De speciale plek waar de kunstuitingen van Zanolino duidelijk imponeerden, is een plaats waar het wachten niet lang lijkt. De vraag of we in, op, door of over de rooien gingen kon ik gemakkelijk verklaren, dat we proberen door een rooi met veel nissen en kleurschakeringen van de rotswanden te wandelen, tenminste als je de korte boomstronkjes op tijd ziet en kan ontwijken.
Een lange aanloopweg ver voorbij de grenspaal en overgaand in een door paardenvijgen gemarkeerd lommerijk paadje bracht ons bij een breed zandpad. Bij gele steen linksaf. Zo kwamen we In een mooie wilde rooi terecht. Een beetje rotsachtig hier en daar, maar over het algemeen zeer begaanbaar. Wat een nissen en zeker geen muizennissen. Van die grote spelonken die zich hoog boven ons hoofd uittorenden.
Aan de kust konden we even uitwaaien en de tankers in de verte bij het C.O.T. zijn een mooi plaatje. Langs de rotswand omhoog gaf niemand problemen, want ze haalden het allemaal. Het rotspaadje langs de kust is een opluchting als de seinpaal voor schepen gehaald wordt. Even drinken en achterlangs over een stukje geasfalteerd bereikten we wederom de gele steen,waar we nu het pad terug namen langs prachtige rotspartijen. Een ijselijke schreeuw deed ons opschrikken. Er was toch niet iemand in de paardenvijgen gestapt, dacht ik. Even later bleek dat een wandelaarster met een hond allergisch was voor vreemde honden.
Na dit incident wandelden we verder naar onze autos.
De wandeltijd van 1 uur en 35 minuten was duidelijk binnen de prognose.
Met een vrolijke wandelgroet,G.K.