Het paadje door de mondi bracht ons op de asfaltweg met de bloeiende Brasia's, Basora Cora Shimaron en Negrita's ( Mata Galina ). De besjes van Watakeli kleurden oranje om de parkieten en de papegaaitjes te verschalken.
We vervolgden onze weg over het pad naar de Kabrietenberg. Helaas waren deze kledingstukken vanwege slijtage vervangen door onbestemde kleedjes. De leguanen waren schuw en zelfs de papegaaitjes kwamen niet even op je hoed, pet of muts zitten.
We begonnen aan de klim naar de top van de berg en over de rotsspleten heen stappend bereikten we het scenic punt vanwaar we een fantastisch uitzicht over het Spaanse Water en omstreken.
Een nieuw pad langs de waterkant bracht ons in verwarring, zodat we moesten improviseren om de route te hervinden. We kwamen bij een stijgertje aan waar een heel oude boot lag en pikten het begaanbare pad hier weer op.
De loodrechte rotswand noopte ons om enige voorzichtigheid te betrachten. Een stapje te ver en ..., ik moet er niet aan denken.
De afdaling was een peuleschil doordat de route op de heenweg door alle wandelaars die een snoeischaar bij zich hadden, gekuist was. Een lavenis stop en daar gingen we weer, maar nu rond de berg. De prachtige rotsformaties met afwisselend de magnifique uitzichten naar de Tafelberg waren uniek.
De verrassing aan het het eind langs de mangroven is altijd voor degenen, die voor het eerst deze tocht lopen een verrassing. De ijzeren trap naar boven. Iedereen, zag ik aan de glunderende gezichten, had deze belevenis niet willen missen. Met een vrolijke wandelgroet G.K.