Beste Wandelaars,
Bon Siman.
Dat dit wel gebeurt kun je zien aan de vele rotsblokken, die her en der in de rooi verspreid liggen. Het paadje naar de rooi was een makkie. Bukken en knippen was er nagenoeg niet bij, want het pad was goed onder handen genomen door de voorlopers.
Bij Zanolino verzamelen is geen ramp, want er is veel te zien aan allerlei kunst-voorwerpen en uitingen. Het brengt je op schimmige gedachten en voordat je het weet, gaat je fantasie op de loop. De grote afgezaagde blokken hout liggen opgeslagen in de tuin en voor de muuromheining geduldig te wachten op de hand van de meester.
Even dacht ik nog, het moet tijdens mijn lunch geweest zijn bij een bord dampende soep, het onbewogen leven van een dood blok hout als aanhef van een wandelverslag te beschrijven.
Maar wij als rooienrakkers brachten geen geduld op voor dit soort zaken en vertrokken zelfs iets eerder, daar alle aangemelden aanwezig waren. Onze schokbrekende schoenen wilden en moesten de rooien uitproberen.
Even voor vieren gingen de rooienrakkers van start om het rooiensysteem in de droge tijd te onderzoeken. Normaal als het regent zorgt de rooi voor een natuurlijke afvloeiing van het water naar zee. In deze barre tijden van El nino valt er nagenoeg geen drup, laat staan, dat een rooi volloopt. Er wordt zogezegd niets afgevoerd. Geen lieslaarzenwerk. Geen natte voetten en we hoefden niet op te passen voor rotsblokken die naar beneden raasden.
Bij de rooi aangekomen, ziet alles er lieflijk uit. Een ruim gebaand pad biedt gemakkelijk doorgang. langzaam verandert het beeld in rotsblokken die maar steeds groter worden.
Het klimmen en klauteren vereist elke aandacht om je voeten een houvast te geven.
Zo kom je bij de galerei aan. Optorende rotswanden en steile afdalingen die je voetje voor voetje moet nemen. Een bordje " Caution, voorzichtig "zou totaal overbodig zijn geweest. Het stond er ook niet. We daalden af totdat we weer normaal konden lopen.
De gemetselde dam gaf ons nog een probleem en moesten we al zittend, de meesten, afdalen. Het laatste stuk was niet zo beproevend meer. Al gauw hadden we de uitgang naast het C.O.T. bereikt. Een tanker lag op de boei te wachten . We liepen over een terrein dat vroeger voor opslag van materialen gebruikt leek. Een kleine tank die vroeger rood-wit-blauw geschilderd was, deed blijkbaar geen dienst meer.
Hier moesten we het pad oppikken dat ons langs de kust leidde. Op een smal gevaarlijk paadje langs de afgronden van de kust moesten we langs om bij het begin of eigenlijk is het einde van de Kathunrooi te geraken. De Kathunrooi is een mooie rooi die stukken gemakkelijker te begaan is. Er wordt gezegd dat hier ook nog restanten van indianen tekeningen gevonden worden.
Na deze rooi met zijn vele prachtige nissen kwamen we op een pad waar de paardjes draven en de fietsers ook ruim baan wensen.
Aan dit pad ligt de rots die de bijnaam heeft van de "Bomenvreter"gezien het stammetje dat door de rots omklemd wordt.
Langs de net gerestaureerde grenspaal Hermanus/Meiberg naderden we ons eindpunt. De hondjes van Zanolino en de buren stonden ons al blaffend en kwispelend op te wachten.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.