Het is altijd weer een spectaculair gezicht hoe de golven zich tegen de rotskust aan smakken. Het opspuitende water hult de suplados even in nevelen. Het waterspel is absoluut weergaloos en onze rotsvaste blik verandert, als we de grote afgebrokkelde rotsen zien.
We lopen langs de kant een paar spuitgaten voorbij en zien de natuurlijke brug waaronder het tij zijn spel speelt. We komen bij de rooi waar zich een paar dapperen aan wagen om er door heen te gaan.
De rest gaat er al knippend omheen. De afkalving van de westkust is een dreigende aanblik en velen vinden, dat het nauwe paadje langs de kust teveel van onze evenwichtsorganen vergt.
Na een kleine patrouille op verkenning te hebben gestuurd, rapporteert deze, dat het voor koorddansers een peuleschil is, maar voor zestigplussers met uitzicht op AOV niet aan te raden is.
Verslag en foto's: GK