Na een jaar was het pad helaas omgetoverd. We verdwaalden dan ook prompt. Het bekende pad, dat bij nader inzien de waarheid aan het licht bracht, vermoedelijk door de overwoekering van het lover, dat het pad niet zo erg bekend meer voorkwam. Iemand uitte een zucht van verlichting , toen we toch na al dat geknip en gemodder het goede pad oppakten. De moraal van deze gebeurtenis is, dat je nooit vreemde vogels moet volgen.
De belpaal, hij was groter dan ik verwacht had, stond in volle glorie zijn ronde vorm en noeste grootte uit te stralen. Even Amersfoort bellen, hoorde ik iemand zeggen. We wandelden naar de Magasina. Deze deed ons versteld staan door het resultaat van de opknapbeurt.
De mooie doorkijk van vroeger was verdwenen. Het driehoekig gat was helemaal opgemetseld met stenen. Er was geen kijkgaatje meer te bespeuren.
De bogen van de ingangen waren vernieuwd. Je kon er met gemak onder door. De muren van deze opslagplaats kunnen er weer eeuwen tegen. En overal die golfjes. Waterafstotend waarschijnlijk.
Is dit het schip?, vroegen enkele medewandelaars op de grijze muur wijzend. In de krant zag het er heel anders uit met al die mooie kleuren. Ja, zei ik eigenwijs, een ingekrast schip in het metselwerk heeft geen kleur en een ingekleurd schip staat alleen in de krant om de mensen te lokken om te gaan kijken. Daar was geen speld tussen te krijgen, dacht ik.
We vervolgden onze wandeling langs het mooie mondipaadje met aan het eind prachtige uitzichten over het groene landschap waar konijnen, hagedissen, leguanen, varkens en mogelijk de bina (Curaçaosche hert) zich ophouden.
Op de kruising hielden we een stop om onze droge kelen te smeren. De lange weg met oversteekplaatsen voor de varkens en andersoortig gedierte bracht ons uiteindelijk weer bij het resort Fontein waar onze autos stonden. Met een vrolijke wandelgroet, Groetend, G.K
.