Beste wandelaars,
Bon siman.
Het was me het uitkijkje wel. Eerst een redelijk goed geknipt pad af naar de putten. Je kon zien dat de wilde varkens hier geweest waren. Helaas was het pad verderop minder goed gesnoeid.
We kwamen bij de Vogeluitkijk aan. Het was dringen geblazen, niet dat er zoveel vreemde vogels te zien waren, maar wel dat er veel wandelaars eens van het geweldige uitzicht wilden genieten.
Het paadje achteraf bracht ons langs verschillende putten, zo mooi hadden ze nog nooit droog gestaan. Je kon er heel diep in kijken en dan had je de bodem bereikt zonder een druppel water te bespeuren..
Een dorstige boel en daarom namen we een slokje. Het landhuis Porto Mari is ook niet meer wat het geweest moet zijn. Het schijnt tweemaal afgebrand te zijn. De gele ijselsteentjes lagen in een mogelijke keukenvloer. Het verhaal van de Amerikaanse met de paranormale gaven ging erin als pap. Vlug op naar Playa Hunku. Op het idyllische strandje slaakte iedere wandelaar de verzuchting " had ik nu maar mijn badpak bij me".
Voor de verstandigen was het even teruglopen naar de blauwe steen markering waar het bospad begon om terug te keren naar de parkeerplek. Voor de onnozelen had ik nog een steil klimmetje in gedachten naar de trap van de Seru Mattheo.
Het zogenaamde 'trappetje op en trappetje af'. Het leuningtouw leek versleten en misschien was dat ook wel zo. Gelukkig kwamen we allemaal heelhuids bij onze auto's aan. We konden een afzakkertje halen bij Williwood.
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend, G.K.