Shete Boka. Rolling waves and “outlets”

 

Corona-tochtjes. COVID-19 hikes.

During these long months of lockdown, without beach-parties or any other group events, the two of us  visit the National parks of Curaçao. Shete Boka. The seven boca’s is first choice.

We’ll upload photos of rolling waves, the trails and maybe an animal here or there.

Shete Boca. 

Wandelverslag Miesje, Boca Djegu, 22-12-2019

Bon siman.

Bij het restaurant Mishe verzamelden de wandelaars zich om op pad te gaan naar boca Djegu. 

Over de paden was in lange tijd niet gelopen, naar het scheen. Overal moest moest wel een takje ge snoeid worden. 

We kwamen op de vlakte uit die we over moesten steken om langs de keringsmuur te lopen de rooi in. Ook hier moest flink geknipt worden. Het pad leek het pad, maar we moesten toch even zoeken. We kwamen in de rooi. Het bleek duidelijk dat er niet veel wandelaars hier geweest waren. Knip, knip. 

Uiteindelijk via rulle hellingen kwamen op het pad  dat naar de boca leidde. Voor de wandelaars die hier nog nooit geweest waren, was het een enorme verrassing. Deze mistieke boca met haar pyramidevormige rots blokken gaven magisch beeld aan de boca. De overhang was majestueus. Als er een flinke regenbui valt, kun je hier goed schuilen. Schelpen lagen er niet veel. De boca heeft niet veel plastic, gelukkig maar. 

We liepen terug via de T.V. mast en waren na 1 1/2 uur bij onze auto's.

Iedereen een Bon Pascu toegewenst.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wandelverslag Pannekoek, Seru Pilaar, 10-03-2019.

Beste wandelaars,

Bon siman.

De beste stuurlui staan aan wal. Ik heb nog bij de allerbesten gekeken of er een geschikte goede tussen zat, maar bij nader inziien, kon ik er geen eentje vinden. Tussen de allerbesten is wel moeilijk zoeken of er nog een goede bij zit. Ik dacht dat ik er eentje gevonden had, evenwel die wou niet gaan sturen en bleef liever bij moeders de vrouw. Je moet roeien met de riemen, die je hebt. 

Gelukkig waren er liefhebbers genoeg met riemen.  En zodoende houd ik me maar bij de bloemejes.

Op weg van de rotonde die bij Cost U Less naa naar de rotonde van Zegu aan de rechterkant van de weg bij een Tienda die batidos verkocht, zag ik een Bonchi Kabei die volop in bloei stond. Ik heb er een foto van gemaakt die U hier aantreft.

Bonchi Kabai  (Erythrina velutina)

Bij het Landhuis Pannekoek was amper plaats om te parkeren en daar we toch Pannekoek inmoesten reden we de geasfalteerde weg in die naast de uitspanning ligt, waar men iets voor de dorst kan kopen.  Normaal staat hier in de rooi naast de weg (links) de Barbol di Junckuman, de trots van de Jonker. een gele bloem die op een phallus lijkt. Een bloem die niet veel op Curacao voorkomt. Helaas bloeide hij niet. 

Bij het huis van Marijke aangekomen, parkeerden we zoveel mogelijk langs de kant van de weg en togen we op pad. 

Het laantje gaf al vrij vlug aan waar Marijke's nature trail begon. We kwamen in de rooi en klommen het pad omhoog naar Seru Pilaar waar het hoogste punt van de omgeving vereeuwigd werd.

De muur over en we volgden de bergkam. Mooie uitzichtenwaren ons deel. In de verte zag je Boca San Juan en Boca Sal voor ingezetenen. Hier haalt de hele buurt van Pannekoek zout, voor zover hij of zij zich aan de ze klim waagt. Het had duidelijk niet veel geregend, want het zout glinsterde ons tegemoet. 

zout voor het opscheppen

Bij playa Sal opperde een wandelaar om de route via de andere kant van de boca te vervolgen. Meteen heb ik haar tot route aanvoerder benoemd. Ik wist overigens niet dat het heuvel op en af was. Een zware route dus. 

het nieuwe pad

Gelukkig kwam iedereen behouden aan op het pad dat naar de waterkering ging. Een slingerend mondipad dat via een rooitje bij de het water van San Juan uitkwam. De Mangrove stond hier te genieten van de rust en het het brakke water. 

de oude keringsmuur

De keringsmuur is een enorm waterwerk geweest. Het brokkelt nu af. Een nieuw pad bracht ons wederom bij de rooi terug. Gelukkig had het nu niet geregend want we konden er met gemak doorheen, dat is wel eens anders geweest.

In de bewoonde buurt stapten we uit de rooi en spoeden we ons naar het eindpunt. De maishi chiki stond er vergeeld bij. Ik denk dat er niet veel geoogst wordt.

