Boca Pistol is part of the Shete Boca National Park. Northwest coast. (shete = 7)
The Boca Pistol is the Curaçao version of Old Faithful, Yellowstone,WY.
Offers wonderful photo moments!
the unique Curaçao "bol"cactus.
donderdag 21 februari 2013
zondag 17 februari 2013
San Pedro grot, Clusia, Schildpadden 17-02-2013
Aankondiging wandeling: We houden ons even op de vlakte. Daarna spoeden wij ons richting grot. We klimmen omhoog de grot in om het hogere plateau te betreden. Hier is waar de Clusia staat. Hoogstwaarschijnlijk bloeit deze en dat is de moeite waard om in Uw geheugen te griffen. Van hier uit lopen we naar de oude Fosfaat mijn en dalen aan de andere kant het plateau af. Deze afdaling is voor de kortbenigen altijd een opgaaf. Maar met moed ,beleid en trouw is het nog steeds gelukt , al moet het zittend, deze zonder kleerscheuren te volbrengen. De beloning volgt gelijk, want een fraaie veelkleurige rotswand wacht ons. Het mooie wandelpad voert ons nu naar de Boca Ascention waar de schildpadden ons begroeten. Over de vlakte keren we weer.
Verzamelen bij de boerderij aan de kust bij San Pedro. De oude ANBW wegwijzer is herplaatst en wijst ons de weg. Als verduidelijking: het is de eerste asfaltweg rechts na de afslag naar Soto. ( ongv. 150 meter )
Duur 3 uur 15 min.
Beste Wandelaars,
Van de week heb ik een natuurfilmpje gezien, waarin je kon zien hoe twee neushoorns elkaar bij een drinkplaats begroeten. Ze komen langzaam op elkaar toelopen en drukken zachtjes hun neusje tegen elkaar aan. Ze snuffelen een beetje en als dat ritueel voorbij is, dan zijn ze blijkbaar maatjes. Dat is heel wat anders dan , hoe Kaatje bij de put bij de neus werd genomen. ik heb ook gehoord dat Eskimo's ook het neusgebruik kennen. Neen , wij doen dat geheel anders.
Het is meer van "Hoi, hallo, dag of goeie genade, wat zie jij er goed uit". Soms wordt er enig speeksel uitgewisseld of een klapzoen in de lucht. Ben blij je weer te zien. Een hand ter begroeting komt het meeste voor. Een fijnknijpende of een te slap handje wordt over het algemeen niet gewaardeerd.
We stonden aan de voet van een bron op San Pedro te popelen om van start te gaan en precies 16.00 uur zeiden we de paarden gedag, die nieuwsgierig naar het vreemde wandelgezelschap vanuit hun huisje keken.
Onder de witte slagboom door en langs gebaande wegen naar de afslag, die ons zou leiden naar de grot en Clusia.
Hier en daar moest er een takje van de Wabi weggesnoeid worden. De klimgevoeligen konden hun knieen op de proef stellen met een klein klimmetje naar de grot. Geen klacht heb ik gehoord. Kortom de bestijging van de rotsen naar de Clusia was voor velen onder gesteun en gekuch een peuleschil. Wat een opluchting. De Clusia stond in bloei al waren de bloesems niet in grote getale aanwezig. Aan de bijtjes te zien moeten de bloemen erg honingrijk zijn. Een foto van de Clusiabloem zonder bijen is haast niet te nemen.
Ik heb nog geprobeerd om het zoemen van een verontwaardigde bijenkoningin na te doen. Helaas geen resultaat. Mijn zoem schijnt geen indruk te maken. Hadden we Maxima maar uitgenodigd, dacht ik nog. Over de spleterige rotsen hielpen we elkaar met stok en hand en kwamen alras bij de aangelegde weg aan, die in het niets begint en in het niets eindigt. Op naar Mina di Fosfaat. Aan de schaduwen kunt U zien, dat we in de volle zon stonden te turen in een gat van onpeilbare diepte. Hier moet zich dus afgespeeld hebben, hoe Mina het fosfaat naar boven haalde. Voor mij nog steeds de vraag of dat met een emmertje aan een katrolwerktuig gebeurde.
De afdaling altijd weer een belevenis apart. Mijn schoen bleef in een sleuf steken. ik moest lossen. De opmerkingen van deze gebeurtenis zullen voor immer in mijn geheugen gegrift staan. De verdachtmakingen alleen al, dat mijn schoen niet de odeur van de Clusia had, zal ik mij voor eeuwig aantrekken.
