Wandelverslag Openlucht Museum Jan Thiel, 04-11-2018

Beste wandelaars,

Bon siman.

Bijgeloof.

Bijgeloof kent iedereen. Het onder een ladder doorlopen, in het midden in een heksenkring van paddenstoelen staan, het negeren van vervloekingstekens brengt ongeluk. Een bekende vevloeking is "de vloek van de farao. Een opgedroogde wezelpoot met drie grassprietjes om elke klauw geknoopt. Een schedel op een staak duidt allemaal op gevaar.

Daarentegen zijn konijnenpootjes, geluksmunten, kastanje in je broekzak en klavertje vier de brengers van hopi suerte. Om maar van knoflookbollen aan je deur te spijkeren en hoefijzers niet te spreken. Ik las als kind van die straatromans, In de "soete suikerbol" en "het plekje dat niemand wist". Daar kon je je geen buil aan vallen.

Men nam de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen: Oude kleren werden omgekeerd aangetrokken, wanneer je het bos in moest, zwarte katten werden vermeden. Padden op Uw pad, wolvengehuil, je moest er even aan wennen. Kommer en kwel waren je deel, als je verkeerde dingen deed. 

Geel is de kleur is de kleur van de zon, een opvallende vrolijke kleur, die het brein, denkproces en zenuwstelsel stimuleert. Geel wordt geassocieerd met energie, zon, lente, zomer, een nieuw begin, levensplezier en geluk. Deze kleur stemt vrolijk en positief. Geel geeft focus en doelgerichtheid. Door de stimulatie van het brein staat de kleur voor kennis, wijsheid en volwassenheid, maar ook voor creativiteit en fantasie. Positieve associaties met geel zijn een gevoel van geluk, warmte, vreugde, en blijdschap.

Maar let op, geel heeft ook zijn negatieve associaties. Denk bijvoorbeeld aan jaloezie, onbetrouwbaarheid, verraad en lafheid. Verblijven in een overwegend gele ruimte maakt onrustig, je verliest er snel je geduld. Met geel kun je goed accenten aanbrengen, waardoor het vaak gebruikt wordt in advertenties met aanbiedingen. 

Mijn moeder waarschuwde mij altijd  voor het onzichtbare. De heks op haar bezemsteel (ik had nog nooit van mijn leven een heks op een bezemsteel gezien en nu nog niet) en de boze tovenaar, want daar moest je niet mee te maken krijgen, liet ze in alle toonaarden horen. Je voelde de magische kracht die haar woorden uitstraalde. Het donkere gat, het griezelig grote donkere gat, waarmee werd gedreigd, heb ik nooit gezien.  Ongelooflijk, ik ben er groot mee geworden, het donkere gat kon mij niet deren. Maar toch. De jaren gaan tellen en ik begin te geloven, dat hier op het eiland heel veel dingen gebeuren die we niet zien of voorzien hebben. De Brua in de grotten waar de stokjes op een bepaalde manier gesorteerd zijn en een geslacht geitje herinneren hieraan. Jarenlang stond er een poppetje in een nisje verscholen op de Kabritenberg. Het zal wel als een grapje bedoeld zijn.

Het gekras van een kraai of een raaf betekent; je zult een onaangename ontmoeting hebben.

Een omgevallen oliekruik zien.

Een zwarte hond een huis binnen zien lopen.

Een slang van het dak in de tuin zien vallen.

Een dakbalk zien splijten.

Wijn of water morsen, etc

Als je over de drempel struikelde in de morgen, kon je maar beter thuis blijven die dag.

Als je tijdens de maaltijd een haan hoorde kraaien, moest je snel een passende bezwering uitspreken of die dag niet meer eten.

Als je tijdens het eten over brand sprak, moest je vlug wat water over de tafel sprenkelen om alle brandgevaar te weren.

En zo zijn er ook verhalen over het boze oog, maar die bewaar ik voor een volgende keer.

--------------------------------------------------

DE WANDELING:

Openlucht Museum.

