Parkeren bij Klein Hofje of in de omgeving van het landhuis Klein Piscadera, dat is een keuze tussen veilig betaald parkeren en minder veilig langs de kant van de openbare weg. We kozen voor veilig. Deze keer niet kwartetten in het verzonken bos, maar op avontuur langs de mangroven.
Het pad achter het vervallen landhuis Klein Piscadera bracht ons aan de rand van de Piscaderabaai waar de Mangrove Tan en de Blancu ons wachtte. De watervogels verscholen achter de vele luchtwortels werden onrustig bij het zien ons groepje. We hebben ze al fluisterend moed ingesproken om toch vooral op de foto te gaan voor een gezellig album plaatje. Eilasie. De tocht voerde ons verder langs de mangroven, totdat we in het bos van de zwarte mangrove kwamen, waar een slavenmuur de aanleiding vormde om deze te volgen. Zaten we nu op het gebied van Rafael of Klein Piscadera, vroegen wij ons af? En wie zou de eigenaar wel zijn? Enige omgevallen zwarte mangroven toonden hun wonderlijke zijtakjes. Heeft het water zo hoog gestaan? We keken met verbazing naar al die knotjes van twijgjes.
Na "scheef takje" rechts, wil niet zeggen, dat je na "rechts takje" .........
Het pad volgend door dit wonderlijke bos kwamen we uit op een weg waar de oliepijpleiding nog in volle glorie te zien was en in de Piscaderabaai eindigde. Zo te zien was hij niet meer in gebruik. Roestgaten al over en zeker geen goed idee om hier het boegspriet lopen te beoefenen.
De zandweg langs de pijp tussen opgeworpen wallen tot aan waar we er over heen moesten om het grasveld en de Puta Perfumado te begroeten, was een hete tippel. Het met Banana di Rif geplaveide pad was al enigszins gebaand, maar toch is zo'n lange broek wel handig om door het stugge gras en de lange Putas te banjeren. Onderweg werden we verrast door een wegschietend wild zwijn. Natuurlijk is dat heel wat anders dan waar je heden zoveel over leest van die zwijnen die schieten. We waren dan ook helemaal niet bang.
Het kronkel en buk-pad bracht ons uiteindelijk bij een amper door de takken heen te zien oprijzende muur. Het landhuis Rafael.
De reliquien lagen hoog opgetast en met moeite wisten we deze gedozerde barriere te nemen door voorzichtig over het stortvuil heen te stappen.
Naast het landhuis was het paadje, dat ons naar het hofi Rafael leidde. Een put met een Dushi Kabei er in, waterkeringen, betonnen deksels en andere ornamenten wekten onze nieuwsgierigheid. Een grote omgevallen Barber di Junckuman ontlokte de uitroep dat we nog nooit zo'n grote Barber hadden gezien. Hoe oud zou die zijn? De Dushi Kabei stond in een droge put, waarbij het leek, dat de put ook in de put zat. De hoge kapokboom hield het toezicht, van boven kan hij alles goed kon bekijken.
Dank zij de vele lintjes waren we af en toe de weg kwijt, maar ik heb geen onvertogen woord gehoord.
Blijkbaar vond men het normaal is, dat je af en toe hier op Curcao spoorloos bent.
Na ruim twee uur en veel wandelplezier rijker konden we onze voertuigen wederom begroeten. De wachters met hond hadden keurig opgepast.
Verslag en foto's GK.