Het prachtige bospad met zijn rijke overschaduwing bracht ons tenslotte bij de Schildpadden. Iedereen had zich hier enorm op verheugd. Af en toe zag je op gerede afstand een kopje uit het water steken en je moest maar raden of het een driekiel, leatherhead of green turtle was. Enkele lokale jongeren waren met een viswedstrijdje bezig, maar aan de gezichten te zien, was de vangst geen overdaad.De kopjes van de schildpadden lieten zich niet meer zien en wij hielden het ook voor gezien.
Langs het nu bij zonsondergang geheimzinnge terras op afstand sloften we na al deze vermoeingen terug naar onze bolides. Gelukkig stond er een fris windje, want enkelen van ons hadden het gapen van de apen afgekeken en dat is zoals U weet geen vrolijk gezicht.
Tot volgende week zondag. Mogelijk gaan we een rondje om de Jack Evertsz berg lopen of is Rooi Beru een goede keus?
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend,
G.K. (foto's en verslag)
Van de week heb ik een natuurfilmpje gezien, waarin je kon zien hoe twee neushoorns elkaar bij een drinkplaats begroeten. Ze komen langzaam op elkaar toelopen en drukken zachtjes hun neusje tegen elkaar aan. Ze snuffelen een beetje en als dat ritueel voorbij is, dan zijn ze blijkbaar maatjes. Dat is heel wat anders dan , hoe Kaatje bij de put bij de neus werd genomen. ik heb ook gehoord dat Eskimo's ook het neusgebruik kennen. Neen , wij doen dat geheel anders.
Het is meer van "Hoi, hallo, dag of goeie genade, wat zie jij er goed uit". Soms wordt er enig speeksel uitgewisseld of een klapzoen in de lucht. Ben blij je weer te zien. Een hand ter begroeting komt het meeste voor. Een fijnknijpende of een te slap handje wordt over het algemeen niet gewaardeerd.
We stonden aan de voet van een bron op San Pedro te popelen om van start te gaan en precies 16.00 uur zeiden we de paarden gedag, die nieuwsgierig naar het vreemde wandelgezelschap vanuit hun huisje keken.
Onder de witte slagboom door en langs gebaande wegen naar de afslag, die ons zou leiden naar de grot en Clusia.
Hier en daar moest er een takje van de Wabi weggesnoeid worden. De klimgevoeligen konden hun knieen op de proef stellen met een klein klimmetje naar de grot. Geen klacht heb ik gehoord. Kortom de bestijging van de rotsen naar de Clusia was voor velen onder gesteun en gekuch een peuleschil. Wat een opluchting. De Clusia stond in bloei al waren de bloesems niet in grote getale aanwezig. Aan de bijtjes te zien moeten de bloemen erg honingrijk zijn. Een foto van de Clusiabloem zonder bijen is haast niet te nemen.
Ik heb nog geprobeerd om het zoemen van een verontwaardigde bijenkoningin na te doen. Helaas geen resultaat. Mijn zoem schijnt geen indruk te maken. Hadden we Maxima maar uitgenodigd, dacht ik nog. Over de spleterige rotsen hielpen we elkaar met stok en hand en kwamen alras bij de aangelegde weg aan, die in het niets begint en in het niets eindigt. Op naar Mina di Fosfaat. Aan de schaduwen kunt U zien, dat we in de volle zon stonden te turen in een gat van onpeilbare diepte. Hier moet zich dus afgespeeld hebben, hoe Mina het fosfaat naar boven haalde. Voor mij nog steeds de vraag of dat met een emmertje aan een katrolwerktuig gebeurde.
De afdaling altijd weer een belevenis apart. Mijn schoen bleef in een sleuf steken. ik moest lossen. De opmerkingen van deze gebeurtenis zullen voor immer in mijn geheugen gegrift staan. De verdachtmakingen alleen al, dat mijn schoen niet de odeur van de Clusia had, zal ik mij voor eeuwig aantrekken.
Het prachtige bospad met zijn rijke overschaduwing bracht ons tenslotte bij de Schildpadden. Iedereen had zich hier enorm op verheugd. Af en toe zag je op gerede afstand een kopje uit het water steken en je moest maar raden of het een driekiel, leatherhead of green turtle was. Enkele lokale jongeren waren met een viswedstrijdje bezig, maar aan de gezichten te zien, was de vangst geen overdaad.De kopjes van de schildpadden lieten zich niet meer zien en wij hielden het ook voor gezien.
Langs het nu bij zonsondergang geheimzinnge terras op afstand sloften we na al deze vermoeingen terug naar onze bolides. Gelukkig stond er een fris windje, want enkelen van ons hadden het gapen van de apen afgekeken en dat is zoals U weet geen vrolijk gezicht.