Om half vier 'smiddags gingen we van start. We liepen vrolijk en opgewekt om ons heen te kijken en we volgden het pad dat naar langs de kust loopt. Het was alsof je in een groene wei wandelde. Overal waren er groene struikjes en boompjes. De saliestruiken stonden in volle bloei. De Watakeli rook lekker. 

Het pad dat langs de kust liep en waar ons een kruipdoor sluipdoor te wachten stond wacht nog even. Het pad moest een degelijke snoeibeurt ondergaan,  zodat we terug gingen, want we kwamen niet om te snoeien. Het paadje op het terras langs de kust bracht ons uiteindelijk aan de kustrand met een mooi kustuitzicht. 

We volgden het pad naar de ingang. Hier werd vroeger koraal verbrand tot kalk. Men deed dat door er manzanillahout en bladeren voor het vuur te gebruiken dan had men minder last van Komeheine (termieten).  Het paadje omhoog langs de lagune was verrassend. Door een groene natuur wandelden we naar de flessenberg en het Openlucht Museum.

De autowrakken lagen er nog. Hoe oud die waren? Waarschijnlijk van voor de oorlog. Ook toen keek men niet zo nauw. We liepen naar de rand van de lagune en hadden een schitterend uitzicht over het water. Het leek wel of er een bruggetje was aangelegd om rondom de lagune te lopen. Dan hoefde je niet meer door het bos te klauteren.

We gingen verder en kwamen uiteindelijk weer bij de ingang van de lagune uit. Normaal zie hier veel reigers en pelikanen vissen. We liepen het oudste gedeelte van Jan Thiel binnen. Hier staan veel oude bomen zoals Palu di Sias en eeuwenoude Cadushis.

Het pad was slingerend en groen bedekt met af en toe uitzicht op de lagune met zijn zoutpannen.

Achter Cho Go Go kwamen we uit en spoedden ons naar waar we onze auto's geparkeerd hadden.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Michielsberg, 1- 10-2018.

ingang van de lagun

Beste wandelaars. Bon siman.

Met frisse tegenzin van de kat, tegenstribbelen hielp niet,  dronk hij smalend zijn melk. Met melk meer mans, dacht hij nog. Doordat de muis in het verdomhoekje zat, terwijl de kat zijn laarzen oppoeste, merkte hij op "In het donker zijn alle muisjes grijs, behalve dan die "zethem- oppers". 

Dit is een aanhef die nergens  opslaat, Maar tegenwoordig worden er dingen beweerd die kant noch wal raken. Blijkbaar de waarheid zit hem in het muizennisje, het verdomhoekje.

 nieuwe aanplant van Mangrove-bomen

 watervlakte

 lagun Sint Michiel

uitzicht

Zo'n mooie wandeling hebben wij nog niet gehad, zongen de voetpadders. De aanlooppaden waren van een ongekende schoonheid, tenminste dat er nog volkstammen over naar huis schrijven. Wat een leuk bos, en dat op Curacao bij Sint Michiel, de vissersplaats. 

 bijna op de top

 op de top

Het weer hielp ook een handje mee. Tot aan de top hielden we het droog tot iemand zei, ik zie een buitje aankomen. Iedereen gehaast naar beneden, maar het bleek loos alarm te wezen. Een niet noemenswaardig miezertje daalde op ons neer. De Manzanillabomen dachten eindelijk, daar heb je weer zo'n blarentroep. Maar helaas. 

 Guaba Baster appeltjes

Shimarucu-boom

Gelukkig zijn er ook nog andere, vriendelijker bomen. Bomen die hun praal en pracht tonen met bloemen en vruchten. Zo ook stond de Guaba Baster vol met vrucht evenals de Shimarucu in mijn tuin. De Mata Sanger, een Lantana Camara, wier oranje kleurige bloemen stond de omgeving op te frissen en de Salie di Seru met haar witte toefjes het pad op te vrolijken.

