Zie voor startpunt van deze wandeling: Ascencion - Patrick For more hikes of Ascencion - Patrick, see: Ascencion - Patrick - Barber (in English)
Eens heb ik ergens gelezen, dat iemand om zijn spoor na te laten, langs de kant van de weg uienzaad plantte. Nu geloof ik, dat een ieder die ajuinenzaad plant, niets op zijn kerfstok heeft en niet hoeft te ontsnappen aan het woelige leven. Daarentegen is het kweken van een aards tranendal langs je levenspad niet direct wat ons voor ogen staat. Neen, wij als natuurgenietende wandelaars koesteren van wat we op ons pad tegenkomen, zelfs uienzaad brengt ons niet in een huilerige bui. We hebben ook geen kerfstok, hooguit een wandelstok. Wij volgen het spoor tot daar, waar het ophoudt en anders knippen we ons een weg door het bronsgroen. Wij willen eruit, de natuur in, als het niet regent tenminste. We ontsnappen aan de sleur van alledag en ruiken aan de Watakeli. Ha lekker.
...
...
...
De staketsels van de eens zo noeste steenbrekerij begroetten ons al vanuit de verte. De roestige aanblik van vervlogen tijden wierp haar nostalgie naar ons toe of als het zeggen wilde, "Jullie hadden me moeten zien, toen ik nog in de bloei van mijn bestaan stond en al die grote keien een kopje kleiner maakte". De foto's van deze voorbije tijden geven een aardig beeld van wat zich hier afgespeeld moet hebben.
...
De "Natuurlijke Brug" is eigenlijke een overhang en Boca Pistol geeft een regengordijn als het water opspringt. De krabben, die hier langs de rotswand kropen, vinden zo'n douche geweldig zo te zien.
...
Als klap op de vuurpijl vergaapten we ons aan de wonderlijke en betoverende Boca Patrck. Welke niet misstaan zou hebben als decor voor de film "Lord of the Rings". Een plaatje. Het lijkt net of twee bocas ineen zijn gevloeid. De toverachtige ribbels en afgebrokkelde barankas zorgen voor een niet te evenaren schouwspel. De Seru Bayan met zijn vele schorpioenen houdt de wacht. Hier moet zich ook nog een grot "Cueba Patrick" bevinden. Tussen de Seru Bayan en de Seru Kosta door vervolgden wij onze tocht. Zo tegen de avond door de zon beschenen, lijken de toppen goudkleurig. Je blijft er naar kijken en fantaseert, dat allerlei soorten dierenkoppen je van bovenaf begluren. Wel voor donker thuis komen, placht mijn vader zaliger immer te zeggen. Ik moet helaas bekennen , dat dat niet altijd lukte.
Foto's en verslag: G.Kroeger