Elke wandeling lijkt zolangzamerhand een sprookje. Deze voettocht had kunnen heten " Stekeltje, stekeltje in het land wie prikte er het eerste in mijn hand".
Alvorens wij het Stekelland betraden, moesten we door een terrein heen dat ons aan een Apocalyps deed denken. Een afgebrand en somber landschap bevolkt door geiten , kippen, koeien en varkens, die hier nog iets van hun gading trachten te vinden. Smeulende hopen vuil die ons nog meer deden denken aan een komende ondergang. Zou die Maya kalender dan toch...... Gelukkig bespeurden we nog enkele lichtpunten, oud kinderspeelgoed,zoals een een invalide kerstman, een driewieler waaraan twee wielen ontbraken en een brandweerauto die zijn beste tijd gehad had. Kinderen speelden hier blijkbaar nog mee.
We hadden onze auto's bij het Landhuis Ronde Klip geparkeerd en vertrokken klokkeslag vier uur. De laan die we afliepen was erg modderig en vele plassen maakten het ons niet gemakkelijk om droge voeten te houden.
Na het pad langs de Kura betraden we het niemandsland door een poort van twee bruine palen. Hierachter lagen verscholen in het groen en onder enkele Wabi bomen grote banden ,die afkomstig van Bulldozers leken te zijn. Hier moesten we rechts afslaan om onze route te vervolgen. Langs leidingen, die vroeger voor irrigatie doeleinden werden gebruikt, banjerden we door de Enfrou planten. Zo hier en daar schopten we eentje aan de kant om het pad iets breder te maken. Langs de prachtige vertakte Palu di Sia's vonden we uiteindelijk ons hoofddoel, de grot.
De vleermuisjes waren al wakker en dartelden om ons heen. De indianen tekeningen, zoals U op de foto's ziet, waren in een byzonder goede staat. Het geofferde geiitje lag op dezelfde plek als 7 maanden geleden. De voodoostokjes waren onaangetast. Kortom het leek wel of de tijd hier had stilgestaan. De tocht terug was een peuleschil, daar die gelijk was aan de heenweg. We hebben nog even gezwaaid naar Mevrouw W. op de boerderij " Vista Del Mar " om haar kenbaar te maken, dat alles goed was.
Precies twee minuten voor zonsondergang waren we terug bij onze bolides. Een byzondere wandeling die je door het trieste beeld van de Apocolyps niet direct weer loopt.
Verslag en foto's G.Kroeger