( oude Fransisco, eens een voorbeeldig gezagvoerder, zei nadat hij de Public Adress bediend had " Bullshit makes the grass grow green" en hij borg de spreekbuis op. Heel vroeger waren zijn ouders voor de quillotine gevlucht, vandaar zijn franse inslag. Hij wist waar de koppen rolde. )

 langs het randje

pad langs het water

De paden liepen af en toe naar beneden naar de kust toe. Je moest oppassen dat je niet koprollend naar beneden kwam. Alles komt op zijn pootjes terecht. Uiteindelijk bereikten we het pad dat ons naar de top van de Michielsberg zou brengen. Een geel lint om een boom en blauwe verf op een rots gaven weer dat je dit pad moest volgen.  We hielden geen pauze. Drinken doe je maar op de top. Er is wat afgelurkt.

Uiteraard hadden we geen dorst meer toen we beneden op de parkeerplaats aankwamen en dat was maar goed ook, want praktisch alle kroegen waren gesloten.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag 03-09-2017, Boca Sami, Vaersenbaai.

Na het parkeren van onze autos spoedden we ons naar de houten brug, die voor de geul begint

en in het water ophoudt. Een paadje van keien voert ons aan land.

Vroeger was dat heel wat anders. Toen was er geen brug en moest men al pootjebaaiend de andere kant proberen te bereiken. Er is ook een tijd geweest dat de brug over de geul heenging en je niet de kans liep om natte voeten te krijgen.

Veilig over de brug begint de " Bullenbaai Ruta ". Een fraaie route die ons  langs het water van de zoutpannen voert. Gele stenen, die door Uniek Curacao geplaatst zijn, volgend klimmen we over de rotsen. 

Af en toe zien we een donkergrijze reiger die in het evenzo donkergrijze water tuurt of zij/hij, 

dat kon ik niet goed bepalen aan de vleugelopslag, een glinstering van een zilvervisje ziet. 

Een witte reiger staat in de verte te gluren wat al die wandelaars aan het doen zijn. 
Een groene reiger vliegt met een schreeuw  op.  Het is toch een hele bedoening in die uitgestrekte wateren van Boca Sami en houdt onze aandacht vast. De Flamingo's houden zich op afstand. We moeten maar raden of het een mannetje of een vrouwtje is.

We lopen door over een vlakte waar aan het einde zich de duinen van Sami bevinden. Deze zijn overdekt met Banana di Rif van Fyves. Het vocht van deze banaan schijnt goed tegen exceem te zijn. 

We komen voor een ijzeren hek te staan. Maar het blijkt dat er net genoeg ruimte open gelaten is om je er doorheen te wurmen. Het lukt ons allemaal en ineens staan we voor twee Bonairiaanse ezels.

Een Curacaosche ezel balkt heel anders en wil haast niet op de foto. het zal iets met "Opsporing verzocht" te maken hebben. 

Een echtpaar zat voor hun huis te eten en we wensen hen "bon provecho".

De ruta over de vlakte van de biezen was de volgende belevenis. Als je nog nooit je biezen gepakt hebt, kun je dat hier doen. Velen dachten er anders over en stiefelden richting van Kokoma Beach. We hadden geen tijd voor een lekker drankje aldaar en trouwens de prijzen zijn toeristenprijzen hier.

Over het bruggetje en langs de 80- min route kwamen we boven bij de geschutsopstelling aan. Geen kanon meer te zien en de uitleg van het toeristenbureau was ook verdwenen. 

We probeerden het pad te vinden dat langs de zuidkust liep, eilaassie.

Op het eind van het pad, dat naar Boca Sami gaat, is het altijd weer spannend wie naar boven gaat de heuvel op. Het scheelt tien minuten. Vanaf de heuvel heb je een fantastisch uitzicht over Boca Sami en de Lagune.

Later wist men te vertellen dat er een kanon twee meter lager onder de top lag te schutteren.

De vooroplopers hadden er 1 uur en 50 minuten over gedaan en de heuvelbestormers 2 uur.

Jammer genoeg was de pleisterplaats gesloten, er kon niet nagenoten worden. 

