Druk was het wel daar bij het restaurantje aan het einde van de Caracasbaaiweg. Het leek dat heel Curacao uitgelopen was voor het strandplezier. We konden amper een parkeerplaats vinden.
Met zijn vijven gingen we op pad en bij de afslag naar de top van de Kabrietenberg werden we verrast door een markering in de bomen van een zwarte BeHa, cup D zo te zien, en een zwart kanten directoirtje met roesjes. Was dit een voorteken van zwarte kunst? Daar iedereen net in de krant gelezen had , dat er een dame gespot was, die op haar blote voeten uit de Mondi kwam, hielden onze geschokte vrouwelijke deelneemsters het voor gezien.
Geen toppunt vandaag. Jammer genoeg waren wij, mannen, in de minderheid. Niet de berg op dus. Dan maar rond de berg. Een gezellige tocht met prachtige uitzichten op het Spaanse Water en de mooie golfbaan van Hyatt. De foto's hiervan spreken voor zichzelf.
Een zeer verrassend moment was het toen we een Bruha-nisje vonden in de rotswand langs ons pad. Een ceramisch masker met twee vooruitstekende tanden en daaronder twee voedsel schaaltjes. Dit hadden we nog nooit eerder gezien. Zie foto.
Wat moesten we hier mee aan. We keken elkaar veelbetekenend aan. Een veeg teken. Met onze geoefende pilotenoren hoorden we de Prikichis al krijsend laag over vliegen. Ik legde mijn gehoor apparaat tegen de rotswand en hoorde het in Keulen donderen. Daar begint het gedonder al, dacht ik. Al dat gerommel ook rond de Kabruhaberg. Later werd duidelijk dat ons pad in het water dood zou lopen.
Een nieuw gemaakt paadje bracht ons langs een nog nooit eerder geziene graafput, uitnodigend om 'vrouw Holle" aan te roepen. De fotografen waren door het dolle.
Alleen ik had het te druk met snoeien, vandaar geen plaatje, maar wel terug op de route. Waar blijft die zwarte poes nou en dat laddertje waar we onderdoor moeten, vroeg ik me in stilte af. IJzeren trappen aan het eind, eind goed al goed. Om met Churandi te spreken,"we waren blij, heel blij".
