Jan Thiel wandelverslag 07-12-2014

Vanmorgen keek naar de lucht en dacht wat zal het weer ons brengen. Een vrolijke cumulus humulus bouwde zich op en beducht dat het zou uitgroeien tot een Cumulus Nimbus, sloeg ik het gade. Maar gelukkig bleven de proporties klein van opbouw en vormde het geen onweerswolk. Neen, vorige week hebben we de zegeningen in overvloed in ontvangst mogen nemen.

Op het verzamelpunt was het een drukte van belang. Blijkbaar is zondag de dag dat er gezwommen moet worden. Hier en daar was er nog een plekje over waar we onze autos kwijt konden.

zadelboom

Een mooi pad versierd door de vele bloeiende boompjes voerde ons naar de kustlijn. de Margarita di Mal Pais stond evenals de Lantana Camara te bloeien, de Watakeli was hier en daar vertegenwoordigt met enkel lekker ruikende witte bloemen. De intense kleurschakeringen van het water is een lust voor het oog. Het fotoapparaat werd hier uitgebuit..

Het pad naar beneden kwam uit bij de ingang van de Lagune. Immer een betoverend plaatje. De kluten stonden op afstand te fourageren. De Pelikanen hadden het af laten weten. Het geluid van de groene reiger hoorden we tussen de bomen door. We liepen langs heel oude Cadushis en Zadelbomen een enkele Wayaca en Watapanas gaven een bizondere accent aan het natuurleven. 

watapana

Vorig jaar kon het niet ,nu wel. De dam was niet overspoeld, we konden er met gemak langs. Op weg naar het zouthuisje kon een ieder beslissen of ze de kleine of de grote route namen. De meesten wilden toch over de zoutpannen uitkijken. Na een waterstop en een zoutaanvulling werd de voettocht voortgezet. Op grote afstand kon er enige Flamingos opgemerkt worden. 

Onze route was vervolgens het hoffi Damasco door om achterlangs de Pos di Orashon te lopen. Langs de Puta Perfumado liepen we het grasveld op waar de Pan di Diable zijn broodjes laat zien. De Una Di Gato stond in bloei met mooie rose toefjes.. Deze kattennagels kunnen heel vervelend zijn. Ook de Kalbas stond te bloeien, de meeste kelkjes waren al op de grond gevallen. Bij de pos was geen vogel meer te bekennen. Onze aantocht is niet geruisloos. De Pos wordt omlijst door hoge Manzalinjabomen, wat de indruk geeft van een prachtige open plek waar mens en dier tot zichzelf kan komen.

De voortzetting was over de heuvel vanwaar we een schitterend panorama hadden naar de Tafelberg. Door het bos af en toe onder tak door bukkend kwamen we op het pad dat ons naar het beginpunt leidde.

De Bonchi Indian zag er nog even groen uit als op de heenweg, maar velen zullen hem helaas gemist hebben.

Na ruim twee en half uur waren we weer bij onze bolides aangeland en ik denk dat er lekker geslapen wordt vannacht.

GK

Sint Michielberg - maart 2013

Beste Wandelaars,

Het gaat maar door. De techniek staat niet stil. We komen steeds meer te weten en de uitdagingen zijn niet te tellen.
Het grootste schip dat er nu rondvaart is de Marco Polo, 16800 20ft containers kan het bergen. In aanbouw voor de rederij Maersk zijn er schepen ,die 18000 van die blokkendozen kunnen verschepen. Het Panama kanaal wordt uitgediept en verbreed. Enorme sluisdeuren laten deze zeekastelen straks door. Een gigantische klus.

Onze uitdaging om de Michielsberg op te gaan is maar een klein klusje, als je het vergelijkt met de Christoffel, de Matterhorn en de Mount Everest. Het uitzicht over de vroegere indiaanse nederzetting zegt U waarschijnlijk niet zo veel, maar als U bedenkt, hoe die paar duizend indianen daar in zeer primitieve omstandigheden leefden en overleefden dan wordt het ineens een andere dimensie. Tot de spanjaarden kwamen en hen verdreven van huis en haard en nog erger.

Octopussy was onze verzamelplaats. Mark Rutte stond als paashaas verkleed ons de weg te wijzen.
Het Paashaas gevoel was duidelijk aanwezig. Als een haas klommen wij de berg op onder het stemmige lied uit de Matheus Passion " Jauzus frohloket  und breite die Tage". Boven aangekomen, was het gejodel niet van de lucht. Weet U overigens, dat de Chinezen het jodelen hebben uitgevonden. Toen een chinees op de chineese muur arriveerde, viel zijn draagbare radio van de muur en prompt jodelde hij "Ojedieladio".

Lachende gezichten genoten zichtbaar van de prachtige vergezichten. De afdaling was een belevenis apart. Soms halfstruikelend en glijdend over het losse zand-kalkgesteente belanden we aan de voet van de berg. De vergezichten waren kortgezichten geworden. Een mooie getooide rug van je voorganger zie je natuurlijk ook niet dagelijks. Het pad voerde ons rond de zojuist bezochte berg. We vroegen ons evenwel af of dat niet dezelfde top was, die we net bezocht hadden. Nee dus. Even verderop konden we zien, dat ons hoogtepunt verscholen zat achter een een duidelijk lager topje, dat ons van boven niet opgevallen was. Ik hoop dat dit klare taal is, want anders moeten we hele klim over doen.

Het weerzien met de Lagune van St. Michiel was voor velen een verademing. De jonge Mangrove aanplant was aardig uit de kluiten gewassen.  Het water stond hoog. Af en toe moesten we een stukje terug lopen om het binnenpad te nemen, daar het anders natte voetenwerk was geworden. Geen ramp, die binnenpaden waren voortreffelijk voorzien van overschaduwende bomen en dat is met de toenemende hitte toch ook wel fijn. Bij het eindpunt " Octopus" aangekomen bleek dat velen een slokje te veel hadden gedronken, hun water was op. Een drankje met uitzicht naar de zee wil er altijd in. Een goed besluit voor de dorstige kelen na al dat gejodel.

Tot a.s. Zondag.

Met een vrolijke groet,

Groetend,

G.K.