Wandelverslag Boca Sami, zoutpannen ,Vaersenbaai 05-08-2018

Beste wandelaars,

Bon siman.
Wat plankton is voor de vissen zijn de krabbetjes en garnaaltjes voor de Flamingo's vandaar die oranjekleur..
Gisteren stonden de flamingo's in de pannen dichtbij Mal Pais langs de weg naar Bullenbaai. Felgekleurd oranje waren de flamingo's op zoek naar hun feestmaal. In toverland worden de Flamingo's naar beneden getrokken aan hun snavels door grote krabben totdat ze al spartelend onder het wateroppervlakte verdwijnen en dan zitten de krabben aan hun feestmaaltijd. Maar ik heb dit nog nooit meegemaakt.

We liepen over het bruggetje langs de zoutpannen om een glimp van deze vogels op te vangen. Om 16.00 uur gingen we van start en wandelden langs de zoutpannen met hun fantastische kleurschakeringen van rose tot diepblauw. Hier en daar wiekte een reiger weg.

Af en toe klauterden we langs de rotsen om ons pad te vervolgen langs de rand van het water. Een unieke voettocht waarvan velen clandestien gedacht hebben om hier hun woning neer te zetten vanwege het prachtige uitzicht. Een wat we noemen: prime location. We kwamen bij het hek waar we doorheen moesten. Er zat een dikke ketting op die ons genoeg doorlaatruimte bood. De meesten gingen een stukje verderop door het struikgewas.

De ezel in een omheining  was er nog. Ze gaf blijk van dat ze ons al eens eerder gezien had. De wandelaars konden niet van haar afblijven en zij vond het blijkbaar wel lekker om geaaid te worden. Even leek het erop dat we niet verder konden. Geen man overboord, we liepen naar de de opgehoopte rotzooi en zagen een paadje dat ons op de vlakte bracht. We liepen over de vlakte richting van de electriciteitspalen. Na veel geslinger kwamen we dichtbij Kokomabeach op de weg, die naar het strand leidde. Een paadje linksaf bracht ons naar de geschutsopstelling. 

De konden kiezen voor de steile klim of de gemakkele. We kwamen bij het uitkijkpunt aan, waar ook een banktafel stond die ons uitnoodde om een slokje te gaan drinken en even uit te rusten. Van hieruit heb je mooi uitzicht langs de zuidkust. Jammer dat het zo heiig was. Sommigen zagen een schildpad in het prachtige water van kleurschakeringen zwemmen. Anderen hoorden de vogels fluiten dat het een lieve lust was. 
Het paadje dat langs de kust loopt en naar Boca Sami gaat, werd druk bezocht een hele familie met kleine kindjes liepen in tegengestelde richting. Ik had mijn wandelstok achtergelaten, maar de zorgzame wandelgroep had deze vergeetachtigheid opgemerkt en kwam de steunstok na brengen. 

Voort ging het weer. Totdat we bij de berg kwamen die het toezicht houdt over de baai van Sint Michiel . Velen dachten, dat we er al waren en de zin van een bergbeklimming was niet van over naar huis te schrijven. Dus gingen we met zijn allen de berg op.  De kanonsloop was er nog. Sommigen die het paadje bovenop de berg gemist hebben, hebben ook niet in de loop kunnen kijken. Tot onze verrassing poseerde een zeemeermin bij het bruggetje.

Het dominospel was afgelopen. De Sankamasters hadden gewonnen niet wetende dat ze de sluitsteen in handen hadden.

Na twee uur zat deze wandeling erop. Het water stroomde wild om het bruggetje. Gelukkig wisten vele wandelaars droge voeten te houden. Het is een kwestie van timing..

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wandelverslag 03-09-2017, Boca Sami, Vaersenbaai.

Na het parkeren van onze autos spoedden we ons naar de houten brug, die voor de geul begint

en in het water ophoudt. Een paadje van keien voert ons aan land.

Vroeger was dat heel wat anders. Toen was er geen brug en moest men al pootjebaaiend de andere kant proberen te bereiken. Er is ook een tijd geweest dat de brug over de geul heenging en je niet de kans liep om natte voeten te krijgen.

Veilig over de brug begint de " Bullenbaai Ruta ". Een fraaie route die ons  langs het water van de zoutpannen voert. Gele stenen, die door Uniek Curacao geplaatst zijn, volgend klimmen we over de rotsen. 

Af en toe zien we een donkergrijze reiger die in het evenzo donkergrijze water tuurt of zij/hij, 

dat kon ik niet goed bepalen aan de vleugelopslag, een glinstering van een zilvervisje ziet. 

Een witte reiger staat in de verte te gluren wat al die wandelaars aan het doen zijn. 
Een groene reiger vliegt met een schreeuw  op.  Het is toch een hele bedoening in die uitgestrekte wateren van Boca Sami en houdt onze aandacht vast. De Flamingo's houden zich op afstand. We moeten maar raden of het een mannetje of een vrouwtje is.

