Beste Wandelaars,
Mijn Vlaamse vrienden zeggen vaak, terwijl de Sjampetter muizenstrontjes en platte kaas eet, een buitenwipper bestelt, wil zijn vrouw hem een een enorme binnendraaier geven. Ja, een vrolijk volkje die zuiderburen van Jan Kaas.
Oh, wat hebben we gelachen, tot de rekening kwam. De gastheer keek beteuterd, terwijl de gasten al koekeloerend meesmuilden.
Mijn grootvader had de gewoonte om met een zacht knufje en hese stem over zijn wonderbaarlijke reis naar de Veluwe met een bustour te verhalen. Hij vertelde dan, hoe hij genoten had van de bomenrijke natuur. Wat een bomen heb ik gezien, allemaal bomen en nog eens bomen. En gezongen, dat we hebben. “Ja, zo’n reisje langs de Rijn, dat is je ware, ouwe klare is zo fijn.” Natuurlijk het bekende “Potje met vet was niet van de lucht. Na die klare was zijn stem duidelijk een stuk helderder. Zo’n heupflesje was in die tijd heel gebruikelijk en behoorde veelal tot de vaste reisuitrusting. Het hoogste lied was niet hoog genoeg voor hem. Hij rookte alleen maar een pijp, zo’n zware en dat zullen ze geweten hebben in de bus, want hij was verzot op die grote stoomwolken. Zijn vader had vroeger bij de spoorwegen gewerkt en dat was altijd blijven hangen. Die pijpen heb ik later op zolder vlak naast de schoorsteen teruggevonden. Maar dat is een ander verhaal, waar ik U mogelijk de volgende keer over vertel.
Maarten een goede vriend van hem, die hij regelmatig zijn pijp aanbood, vond dat hij zo’n mooie lage bas had en daarmee de hele bus overstemde. De buschauffeur moest hem dan ook regelmatg afremmen, want die wilde, dat die anderen ook een kans moesten krijgen om hun stembanden te ontwikkelen. Dat vond hij maar niks. Waarschijnlijk heb ik daarvan nog het trekje georven, dat ik vind, dat mijn stem ook zo buitengewoon klinkt.
Gelukkig voor de medepassagiers was er af en toe een rustpauze en mocht iedereen uitstappen om in een boshut hun boterhammetjete verorberen. Ervaren toerders, die hun eigengemaakte koffie hadden meegenomen, werden met een scheel oog aangekeken. Ook dit vond hij maar niks. Malle gezichten trekken en scheve ogen trekken vond hij een dagelijkse kost. Het gebeurde in die dagen , dat je bij het uitstappen best een gallant handje nodig had om heelhuids thuis te komen, want dat het het gevaar om de hoek loerde stond niet in de reisfolder vermeld.
Zo ook voor onze voettocht langs het benenbrekers pad kan niet genoeg gewaarschuwd worden en een doorlopende loopverzekering is geen overbodige luxe. Een prachtige slinger door de eilandelijke natuur.
Het GAM pad is een van de mooiste paden,die ons langs de zeldzame begroeiing voert. De Pega Saya groeit hier welig. De zaden klitten zich vast aan je broek of sokken. Ook je schoenveters moeten het ontgelden. Bij het afdalen van het ongeveer 16 meter hoge terras hebben we een schitterend uitzicht over de noordkust. Even later verdwijnen we weer tussen het struikgewas en geboomte.
Op de oude Patrouilleweg aan gekomen gaan we richting Boca. Onderweg komen we nog wat oude vuilstort tegen . Een rooi, die het afvalwater van vermoedelijk de zeepfabriek en wasserij op Brievengat afvoert, laat ons weten, dat de milieu verpesting ook hier heeft toegeslagen. Het naderen vanaf de landzijde van de Boca Santa Pretu is een toverachtige ervaring. De doorkijk van de grillige Manzanilla stammetjes zijn van een andere planeet.
De boca op zichzelf is een bezoekje meer dan waard. Na de passage van het watervalletje komen we al overstekend van een stroom in de monding van Santa Pretu terecht. De golven rollen af en aan en geven een speciaal effect aan het betoverende schouwspel. Jammer dat er nog enkele autobanden liggen. Ook hier heeft de vervuiling toegeslagen.
Twee regenbogen boven zee geven aan waar de pot met goud gevonden kan worden. Enkele minuten later , het is geen goud , maar water. Met de wind in de rug zijn de dikke druppels nog wel uit te houden. Je wordt wel nat, maar de koude regen voelen we pas echt als we van opzij beregent worden.
We nemen het Schietbaan pad door het hoge gras . M. die met een regenponcho loopt mag voorop. Haar schouderbandje geeft enig oponthoud. Mannelijke hulp schiet gelijk toe, zoals het behoort op een schietbaanpad. Onder het motto “niet geschoten,altijd mis” wordt de tocht voortgezet door het hoge gras. Bij de schietbaan rechtsaf en terug naar de parkeerplaats. Twee uur en drie kwartier was toch iets langer dan gedacht. Het onwelriekende water via de rooien en de regenbogen waren hiervan de oorzaak.
Voor de volgende week zouden we naar de Clusia kunnen kijken, daar deze vermoedelijk in bloei staat. U hoort nader.
Met een vrolijke groet,
G.K.
