Beste Wandelaars,
Dat was even slikken, geen spuitende fonteinen op Fontein te bekennen. Vorige week werden we getrakteerd op een tropische bui die met dikke stralen naar beneden gutste. Het kan verkeren. De deelnemende wandelaars zijn nog de gele klei aan het verwijderen.
Melden bij de portier en je laten registreren. Bezoekerskaartje in ontvangst genomen, nadat er geverifieerd was en toestemming hadden, dat we het terrein mochten betreden. Volgende keer even van te voren bellen met het toelatingsbestuur.
Het groepje was iets groter dan van verleden week. Al gauw vonden we het weggetje dat omhoog leidde de seru Kloof op. Een steile klim van ongeveer 100 meter over een slingerend pad waar diverse treden ontbraken en je op je hoede moest zijn om je voeten niet op wegrollende rotsjes te zetten. Het touw hing er slap bij. Haast niemand gebruikt het. Geen haast.
Nadat we allen veilig en wel dit klimmetje voltooid hadden , begonnen we aan de tocht langs de vestingsmuur van Tula. Ook hier moest je af en toe over losse keien lopen. Dan blijkt dat zo,n wandelstok een enorme hulp is om je in balans te behouden. De uitzichten over het resort Fontein en daar achter waren geweldig.
Bij het bultje stenen op een plek neergezet vanwaar je rondom van het landschap kan genieten met als hoogtepunt de Christoffelberg op de achtergrond. Dit is vermoedelijk een uitkijkpost van Tula geweest, maar ik weet bijna zeker dat Tula niet de hand heeft gehad in het bultje. Geen aanduiding of iets van dien aard gaf ons enige aanwijzing. Er hing ook geen verklaring van wie er allemaal al zo geweest waren. Dat een navraag is zowieso moeilijk.
Voort langs de muur. Dat deze lange muur de nodige zweetdruppels heeft gekost was voor niemand een verwondering, want wij als argeloze voettochters plengden al menig zweetdruppel zonder dat we ook maar een rotsblokje stapelden. Doorgaans lopen we onder een beschermend bladerdak. In de bocht waar het pad naar rechts buigt, is er een doorgang in het lover, waar we de geleidelijke afdaling namen. Al huppelend namen we deze zodat we op een zandweg uitkwamen. Hier werd de eerste lavenisstop gehouden. Eentje onder ons zag dat we er slecht aan toe waren en begon gelijk vruchtensuikertjes uit te delen, zodat we weer op krachten kwamen. Het verschil voor of na zo'n suikertje- dag en nacht.
Het slingerpad naar de Magazina bezaaid met lidcacti deed ons nog meer laveren. De magazina stond er nog, al waren de planten er wel groter geworden. Enig snoeiwerk was geen overbodige luxe.
Ook het pad naar de oude fundamenten was bedekt met Enfrau. Terug naar de zandweg.
Aan deze weg ligt een tweepersoons tombe, die al danig in verval is. Of er nog bewoners zijn konden we niet vaststellen. Geen knekeltje te zien.
De terugweg naar de auto's was over een breed zandpad waar alleen bulldozers komen. Langs deze weg staan een paar vallen. Waarschijnlijk om wilde honden van het terrein te verwijderen.
De portier nam bijna alle bezoekerspasjes weer in. Degenen die vergeten hebben het af te geven, worden vriendelijk verzocht om deze pasjes bij te portier van Fontein te brengen.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K. Verslag en foto's.