Even verderop stalden we onze autos in bewoonde buurt. Precies klokkeslag vier vertrokken we met zijn negenen over de oude weg naar Westpunt om bij de slagboom langs het flink uitgedunde Kokospalmenbos te lopen.
Een weggetje naar een put was vrijgemaakt en als je even niet oplette, was je ook zo de Magazina voorbij. De Seru Kosta stond ons al op te wachten.
Aan de kust gekomen sloegen we richting west naar de oude steenbrekerij. Vermoedelijk is er een oudijzer opkoper langs geweest, want de meeste staketsels en overblijfselen van de brekerij waren verdwenen. Hier en daar lag nog wat oudroest verspreid en de gebouwtjes hadden hun beste tijd duidelijk gehad. Het wilde water werd hoog opgestuwd in de heilige zwarte monding ( Boca Santa Pretu ) en we werden daardoor een beetje nat door het sproeiwater.
Het waterspel over de Supplados was een lust voor het oog en de sproei uit het Spuitgat liep de spuigaten uit. Overigens wilde iemand een rondje maken rond het Spuitgat, maar toen er verteld werd, dat de krabben dat niet leuk vonden, werd er maar van afgezien.
Boca Patrick altijd weer een verhaal apart. De betoverende uitstraling van deze grillig gevormde boca brengt ons in de ban van sprookjes en legenden. Hier zou toch niet Neptunis met zijn gevolg een maanlicht B.B.Q. hebben gehouden op deze geweldige plek?
De veelarmige Green Tara zou zich rot geschrokken hebben, als ze zo'n bewierde zeegod met op zijn drietand een worstje, een kippepootje en een krabbetje geprikt had gezien. Afijn, de Green Tara liet het ook afweten en de Schorpioenen van de Seru Bayan werden door ons niet opgemerkt.
De weg naar de parkeerplaats was gezellig lang en onze bolides vonden we net zo terug als we ze hadden neergezet. Immer een opluchting.
Verslag en foto's: GK.