Na 2 1/2 uur waren we bij onze auto's terug.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

 

Wandelverslag Mishe, 20-01-2019

Mishe, Miesje.

Het verzamelen hier hield wel wat voeten in aarde, maar toen waren we er ook klaar voor. Om ruim vijf voor vier vertrokken we naar de Boca's.  

De boca's met hun prachtige natuurvormen. De grillige rotsenoverhang was van een onnatuurlijke schoonheid. Het waterschouwspel intrigeerde. Geen wandelaar kon zeggen, dat het hem niets deed. De oh en de ah's waren niet van de lucht. 

Bij boca Manzalinna stond een bord, waarop lang geleden stond, toen je het nog lezen kon, dat hier schildpadden nestelden. We hebben ze niet zien nestelen, maar daar waren we waarschijnlijk te vroeg voor. Ze ploeteren het strand op bij voorkeur s'nachts.

Bij boca Platee mochten we allerlei figuren van keien aanschouwen. Zelfs de namen van de artiesten stonden keihard in het zand om maar niet te vergeten.

 Kortelyn

De volgende boca was Kortelyn. Hier hebben de parkwachters een uitbreiding gedaan. 

De trappen naar boven waren een uitkomst, nu hoefde je niet om die puntige rotsblokken te lopen en kon je gelijk naar boven. Ik was blij verrast om die uitbreiding, want die gaf een zijarm van de boca bloot, waardoor je onder een natuurlijke brug doorkeek. 

Een houten trap was er gemaakt om je naar beneden te begeven  Een extra uitzicht had je op de natuurlijke brug en het aanrollende water.

Een evenement om nooit te vergeten. We konden er geen genoeg van krijgen. Vadertje tijd hield hier geen rekening mee. 

  

Terug naar Miesje, boca Djegu konden we wel vergeten, daar we dan weer in het donker moesten lopen en die arme battrijen hadden al genoeg hun best gedaan.

 Boca Manzanilla

De wandelalbums zullen wel de nodige aanvulling hebben gehad.

Al met al een prachtige koele voettocht, want het waaide flink.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wandelverslag Seru Bientu 12-08-2018. Christoffelpark

Beste wandelaars,

Bon siman.

De laatste loodjes.... Ik had het kunnen bedenken, want ik had een klein zaagje bij me. Het pad voerde ons naar de toppen van de Seru Bientu. 210 meter de hoogste. Omhoog, omhoog klimmen tot je er bij neervalt, maar vallen mag niet, want dan is de ellende niet te overzien. En mijn moeder had me nog zo gewaarschuwd. Omhooggaand viel niet tegen. 

Bij de eerste heuveltop met uitzicht hielden we een een drinkstop. Het woei flink, maar daar is het ook de windberg voor. Mijn pet heb ik op een gaatje kleiner gezet, want ik dacht zometeen moet ik mijn pet achterna. 

De Sabalpalmen -de flamito's- stonden in weer en wind of ze geen last hadden. De palmbladen bleven op zijn plaats, maar er lagen ook een heleboel bruine verdorde bladeren op de grond. 

We zagen het zusje van de Oliba. De peultjes waren oranje gekleurd. We hebben er een foto van genomen voor het nageslacht. Na een slokje en een snoepje op de top begonnen we aan de afdaling.

Dit leek een fluitje van een cent. Maar o.o.o. wat vergisten we ons hierin. Afdalen is lastiger dan klimmen. Want voordat je weet daal je sneller af dan dat je je benen kunt neerzetten. Dat is ook niet de bedoeling, want we willen er geen wedstrijdje van maken wie het eerst beneden is. De schoeisels met het beste profiel hebben gewonnen. Ook de wandelstokken boden een uitkomst, want zo'n derde steunpunt is niet te versmaden. 

Dit is in het kort de wederwarigheden van deze tocht. We hebben genoten van de wijdse uitzichten en de bijzondere  plantengroei. Tegen donker was iedereen gearriveerd bij het begin.

Ik hoop dat U genoten hebt.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Nature Pics, Curaçao. On You Tube

Westpunt

Wandelverslag Santa Barbara Plantation. 19-04-2015

Beste Wandelaars,

Het parkeer terrein tussen de twee hoofdpoorten van de  Mijn Mij. en Santa Barbara vulde zich meer en meer met autos van de wandelclub. De groep breidde zich uit totdat we het vrolijke aantal van 25 hadden bereikt. Ik had niet gedacht, dat deze wandeling zo populair was, of was het misschien, dat men niet steeds verstek wil laten gaan of dat het avontuur van het onbekende lokte. Boca 19 moet het geweest zijn!

Gelukkig had de security geen bezwaren, daar we geen geasfalteerde wegen bewandelden. 

