Bon Siman.
Landhuis Knip ( Kenepa ) is een ludieke plaats om een wandeling te beginnen. Ten eerste is er genoeg plek om je auto neer te zetten en dat bleek vanwege al dat bezoek aan het landhuis i.v.m. een feestelijk gebeuren. Ten tweede heeft het landhuis een rijke historie waarvan het Tula beeld getuigt. Rondom kun je van hieruit naar alle kanten het heuvelgebied bekijken tijdens het wachten. Een prachtige omgeving.
Om vier uur starten we de wandeling naar Roi Kayuda. Het is een hele afstand als je uit de stad en omgeving moet komen en je moet rekeing houden met een rijtijd van 45 minuten tot een uur. De weg naar beneden naar het talud hadden we enige moeite om de ingang van het pad te vinden. Maar even voorbij de vangrail waar een plakbandrol hing, begonnen we het avontuur naar de rooi. Een slingerpad goed gemarkeerd door de vele linten vonden we al snel de weg langs het hekwerk. Een lint hing valselijk in de rooirichting die we gevolgd hadden. Als je dat volgt kom je nog eens nergens en zie je nog eens niks. Het hekwerk volgend langs een kronkelend paadje doet je denken aan een groot bos waar je best in verdwalen kunt. Ook in een klein bos op Curacao kun je gedisorienteerd raken.
Gelukkig was het pad goed gemarkeerd en als we toch even van de route afweken was deze vlug weer gevonden . We kwamen aan in de rooi waar de Kayudas het gehele jaar van bronwater voorzien zijn. Op San Pedro is ook een bron. Deze werd omgelegd voor de bevloeiing en om het vee te drenken, evenwel de Kayudas hier legden het loodje.
De put met de oude ezelkop er boven op is altijd een attraktie. Helaas droegen de Kayudas geen vrucht. We beklommen het heuveltje achter de rooi waar de Byrsommia Crassifolia zijn vruchtjes droeg. De bloeitijd was blijkbaar al voorbij, want er waren geen gele bloemetjes te bespeuren. Wel was de Yerba di Glas in grote getale aanwezig. Het paarse bloemetje is een feestelijke tintje en fleurt het heuveltje geweldig op.
Het prachtige uitzicht is overweldigend. De seru Gracia met zijn zendmasten, de seru Bientu met zijn Sabalpalmen met de Seru Paramira vormen het decor van de omgeving. In de diepte lag het landhuis Knip te glansen in de zonneschijn. De afdaling van het heuveltje is een oefening die je vaak zal heugen als je een tak misgrijpt. De fotograaf stond klaar om de misgrijper voor eeuwig vast te leggen, edoch een ieder had zich goed geprepareerd. De terugweg leek toch anders dan de heenweg, want af en toe moesten we het rechte pad weer opzoeken. Het moet gezegd worden dat er weinig te knippen viel, mogelijk houdt de gids van het landhuis het pad bij. Om 18.15 uur waren we bij onze autos wedergekeerd.