Met een vrolijke wandelgroet, GK

Wandelverslag Jan Thiel kustpad en open lucht museum. 27 dec. 2015

Beste Wandelaars,

Langs de kust. Uitzicht op zee. Het pad over de koraal vlakte  en je moet uitkijken, dat je geen natte voeten krijgt. Gelukkig stond het water niet al te hoog. We hebben andere tijden gekend , toen de mannelijke wandelaars nog hun elegantie konden botvieren door het zwakke geslacht voor natte voeten te behoeden. Waarschijnlijk zijn hierdoor de moderne indianen geraakt door deze hoffelijkheid en wisten dit in een toepasselijke vis uit te drukken, want veelkleurige vissen krijgen nooit natte voeten. De indianen die er alles vanaf weten hebben dit in een muurrotsschildering tot uiting gebracht, een vis in alle kleuren van de regenboog. Voor degenen die deze kunstexpressie gemist hebben, is er een herhaling van de tocht langs dit kunstwerk pas volgend jaar.

Wij klauterden en klommen verder rots op en af langs lieflijke paden, todat we bij het Paashazen pad kwamen. Hier moest enig beraad worden gehouden, daar dit niet ongevaarlijke pad mogelijk niet ieders meug is. De alternatieve route was voorhanden. De meesten besloten toch om het rulle pad langs de woeste zee- afgronden te nemen. Menig fotoalbum zal verrijkt zijn met de diverse hachelijke situaties.

Bij het wederom hergroeperen werd meteen op plan B overgegaan. De route liep nu over het pad, dat naar Bon Futuro leidt en na 100 meter werd een zijpad naar boven genomen om ons langs het Open Lucht Museum te brengen. Het antiek lag verspreid maar de paden liepen zodanig dat we er met volle teugen van konden genieten.

Het uitzicht op het eilandje vlakbij met een negental flamingos en in de verte een grote groep van deze langpotige vogels was superb. Een eenzame Warawara vloog nieuwsgierig over ons heen. Wij vervolgden onze weg langs de electrapalen. Het zoemen was bepaald niet van de bijen, want we hoorden het alleen maar langs dit pad.

Na de ingang van de lagune gingen we het mooie padenpad op. Af en toe had je een verschrikkelijk mooi uitzicht over de lagune met op de achtergrond de witte silhouetten van het Seminarium. Ook Bottelier deed een duit in het zakje met zijn wanstaltige bouwsels op de top van de heuvel. 

Na de eeuwenoude Cadushis, Verfhoetbomen en Zadelbomen bewonderd te hebben, was het een steil heuveltje die ons naar adam zag happen. Achter Cho-go-go kwamen we uit en we wandelden rond het resort langs de Bonchi Indian naar onze autos die geduldig stonden te wachten. Twee uur en een kwartier waren we onderweg geweest en hadden genoten van de prachtige oude bomen paden met zijn magnifieke uitzichten langs kust en lagune Jan Thiel.

Voor de volgende week ,de eerste wandeling in het nieuwe jaar, zal ik het groot wandelboek er even op na slaan, daar het moeilijk zal worden om een betere te bedenken. Mogelijk wordt het tijd om de krabben in het bos te bezoeken, voordat ze onder water komen te staan.

Veel heil en zegen in het nieuwe jaar!

Groetend, G.K. (Verslag)

Boca Sami. 3 mei 2015

Beste Wandelaars,

Het was feest op Boca. Alleen met medewerking van de hekkenbewaarder kon er doorgang verleend worden om via de achteromweg de parkeerplaats van het restaurant Octopus te bereiken. Door de vrolijke bachata muziek zat de stemming er meteen in. De groep van 17 stond te popelen om van start te gaan. We spoedden ons naar het bruggetje, dat is wel eens anders geweest, toen moesten we onze schoenen uittrekken om naar de overkant te banjeren. 

Even op het bruggetje blijven staan om over de zee te turen en aan de andere kant naar de uitgestrekte lagoen te staren.

Het randpad langs het binnenwater had zo zijn verrassingen, al klauterend over rotspartijen, langs mooie mangrove en langs de rotswanden met zijn prachtige kleuren. Midden in het water stond een grote troep Flamingos , een schitterend gezicht met hun zonbelichte rozeoranjeachtige kleur. De krabben hadden hier blijkbaar geen aandacht voor, want ze bleven in hun holletje. 

