In Slochteren kijken de mensen alleen maar naar de lucht. 't kan vriezen of dooien. Wordt het mist of regen. Windveren, storm of windstilte, het is ons allemaal om het even, want wij wonen niet in Slochteren. Wolkbreuk, overstroming of de Tsunami gebeurt altijd ergens anders, tenminste dat zei ongelovige Thomas en dat hebben we geweten.
Weer of geen weer, er op uit is ons devies. Regen en wind kunnen ons niet deren, de natuurelementen zullen het ons leren. Klereweer moet de Indiaan gedacht hebben, terwijl hij beschutting zocht onder een overhang heel diep in het woud. Haren nat , peniskoker nat en de pijl en boog nat. Alles nat. De spanning, van wie of wat ook maar gespannen is, verslapt. Geen beer meer te zien. Ga ik ook maar mijn wigwam in om bij moeders de vrouw een bakkie leut te drinken en te luisteren naar haar gierende schoorsteen verhalen.
Te gek he, zult U zeggen! Daar lopen we helemaal niet aan te denken, als we zo in de stralende zon rond de Kabritenberg lopen.
Neen, we maken elkaar juist attent op de byzonderheden langs ons pad. De prachtige vergezichten, de geur van de Salie en Watakeli, de stekels van de Cadushi en Enfrou, de sumpias van de Wabi en Brazil en de luchtwortels van de Mangrove We wijzen naar de kraamkamers van de vissen tussen deze luchtige wortels. In dit gebied schijnt de alom bekende Pechi Pluma zijn optrekje eens gehad te hebben vanwege de geweldige doorluchtigheid en het fantastische visgebied.
Vervolg van dit verslag komt nog.
Foto's en verslag: G.Kroeger
