Beste wandelaars,
Bon siman,
De vorige keer had ik al de heilige Anthonius aan geroepen om de grot Pachi te vinden, maar ik wist niet dat de grot Boz di San Antonio zo dicht bij lag. Vandaar dat Anthonius geen antwoord gaf of misschien dat ik hem de vorige maal aangeroepen heb en het verloren gegane gevonden had, geen dankUwel had uitgesproken.
Hoe het ook zij, hij dacht, ze vinden het vanzelf wel. Dit laatste is waar, maar wel een paar dagen later. Kortom als heilige Anthonius zijn stem verheft, berg je dan maar, dan vind je alles terug, maar vergeet niet om hem te bedanken, want ik heb mijn lesje geleerd. Het gerucht gaat, dat Anthonius zich druk maakte, waar zijn schoenen gebleven waren.
Bij de grot aangekomen was Pachi nergens te zien. Zijn naam was wel in volle glorie op een bord aangebracht en na beetje klauteren, waren ook de spleten te bereiken waardoor je bij de grot naar binnen moest. In de kueba is het schemerig, heb ik me laten vertellen en zie je de veelkleurige tieten en mieten hangen of staan al naar gelang waar je naar kijkt.
De staanders zijn geen buigertjes, zongen we vroeger, zodat je met een gerust hart vertrouwd kan rondkijken en genieten hoe de natuur ons verrast. De Buraku, het zwarte gat, moeten we aan een volgende keer overlaten, want we wilden niet het verlies van een of meerdere wandelaars die in het gat gevallen waren, betreuren.
De wandeling
Om half vier was iedereen present. We reden de vlakte op om 15.40 uur na het gekeuvel wie wel of niet zijn /haar auto wassen zou. Gelukkig was Kueba Pachi snel gevonden en de klimmers schoten langs het touw omhoog bij de rotsen op om de ingang binnen te gaan.
----------------------------------------------------------------------------
Link:
Link:
De mooiste en kleurigste foto's zijn er gemaakt door mijn dochter.
De fotograaf----------------------------------------------------------------------------
De fotograaf----------------------------------------------------------------------------
Op naar het bommendoel. Er is wat afgeoefend door die Amerikanen tijdens de tweede wereld oorlog. Er was geen bom meer te vinden. Later hoorde ik dat er een restauratie is geweest en dat er een zuil is gemetseld waarop het bommendoel "Bullseye" is aangegeven. Vroeger moest je nog wel zoeken.
Op naar Kueba Boz di San Antonio en Brua.
Bij windmolen 4 en 5 moesten ze zijn. Ik had me blijkbaar vergist dat er ook iets bij windmolen 1 was.
Bij windmolen 4 aangekomen moest je een pad aflopen en kwam je uit bij een prachtige grot Boz di San Antonio. De zuilen en Stalagtieten en mieten waren een verademing in hun schoonheid want de weg er naar toe was stoffig en gaf ons een droge keel. Er is heel wat gefotogafeerd.
De Kueba di Brua was nog mooier met zijn verschillende kamers. Het zonlicht hielp wel bij het onderscheiden van de druipsteen formatie. Op sommige plekken was het aardedonker en was een lantaarn geen overbodige luxe.
We liepen terug naar onze auto's en waren er om 18.35 uur.
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend, G.K.