Het was feest op Boca. Alleen met medewerking van de hekkenbewaarder kon er doorgang verleend worden om via de achteromweg de parkeerplaats van het restaurant Octopus te bereiken. Door de vrolijke bachata muziek zat de stemming er meteen in. De groep van 17 stond te popelen om van start te gaan. We spoedden ons naar het bruggetje, dat is wel eens anders geweest, toen moesten we onze schoenen uittrekken om naar de overkant te banjeren.
Even op het bruggetje blijven staan om over de zee te turen en aan de andere kant naar de uitgestrekte lagoen te staren.
Het randpad langs het binnenwater had zo zijn verrassingen, al klauterend over rotspartijen, langs mooie mangrove en langs de rotswanden met zijn prachtige kleuren. Midden in het water stond een grote troep Flamingos , een schitterend gezicht met hun zonbelichte rozeoranjeachtige kleur. De krabben hadden hier blijkbaar geen aandacht voor, want ze bleven in hun holletje.
Helaas de Partawela die hier doorgaans rondvliegt mochten we niet in ogenschouw nemen. Deze grote roofvogel, ongeveer de grootte van een Warawara heeft een witte buik een zwarte kop en zijn staartuiteinde is ook zwart. Enkele witte reigers stonden bij een eilandje eigenwijs rond te kijken of er nog een visje te verschalken was. We liepen over een grote kale vlakte en naderden het duingebied wat voor Curacaosche begrippen normaal aandoet. Kleine opgestoven zandhoopjes die door graspolletjes bijeen gehouden worden.
Hier ergens moest de doorgang zijn en ja hoor na enig zoeken vonden we de doorsteek langs Wabistruikjes en kwamen bij een kura uit waar het blauwe kabeltouw het pad markeerde. De lenigheid van de Dames en Heren 17 was verbazendwekkend, gezien het feit hoe zij zich door de nauwe opening in het hekwerk een uitweg naar buiten baanden. Er schijnen hier veel waakhonden te zijn, behalve op zondag, tenminste dat dacht ik, dat het bord aan met het woord "Cachi" (meervoud van cacho) aangaf.
Mogelijk heb ik het verkeerd geinterperteerd, dat Gachi hier woont. De route liep verder langs een ventweg door ongerepte natuur evenwijdig aan de weg naar Bullenbaai. Bij een duiker moesten we onder een pijpleiding door, maar de bijen die aan een lekkende waterleiding zaten te likken, deden ons afschrikken. Het zijn lieve nijvere diertjes, maar we hebben ervarng met deze zoemers. Een stukje terug was er ook een plek, waar je gemakkelijk over de buis kon. De geblokkeerde weg naar de oude kinderboerderij moesten we in. Even was er verwarring over de te nemen route, maar een oude getrouwe wist ons op het juiste spoor te brengen. Een majestueuze waterkering deed ieder haar/zijn mondhoeken zakken van verbazing over hoeveel moeite er indertijd betracht moet zijn om een dergelijk bouwwerk tot stand te brengen. Grotendeels was de kering nog intact.
Halverwege moesten we het paadje nemen , dat ons naar de Indigobakken leidde. Deze indigobakken hebben een overloop van gemetselde ijselsteentjes die naar lager gelegen bak voert.
Intussen was het al kwart voor zes en we moesten nog zeker 3 kwartier voort. Het pad was dicht begroeid en liep slingerend totdat we flink moesten knippen om onze richting vast te houden. Over de Paintball schietbaan bereikten we de ingang naar Vaersenbaai. Vlak voor de ingang naar de beach is er een pad dat naar boven gaat, waar een oude geschutsopstelling ons aan vroegere tijden doet herinneren. Een bankje voor de wandelaars om van het uitzicht te genieten en om hun ledematen rust te gunnen. De zuidkust op zich is altijd een geweldige aanblik. De in de laatste stralen van de middagzon geeft een goudkleurige gloed aan de rotswanden. Het oude visserspad volgend komt uiteindelijk uit bij het bekende bruggetje. We keken nog even naar rechts en naar links, toen we over de brug liepen. Dezelfde zee en hetzelfde binnenwater hadden een geheel andere kleur gekregen en wij waarschijnlijk ook.
De Bachata muziek verwelkomde ons en sommigen probeerden op deze opwekkende muziek een dansje te maken. Goed om de dag van de viering te Boca Sami te onthouden.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.