Via de Bina trail wandelen we terug naar Vaersenbaai.
Verslag:
Donker wolken pakten zich samen voor de kust van Curaçao.
We huppelden toch vrolijk naar boven het plateau op tot we het kustpad oppikten.
Hoe mooi is onze natuurgebied, ook als het droog is. Hier en daar probeerde een bloemetje schuchter het kopje op te steken. De afgebrokkelde rotsen lagen her en der verspreid beneden aan de kust, hetgeen een ludieke aanblik gaf.
De grillige kustlijn stralend in de late middagzon is een immer majestueuze tafereel waar menig schilder zijn penselen aan gewaagd heeft. Ook wij, de voettochters, konden er niet genoeg van krijgen.
Een bootje met lokale vissers voer langs. De vissers zwaaiden een groet naar ons , die wij beantwoorden. Je kon echt zien dat er grote golven stonden, want het bootje ging behoorlijk te keer. Het woei dan ook flink. Af en toe moest ik naar mijn pet grijpen en een gaatje vaster op mijn hoofd knellen.
De rustpauze na 3 kwartier hielden we zittend aan de tafelbank met een palapa tegen de zon. Genietend van de prachtige zonovergoten kust lesten we onze dorst.
Het bordje Bullenbaai gaf ons de richting waar de bullen liggen. Maar een buis die ons vervolgens aanspoorde om de weg te vervolgen naar de geasfalteerde weg, die ons naar de ingang van de Bina trail leidde. De bullen hebben we daardoor nooit gevonden.
Onderweg kwamen we een prachtige bloeiende Kibra Hacha tegen.
Onder de slagboom door of er omheen liepen we het Mal Pais gebied op. De Bruska toonde haar schitterend gele bloemetjes. De Bringa Mosa, vechtend meisje, toonde haar witte bloem. Vooral niet aankomen. Au, Au. De 'bina trail' voerde ons naar de Dam van het Lago Disparse. Hier sloegen we af naar de Pos di Pia.
Verslag en foto's: G.K.