakel apart.

Dat we dit iedere keer voorelkaar krijgen zonder ongelukken is een pluimpje waard. Gelijk wordt het dan ook beloond met een prachtige rotswand met stalagtieten stalagmieten. Voor de duidelijkheid.

Mieten zijn eigenlijk tieten met de punt omhoog en geen mietjes. 

Het Mondipad naar beneden en langs het plateau is een overschaduwde verademing en brengt ons op de weg die naar de schildpadden leidt.

Vele schilpadden staken hun kopje boven water, maar net niet lang genoeg om een Driekiel van een Groene schildpad te kunnen onderscheiden, laat staan dat we de zwemwedstrijd tussen de Karet en de leatherback hebben gezien. 

De volgende keer wil ik toch, dat een ieder een verrekijker mee neemt, zodat de frustatie van het niet weten weggenomen wordt.

Welgemoed aanvaarden we de terugtocht met aan onze rechterhand de somber uitziende rotswand naar onze geparkeerde autos.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

National Park Christoffel - Zorgvlied trail

The Zorgvlied-trail hike in National Park Christoffel takes about one and a half hour. The trailhead can be reached by car. Entrance fee at the main entrance of the park.

The Zorgvlied trail, a walk along ruins and with great views of the hills and the coast.

The ruins of plantation house Zorgvlied.

A lone iguana on the ruined window sill.

A Warawara lands on a cactus.

Rocky hilltop.

Is this Morning glory?

Minuscule flower. 2mm.

The road and the Christoffel hill.

The park.

A lizard and a blooming Bromelia(d).

The beautiful pattern of the Wayaka tree.