Helaas de Partawela die hier doorgaans rondvliegt mochten we niet in ogenschouw nemen. Deze grote roofvogel, ongeveer de grootte van een Warawara heeft een witte buik een zwarte kop en zijn staartuiteinde is  ook zwart. Enkele witte reigers stonden bij een eilandje eigenwijs rond te kijken of er nog een visje te verschalken was. We liepen over een grote kale vlakte en naderden het duingebied wat voor Curacaosche begrippen normaal aandoet. Kleine opgestoven zandhoopjes die door graspolletjes bijeen gehouden worden. 

Hier ergens moest de doorgang zijn en ja hoor na enig zoeken vonden we de doorsteek langs Wabistruikjes en kwamen bij een kura uit waar het blauwe kabeltouw het pad markeerde. De lenigheid van de Dames en Heren 17 was verbazendwekkend, gezien het feit hoe zij zich door de nauwe opening in het hekwerk een uitweg naar buiten baanden. Er schijnen hier veel waakhonden te zijn, behalve op zondag, tenminste dat dacht ik, dat het bord aan met het woord "Cachi" (meervoud van cacho) aangaf. 

Mogelijk heb ik het verkeerd geinterperteerd, dat Gachi hier woont. De route liep verder langs een ventweg door ongerepte natuur evenwijdig aan de weg naar Bullenbaai. Bij een duiker moesten we onder een pijpleiding door, maar de bijen die aan een lekkende waterleiding zaten te likken, deden ons afschrikken. Het zijn lieve nijvere diertjes, maar we hebben ervarng met deze zoemers. Een stukje terug was er ook een plek, waar je gemakkelijk over de buis kon. De geblokkeerde weg naar de oude kinderboerderij moesten we in. Even was er verwarring over de te nemen route, maar een oude getrouwe wist ons op het juiste spoor te brengen. Een majestueuze waterkering deed ieder haar/zijn mondhoeken zakken van verbazing over hoeveel moeite er indertijd betracht moet zijn om een dergelijk bouwwerk tot stand te brengen. Grotendeels was de kering nog intact. 

Halverwege moesten we het paadje nemen , dat ons naar de Indigobakken leidde. Deze indigobakken hebben een overloop van gemetselde ijselsteentjes die naar lager gelegen bak voert.

Intussen was het al kwart voor zes en we moesten nog zeker 3 kwartier voort. Het pad was dicht begroeid en liep slingerend totdat we flink moesten knippen om onze richting vast te houden. Over de Paintball schietbaan bereikten we de ingang naar Vaersenbaai. Vlak voor de ingang naar de beach is er een pad dat naar boven gaat, waar een oude geschutsopstelling  ons aan vroegere tijden doet herinneren. Een bankje voor de wandelaars om van het uitzicht te genieten en om hun ledematen rust te gunnen. De zuidkust op zich is altijd een geweldige aanblik. De in de laatste stralen van de middagzon geeft een goudkleurige gloed aan de rotswanden. Het oude visserspad volgend komt uiteindelijk uit bij het bekende bruggetje. We keken nog even naar rechts en naar links, toen we over de brug liepen. Dezelfde zee en hetzelfde binnenwater hadden een geheel andere kleur gekregen en wij waarschijnlijk ook. 

De Bachata muziek verwelkomde ons en sommigen probeerden op deze opwekkende muziek een dansje te maken. Goed om de dag van de viering te Boca Sami te onthouden. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Het Hazenpad, wandeling 5 april 2015

(Hiking Curaçao: Start van deze wandeling nabij Jan Thiel Beach)

Om vier uur precies  liepen we om het hekwerk van de parkeerplaats heen om de route langs de kust op te pakken. De zee stond hoog want het was net volle maan geweest. De golven klotsten tot aan de rotsen en we moesten voetje voor voetje trippelen om de tocht met droge voeten te vervolgen. De wandschildering die vermoedelijk door de nazaten van de eerste bewoners op de rotswand is aangebracht, is een bezoekje waard. De uitbeelding van een vis is enigszins verwaterd en gekleurd, want je kon niet zien of het een Mula of een Dradu was. Het was in ieder geval geen Potvis of Walvishaai. Eentje riep nog van olifant. De Tabacco Pescador Muhe gaf het een en ander een mooi decor. 

