Beste wandelaars,
Bon siman.
Er is nog zoveel, niet alles kan bewaard. Niet alles is voor alle tijden. Aandachtig deze uitspraken denk ik aan de Sargassum toestanden op de kusten van de Caribische eilanden. Het zeewier kan zoveel ongemak veroorzaken. Schildpadden die verstrikt raken en de stank van het rottende wier. We hebben het geroken.
Politiek veroorzaken sancties veel ellende en het lijkt wel of men zich niet bekommert om de gevolgen voor derden.
Niet alles is voor alle tijden.
Een kleine twintig man waren verzameld bij de Sargassumbaai. De zitbanktafel noodde niet tot een verblijf van enkele uren vanwege de geur die het Sargassumwier verspreidde. Het leek wel of het vasteland zich uitgebreid had. Je had zo de neiging om het Sargassum op te stappen, verschil met het vasteland zie je niet. Wedden dat je er door zakt en als je onder het Sargassum zit, gebeurt hetzelfde met je als de schildpadden. Levensgevaarlijk.
We misten het bordje dat je niet op het Sargassum moet begeven. De terreinfietsers fietsen er lustig op los. We mochten niet op de fietsroute parkeren, je moest maar raden hoe die liep deze fietsroute. Hier en daar zag je wat gele afbakeningslinten, maar de wandelroute liep er grotendeels omheen. Na Indian Point. wat is die route toch mooi langs het water van de St. Jorisbaai, zagen we alleen mangroven, de Tan, de witte en de rode, de kraamkamers van de vissen. Hier en daar stond een reiger verscholen op de loer naar vis. We kwamen bij het Vijgenbos aan.
Niemand had verwacht dat hij/zij op de knieen moest om onder de takken van de omgevallen bomen door te kruipen. Maar uiteindelijk bereikten we weer begaanbare paden. Even een slokje op de goede afloop. De vijgen hebben we niet gezien en dadels evenmin. De snoeiploeg is gewaarschuwd, of dit helpt, weet ik niet. Het is wel iets heel anders dan koffiedrinken op Klein Santa Martha. Af en toe als er een onoverzichtelijke afslag opdoemde, hielden we de pas in zodat de achteropkomers niet zouden verdwalen.
Niemand had verwacht dat hij/zij op de knieen moest om onder de takken van de omgevallen bomen door te kruipen. Maar uiteindelijk bereikten we weer begaanbare paden. Even een slokje op de goede afloop. De vijgen hebben we niet gezien en dadels evenmin. De snoeiploeg is gewaarschuwd, of dit helpt, weet ik niet. Het is wel iets heel anders dan koffiedrinken op Klein Santa Martha. Af en toe als er een onoverzichtelijke afslag opdoemde, hielden we de pas in zodat de achteropkomers niet zouden verdwalen.
Langs de gemuteerde cadushis, die houden het al een decennia vol, een foto en een slokje. Voort ging het. Een laatste foto bij de twee Brasias dacht ik, helaas mijn fotoapparaat vertelde me dat ze last van een geheugenstoornis, zodat het plaatje op de volgende wandeling moet wachten.
G,K.