ingang van de lagun
Beste wandelaars. Bon siman.
Met frisse tegenzin van de kat, tegenstribbelen hielp niet, dronk hij smalend zijn melk. Met melk meer mans, dacht hij nog. Doordat de muis in het verdomhoekje zat, terwijl de kat zijn laarzen oppoeste, merkte hij op "In het donker zijn alle muisjes grijs, behalve dan die "zethem- oppers".
Dit is een aanhef die nergens opslaat, Maar tegenwoordig worden er dingen beweerd die kant noch wal raken. Blijkbaar de waarheid zit hem in het muizennisje, het verdomhoekje.
nieuwe aanplant van Mangrove-bomen
watervlakte
lagun Sint Michiel
uitzicht
Zo'n mooie wandeling hebben wij nog niet gehad, zongen de voetpadders. De aanlooppaden waren van een ongekende schoonheid, tenminste dat er nog volkstammen over naar huis schrijven. Wat een leuk bos, en dat op Curacao bij Sint Michiel, de vissersplaats.
bijna op de top
op de top
Het weer hielp ook een handje mee. Tot aan de top hielden we het droog tot iemand zei, ik zie een buitje aankomen. Iedereen gehaast naar beneden, maar het bleek loos alarm te wezen. Een niet noemenswaardig miezertje daalde op ons neer. De Manzanillabomen dachten eindelijk, daar heb je weer zo'n blarentroep. Maar helaas.
Guaba Baster appeltjes
Shimarucu-boom
Gelukkig zijn er ook nog andere, vriendelijker bomen. Bomen die hun praal en pracht tonen met bloemen en vruchten. Zo ook stond de Guaba Baster vol met vrucht evenals de Shimarucu in mijn tuin. De Mata Sanger, een Lantana Camara, wier oranje kleurige bloemen stond de omgeving op te frissen en de Salie di Seru met haar witte toefjes het pad op te vrolijken.
( oude Fransisco, eens een voorbeeldig gezagvoerder, zei nadat hij de Public Adress bediend had " Bullshit makes the grass grow green" en hij borg de spreekbuis op. Heel vroeger waren zijn ouders voor de quillotine gevlucht, vandaar zijn franse inslag. Hij wist waar de koppen rolde. )
langs het randje
pad langs het water
De paden liepen af en toe naar beneden naar de kust toe. Je moest oppassen dat je niet koprollend naar beneden kwam. Alles komt op zijn pootjes terecht. Uiteindelijk bereikten we het pad dat ons naar de top van de Michielsberg zou brengen. Een geel lint om een boom en blauwe verf op een rots gaven weer dat je dit pad moest volgen. We hielden geen pauze. Drinken doe je maar op de top. Er is wat afgelurkt.
Uiteraard hadden we geen dorst meer toen we beneden op de parkeerplaats aankwamen en dat was maar goed ook, want praktisch alle kroegen waren gesloten.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.