Het pad langs de kust geeft een andere dimensie aan de wandeling, een voetstap verkeerd en je zit of beter gezegd je glijdt in de probemen. De meeste priktakken waren in de voorbereiding al weggeknipt en dat maakte de zondagmiddagpaaswandeling plezierig. 

De ingang van de Lagune van Jan Thiel lag nog bezaaid met grote keien die vroeger een kalkoven vormden. De koralen werden met hout van de manzanillabomen verhit. Deze kombinatie had tot gevolg dat de termieten uit je huis bleven. In de Salinas werd het zout gewonnen en de zakken zout werden naar de schepen buitengaats getransporteerd over staken aan katrollen van koraal.

Het volgende pad was het Paas Hazenpad.  Dit was ook duidelijk aangegeven met een bord van de Paashaas. Het 'Paas Hazenpad'. Het bord stond op het alternatieve pad voor de wandelaars die de gevaarlijke kust niet van dichtbij wilden bekijken. De durvers gingen voetje voor voetje verder een prachtig kustpad af met afgebrokkelde rotsblokken, die beneden aan de voet van het terras op het rif lagen. Dit als waarschuwing dat je niet op een afbrokkelend stukje moet gaan staan. De gele lintjes die de route aangeven moeten een verademing geweest zijn; dat je niet meer behoefde te schuifelen.

Als tractatie om de Paasgedachte luister bij de zetten, was het paadje, het alternatieve pad, waar we op uit kwamen met paaseitjes, jelly beans, bestrooid. Gelukkig hoefden we niet ons uiterste best te doen om ze te vinden, want we zagen ze zo liggen. Om ze te pakken moesten we wel met ware doodsverachting bukken om ze van een steen te plukken. Het moet een zeer lenige paashaas geweest zijn om ze zo laag bij de grond te verbergen. Geen dakhaas. 

Op het patrouillepad aangekomen zetten we onze tocht voort richting Sea Aquarium langs het Katoenstruikenpad. Ook hier troffen we de nodige paaseitjes aan. De dorst werd gelest en de paaseitjes werden genoten. Dit gaf ons kracht om van het vogelgezang te genieten. Op het weggetje achterlangs waren vogeldrenkbakjes neergezet door vogelliefhebbers die daar in de buurt wonen. 

We vervolgden onze weg die naar het Openlucht Museum en de Flessenberg leidde. Jammer genoeg waren er geen gevulde flessen en degeen die nog een oude Rotschild in gedachten had, kwam bedrogen uit. 

Op naar het uitkijkpunt. In de verte kon je nog pootjebadende Flamingos ontwaren, maar wat ze daar met elkaar te bespreken hadden, blijft voor ons geheim. Zelfs de drie die niet zo veraf stonden, konden ons niet vertellen, wat ze aan het doen waren. We dachten dat ze Schuilevinkje speelden, toen ze hun kop onder water dompelden. 

De weg langs de lagune is heuvelachtige weg breed genoeg om naast elkaar te lopen.

Het geluidsvolume van de groep versterkte, ondanks dat we een uur en drie kwartier er op hadden zitten. Bij de ingang van de lagune kon een ieder kiezen voor een directe route van 20 minuten of nog drie kwartier langs heel mooie paden met zeer oude bomen. Met zijn allen dus de paden op en de lanen in. Het is een genot om zeer oude Watapanas, Palu di Sias en Cadushis te zien. Een zeldzaam gebied met zoveel oude bomen. Het pad langs Cho Go Go had nog een verrassing in petto, de Bonchi Indian. Als deze boom bloeit, draagt ze gele bloemen, maar dat is voor een volgende keer.

Na 2 uur en 3 kwartier waren we bij onze bolides aangeland.

Met een vrolijke wandelgroet,

GK. Foto's en verslag.