We lopen door over een vlakte waar aan het einde zich de duinen van Sami bevinden. Deze zijn overdekt met Banana di Rif van Fyves. Het vocht van deze banaan schijnt goed tegen exceem te zijn. 

We komen voor een ijzeren hek te staan. Maar het blijkt dat er net genoeg ruimte open gelaten is om je er doorheen te wurmen. Het lukt ons allemaal en ineens staan we voor twee Bonairiaanse ezels.

Een Curacaosche ezel balkt heel anders en wil haast niet op de foto. het zal iets met "Opsporing verzocht" te maken hebben. 

Een echtpaar zat voor hun huis te eten en we wensen hen "bon provecho".

De ruta over de vlakte van de biezen was de volgende belevenis. Als je nog nooit je biezen gepakt hebt, kun je dat hier doen. Velen dachten er anders over en stiefelden richting van Kokoma Beach. We hadden geen tijd voor een lekker drankje aldaar en trouwens de prijzen zijn toeristenprijzen hier.

Over het bruggetje en langs de 80- min route kwamen we boven bij de geschutsopstelling aan. Geen kanon meer te zien en de uitleg van het toeristenbureau was ook verdwenen. 

We probeerden het pad te vinden dat langs de zuidkust liep, eilaassie.

Op het eind van het pad, dat naar Boca Sami gaat, is het altijd weer spannend wie naar boven gaat de heuvel op. Het scheelt tien minuten. Vanaf de heuvel heb je een fantastisch uitzicht over Boca Sami en de Lagune.

Later wist men te vertellen dat er een kanon twee meter lager onder de top lag te schutteren.

De vooroplopers hadden er 1 uur en 50 minuten over gedaan en de heuvelbestormers 2 uur.

Jammer genoeg was de pleisterplaats gesloten, er kon niet nagenoten worden. 

Met een vrolijke wandelgroet, GK

Sint Michielberg - maart 2013

Beste Wandelaars,

Het gaat maar door. De techniek staat niet stil. We komen steeds meer te weten en de uitdagingen zijn niet te tellen.
Het grootste schip dat er nu rondvaart is de Marco Polo, 16800 20ft containers kan het bergen. In aanbouw voor de rederij Maersk zijn er schepen ,die 18000 van die blokkendozen kunnen verschepen. Het Panama kanaal wordt uitgediept en verbreed. Enorme sluisdeuren laten deze zeekastelen straks door. Een gigantische klus.

Onze uitdaging om de Michielsberg op te gaan is maar een klein klusje, als je het vergelijkt met de Christoffel, de Matterhorn en de Mount Everest. Het uitzicht over de vroegere indiaanse nederzetting zegt U waarschijnlijk niet zo veel, maar als U bedenkt, hoe die paar duizend indianen daar in zeer primitieve omstandigheden leefden en overleefden dan wordt het ineens een andere dimensie. Tot de spanjaarden kwamen en hen verdreven van huis en haard en nog erger.

Octopussy was onze verzamelplaats. Mark Rutte stond als paashaas verkleed ons de weg te wijzen.
Het Paashaas gevoel was duidelijk aanwezig. Als een haas klommen wij de berg op onder het stemmige lied uit de Matheus Passion " Jauzus frohloket  und breite die Tage". Boven aangekomen, was het gejodel niet van de lucht. Weet U overigens, dat de Chinezen het jodelen hebben uitgevonden. Toen een chinees op de chineese muur arriveerde, viel zijn draagbare radio van de muur en prompt jodelde hij "Ojedieladio".

Lachende gezichten genoten zichtbaar van de prachtige vergezichten. De afdaling was een belevenis apart. Soms halfstruikelend en glijdend over het losse zand-kalkgesteente belanden we aan de voet van de berg. De vergezichten waren kortgezichten geworden. Een mooie getooide rug van je voorganger zie je natuurlijk ook niet dagelijks. Het pad voerde ons rond de zojuist bezochte berg. We vroegen ons evenwel af of dat niet dezelfde top was, die we net bezocht hadden. Nee dus. Even verderop konden we zien, dat ons hoogtepunt verscholen zat achter een een duidelijk lager topje, dat ons van boven niet opgevallen was. Ik hoop dat dit klare taal is, want anders moeten we hele klim over doen.

Het weerzien met de Lagune van St. Michiel was voor velen een verademing. De jonge Mangrove aanplant was aardig uit de kluiten gewassen.  Het water stond hoog. Af en toe moesten we een stukje terug lopen om het binnenpad te nemen, daar het anders natte voetenwerk was geworden. Geen ramp, die binnenpaden waren voortreffelijk voorzien van overschaduwende bomen en dat is met de toenemende hitte toch ook wel fijn. Bij het eindpunt " Octopus" aangekomen bleek dat velen een slokje te veel hadden gedronken, hun water was op. Een drankje met uitzicht naar de zee wil er altijd in. Een goed besluit voor de dorstige kelen na al dat gejodel.

Tot a.s. Zondag.

Met een vrolijke groet,

Groetend,

G.K.