Iedereen die verwacht werd, was er, dus snel op pad. De aanloopweg tot aan waar we de mondi ingingen, lag erals vanouds bij. Hier valt voor de Selikor geen eer te behalen, dacht ik nog.
.
Via het nieuw gesnoeide paadje kwamen we op het Hennypad terecht. De Tonweg bracht ons tot aan het Waterpad. Dichtbij zie je overblijfselen van bewateringsystemen en putten. Enkele antieke autos staan ludiek verroest verscholen in het struweel. Roomijs staat er op een oud karkas. Helaas, die goeie ouwe tijd...
Het waterpad begint met een drenkbak, waar de koeien en ander vee vroeger zich tegoed konden doen. De putten werden voor irrigatie doeleinden gebruikt. Ik ben nog even beduusd, als ik bedenk, hoeveel manuren hierin verwerkt zijn.
Een enorme regenbak is nog zeer gaaf, geflankeerd door Basora, Saliestruiken en Brazilbomen. Een foto waard. Op de noordkust stond een verkoelend briesje en een voetzoolstrelend diabaas en rotsachtig weggetje is dan geen onoverkomelijke loopje.
Het pad naar de schietbaan was er nog en via de flesjes en lintjes waren we er snel. Het begon al donker te worden en om twintig over zes, de tijd dat de zon ondergaat, waren we wederom op ons beginpunt aangeland.
Foto's en verslag: G.K.