Tot volgende week zondag. Mogelijk gaan we een rondje om de Jack Evertsz berg lopen of is Rooi Beru een goede keus?
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend,
G.K. (foto's en verslag)
maandag 11 februari 2013
Boca Santa Pretu (noord) wandelverslag van Zondag 10-02-2013.
Beste Wandelaars,
Mijn Vlaamse vrienden zeggen vaak, terwijl de Sjampetter muizenstrontjes en platte kaas eet, een buitenwipper bestelt, wil zijn vrouw hem een een enorme binnendraaier geven. Ja, een vrolijk volkje die zuiderburen van Jan Kaas.
Oh, wat hebben we gelachen, tot de rekening kwam. De gastheer keek beteuterd, terwijl de gasten al koekeloerend meesmuilden.
Mijn grootvader had de gewoonte om met een zacht knufje en hese stem over zijn wonderbaarlijke reis naar de Veluwe met een bustour te verhalen. Hij vertelde dan, hoe hij genoten had van de bomenrijke natuur. Wat een bomen heb ik gezien, allemaal bomen en nog eens bomen. En gezongen, dat we hebben. “Ja, zo’n reisje langs de Rijn, dat is je ware, ouwe klare is zo fijn.” Natuurlijk het bekende “Potje met vet was niet van de lucht. Na die klare was zijn stem duidelijk een stuk helderder. Zo’n heupflesje was in die tijd heel gebruikelijk en behoorde veelal tot de vaste reisuitrusting. Het hoogste lied was niet hoog genoeg voor hem. Hij rookte alleen maar een pijp, zo’n zware en dat zullen ze geweten hebben in de bus, want hij was verzot op die grote stoomwolken. Zijn vader had vroeger bij de spoorwegen gewerkt en dat was altijd blijven hangen. Die pijpen heb ik later op zolder vlak naast de schoorsteen teruggevonden. Maar dat is een ander verhaal, waar ik U mogelijk de volgende keer over vertel.
Maarten een goede vriend van hem, die hij regelmatig zijn pijp aanbood, vond dat hij zo’n mooie lage bas had en daarmee de hele bus overstemde. De buschauffeur moest hem dan ook regelmatg afremmen, want die wilde, dat die anderen ook een kans moesten krijgen om hun stembanden te ontwikkelen. Dat vond hij maar niks. Waarschijnlijk heb ik daarvan nog het trekje georven, dat ik vind, dat mijn stem ook zo buitengewoon klinkt.
Gelukkig voor de medepassagiers was er af en toe een rustpauze en mocht iedereen uitstappen om in een boshut hun boterhammetjete verorberen. Ervaren toerders, die hun eigengemaakte koffie hadden meegenomen, werden met een scheel oog aangekeken. Ook dit vond hij maar niks. Malle gezichten trekken en scheve ogen trekken vond hij een dagelijkse kost. Het gebeurde in die dagen , dat je bij het uitstappen best een gallant handje nodig had om heelhuids thuis te komen, want dat het het gevaar om de hoek loerde stond niet in de reisfolder vermeld.
Zo ook voor onze voettocht langs het benenbrekers pad kan niet genoeg gewaarschuwd worden en een doorlopende loopverzekering is geen overbodige luxe. Een prachtige slinger door de eilandelijke natuur.
Het GAM pad is een van de mooiste paden,die ons langs de zeldzame begroeiing voert. De Pega Saya groeit hier welig. De zaden klitten zich vast aan je broek of sokken. Ook je schoenveters moeten het ontgelden. Bij het afdalen van het ongeveer 16 meter hoge terras hebben we een schitterend uitzicht over de noordkust. Even later verdwijnen we weer tussen het struikgewas en geboomte.
Op de oude Patrouilleweg aan gekomen gaan we richting Boca. Onderweg komen we nog wat oude vuilstort tegen . Een rooi, die het afvalwater van vermoedelijk de zeepfabriek en wasserij op Brievengat afvoert, laat ons weten, dat de milieu verpesting ook hier heeft toegeslagen. Het naderen vanaf de landzijde van de Boca Santa Pretu is een toverachtige ervaring. De doorkijk van de grillige Manzanilla stammetjes zijn van een andere planeet.
De boca op zichzelf is een bezoekje meer dan waard. Na de passage van het watervalletje komen we al overstekend van een stroom in de monding van Santa Pretu terecht. De golven rollen af en aan en geven een speciaal effect aan het betoverende schouwspel. Jammer dat er nog enkele autobanden liggen. Ook hier heeft de vervuiling toegeslagen.