We liepen dan ook regelrecht het Manzanillabos in en langs een gedozerd pad kwamen we op een heuveltje van wel 13 meter aan. 

De regenbak die hier stond had geen water en dorst hadden we nog niet. 

Het heuveltje af langs een weg geflankeerd met bloeiende Pitas, altijd een fleurig gezicht, voerde ons door een bos van bomenmix. Hoge Olibas en Manzanillabomen en een enkele Mahok voerden de boventoon. Het struikgewas hield de dam en een ruine van een huisje verscholen. 

De zon scheen fel en het regende niet. Geen paraplu en parasol te zien, want daar houden de vogeltjes niet zo van. Het restant van de put die we tegenkwamen, verwonderde ons. Geen water en het had vorige week nog zo gebuid. 

Op naar Playa Caiketios, daar kwamen we tenslotte voor. We wilden ons vereenzelvigen met die indianen, die hier zeer lang geleden over de vlakte renden. De restanten van schelpen gaf aan dat er een plek aan het water geweest moest zijn die door de Cariben benut werd om te vissen en te jagen.

Het weggetje omhoog bracht ons achter het landhuis, waar we in de voorbereiding van deze tocht twee graftombes ontdekten.

Muisstil werd een bezoekje afgelegd, maar dat moet wel eens anders geweest zijn gezien het grote aantal flessen, dat rondom de graven verspreid lag. Of zouden de zombies hier een feestje gebouwd hebben. We bespeurden geen afgebrande plekken of tekenen dat hier brua gepleegd kon zijn. Wel een termietennest op een van de tombes.

We wilden niet de bewoners van het naar ons leek onbewoonde landhuis storen, dus huppelden we het paadje weer af dat ons weer naar playa Caiketios leidde. Van hier uit liepen over onverkend grondgebied. De spanning was te voelen en sommigen hadden pareltjes van zweet op hun voorhoofd staan. Gelukkig hadden een paar wandelaars een knipschaartje meegenomen, want af en toe was doorgang wel erg nauw. 

Over prachtig zeegras en langs een geweldige bomenpracht wisten we een geschaafd pad te bereiken, dat enigszins bekend voorkwam, omdat we dat al eerder gelopen hadden.

Op naar de indigobakken. We waren nog zo gewaarschuwd dat dit geen fluitje van een cent was. Maar de voettochters hebben voor hetere vuren gestaan. Over sprokkelhout langs agavebeplanting met zijn scherpe punten en wabis met zijn stekels zwoegden we door de mondi en kwamen bij een gesloten hek uit. Er omheen lagen grote rotsblokken, die we met moeite beklommen om achter het hek uit te komen waar de indigo bakken lagen. Deze bakken waren geheel gevuld met aarde. D buitemuren waren nog vrij gaaf. Er naast lag een diep gat waar water in zat. Je kon zien aan de heuvel van modder ernaast, dat deze uit het gat kwam. Niemand wou zwemmen. Smoesjes van we hebben ons badpak vergeten en er zitten grote krabben in het gat, was de oorzaak. 

Even verderop lagen twee reusachtige keien, broertjes of zusjes van de Amerfoortse Kei, hoe die daar gekomen zijn, is voor ons een vraagteken. Het Mahonybos zat er niet meer in, zodat we dat voor een andere keer moeten bewaren. 

Boca 19 was een succes, we hadden dorst en alle verhalen over ontberingen kwamen los. Ik heb me op een gegeven moment los moeten rukken, want anders had U dit verslag moeten ontberen. Dat zou geen ramp geweest zijn, zegt U, want het is voor een wekelijks begin een hoop leeswerk en daar zitten we met ons drukke bestaan niet om te springen.

Groetend, G.K.

Wandelverslag Seru Bientu. 8 februari 2015

(Deze wandeling is in het Christoffel National Park)

Iets later dan het plan was zette de stoet zich in beweging om zich aan de klim naar de Seru Bientu,Windberg, te wagen. 

De Bromelias waren uitgebloeid, maar de witte orchideeen toonden hun volle pracht. Dit is een beschermd gebied, waar velen na ons ook willen genieten van deze zeldzame bloemen.

 

De Sabalpalmen zijn altijd een lust voor het oog en voor de verandering het regende niet. We hoefden gelukkig niet te schuilen achter de palmenstam. We hielden even een rustpauze en dronken ons moed in voor de volgende stijging.

Boven op de top aangekomen werd er driftig naar beneden gebeld en het schitterende uitzicht naar alle kanten medegedeeld. "Is dat alles"!  Meende ik te horen. De achteropkomenden hebben toen besloten, het maar voor gezien te houden.

2 uur en 10 minuten waren we onderweg geweest.

Met een vrolijke wandelgroet,

G.K. (foto's en verslag)