Mocht je ooit in Den Haag een wandeling maken richting Schilderswijk, dan kom je op de grens met Schilderswijk het indische restaurant de "Soeboer" tegen. Daar is de huidige nederlandse coalitie gesmeed, gaat het verhaal. Rutte dacht, na een pedas indisch maal, krijg ik een warm onthaal. En Samsom, die Delilah nog in zijn gedachten had, merkte te pas en te onpas op, dat na een lauw ontbijt, ben je zo je haren kwijt en daar kan Hercules over mee praten. Het begin van een kale tijd. De zogenaamde Inlevercoalitie was geboren. Als die twee even verder gewandeld waren, de Wijk in, hadden die onderhandelingen veel korter geduurd en hadden we nu verwonderd zitten kijken, want bij de Soephoer van Cambell ben je klaar in een wip.
De Zuidkust geeft reden tot nadenken. Zeker als je bedenkt, dat er een tijd is geweest, zo'n 7000 a 8000 jaar geleden, dat onze mogelijke voorouders uitkeken op de monding van de Colombiaanse rivier de Magdalena. Moeilijk voor te stellen natuurlijk, als je alleen al je geboorte niet eens kan herinneren.
Wij zagen een prachtige kust met grillige rotsformaties en enorme brokken steen in het water liggen. Playa Unico is een kleine idyllische baai met aan weerszijden schitterende rotswanden. Het was even afdalen, eigenlijk glijden naar de rooi die ons leidde naar het Unico baaitje.
Na dit genoeglijke schelpjes zoeken en koraaltjes bekijken, liepen we verder over de heuveltjes tot we Pesj Baai, het zogenaamde Vrijgezellenbaaitje, bereikten. Hier kon er aan een voor ons neergezette tafel plaats genomen worden. Een druifje is niet te versmaden en een slokje water wil er altijd in en dat terwijl je een magnifieke kustlijn kan bewonderen.
Evenwel we konden hier niet al te lang bij blijven zitten, want we waren nog niet eens op de helft. langs de niet ongevaarlijke kust lopend, zagen we enkele zwemmers in het zilte nat dartelen. Wij met onze bezweette lichamen dachten er het onze van. Bartho had voor ons gelukkig het pad gebaand, zodat we snel door konden tot aan de weg naar Bullenbaai. Het asfalt is immer minder gezellig, vind ik. Plusminus 500 meter verder konden we De Binatrail oppikken.
Deze trail wordt bevolkt door het Curacaosche hert. Helaas was er geen spoor van ze te herkennen.
Het Lago Disparse is altijd een wonderbaarlijk gezicht, vooral de Palmboom die normaal in het water staat en nu op het droge. Geen rondzwemmende eendjes en andere watervogels die hier normaal vertoeven. Door het bos naar het picknick hoffi. Niks te pikken blijkbaar, want er was niemand te zien. Welgemoed zetten we onze wandeling voort.
Over de weg konden we dankzij het voorstel van M. door het drooggevallen moeras, waar anders de flamingo's rondstappen. Bij onze bolides aangekomen konden we konstateren, dat er geen ongeregeldheden zich hadden voorgedaan tijdens onze voettocht. We waren welkom op Kokomo, zoals het tegenwoordig heet.
G.K.