Twee regenbogen boven zee geven aan waar de pot met goud gevonden kan worden. Enkele minuten later , het is geen goud , maar water. Met de wind in de rug zijn de dikke druppels nog wel uit te houden. Je wordt wel nat, maar de koude regen voelen we pas echt als we van opzij beregent worden.
We nemen het Schietbaan pad door het hoge gras . M. die met een regenponcho loopt mag voorop. Haar schouderbandje geeft enig oponthoud. Mannelijke hulp schiet gelijk toe, zoals het behoort op een schietbaanpad. Onder het motto “niet geschoten,altijd mis” wordt de tocht voortgezet door het hoge gras. Bij de schietbaan rechtsaf en terug naar de parkeerplaats. Twee uur en drie kwartier was toch iets langer dan gedacht. Het onwelriekende water via de rooien en de regenbogen waren hiervan de oorzaak.
Voor de volgende week zouden we naar de Clusia kunnen kijken, daar deze vermoedelijk in bloei staat. U hoort nader.
Met een vrolijke groet,
G.K.
maandag 4 februari 2013
Kabrietenberg
Beste Wandelaars,
In Slochteren kijken de mensen alleen maar naar de lucht. 't kan vriezen of dooien. Wordt het mist of regen. Windveren, storm of windstilte, het is ons allemaal om het even, want wij wonen niet in Slochteren. Wolkbreuk, overstroming of de Tsunami gebeurt altijd ergens anders, tenminste dat zei ongelovige Thomas en dat hebben we geweten.
Weer of geen weer, er op uit is ons devies. Regen en wind kunnen ons niet deren, de natuurelementen zullen het ons leren. Klereweer moet de Indiaan gedacht hebben, terwijl hij beschutting zocht onder een overhang heel diep in het woud. Haren nat , peniskoker nat en de pijl en boog nat. Alles nat. De spanning, van wie of wat ook maar gespannen is, verslapt. Geen beer meer te zien. Ga ik ook maar mijn wigwam in om bij moeders de vrouw een bakkie leut te drinken en te luisteren naar haar gierende schoorsteen verhalen.
Te gek he, zult U zeggen! Daar lopen we helemaal niet aan te denken, als we zo in de stralende zon rond de Kabritenberg lopen.
Neen, we maken elkaar juist attent op de byzonderheden langs ons pad. De prachtige vergezichten, de geur van de Salie en Watakeli, de stekels van de Cadushi en Enfrou, de sumpias van de Wabi en Brazil en de luchtwortels van de Mangrove We wijzen naar de kraamkamers van de vissen tussen deze luchtige wortels. In dit gebied schijnt de alom bekende Pechi Pluma zijn optrekje eens gehad te hebben vanwege de geweldige doorluchtigheid en het fantastische visgebied.
Vervolg van dit verslag komt nog.
Foto's en verslag: G.Kroeger
In Slochteren kijken de mensen alleen maar naar de lucht. 't kan vriezen of dooien. Wordt het mist of regen. Windveren, storm of windstilte, het is ons allemaal om het even, want wij wonen niet in Slochteren. Wolkbreuk, overstroming of de Tsunami gebeurt altijd ergens anders, tenminste dat zei ongelovige Thomas en dat hebben we geweten.
Weer of geen weer, er op uit is ons devies. Regen en wind kunnen ons niet deren, de natuurelementen zullen het ons leren. Klereweer moet de Indiaan gedacht hebben, terwijl hij beschutting zocht onder een overhang heel diep in het woud. Haren nat , peniskoker nat en de pijl en boog nat. Alles nat. De spanning, van wie of wat ook maar gespannen is, verslapt. Geen beer meer te zien. Ga ik ook maar mijn wigwam in om bij moeders de vrouw een bakkie leut te drinken en te luisteren naar haar gierende schoorsteen verhalen.
Te gek he, zult U zeggen! Daar lopen we helemaal niet aan te denken, als we zo in de stralende zon rond de Kabritenberg lopen.
Neen, we maken elkaar juist attent op de byzonderheden langs ons pad. De prachtige vergezichten, de geur van de Salie en Watakeli, de stekels van de Cadushi en Enfrou, de sumpias van de Wabi en Brazil en de luchtwortels van de Mangrove We wijzen naar de kraamkamers van de vissen tussen deze luchtige wortels. In dit gebied schijnt de alom bekende Pechi Pluma zijn optrekje eens gehad te hebben vanwege de geweldige doorluchtigheid en het fantastische visgebied.
Vervolg van dit verslag komt nog.
Foto's en verslag: G.Kroeger
Abonneren op:
Posts (Atom)