Hiertussen verzamelde de groep wandelaars zich op een onopvallende wijze in korte en lange wandelbroeken met of zonder loopstok.Om vier uur precies, het kan ook ietsje er voor zijn geweest, zich in beweging richting Fort Beekenburg.
De route liep langs de majestueuze natuurstenen met meertjes aan de voet. Zie je die groene reiger met zijn prachtige schutkleur, nauwelijks herkenbaar met die groenige rotsachtige achtergrond? Fort Beekenburg de treden op van de trappen waren een aardige oefening voor de oudjes die van traplopen houden.
De kanonnen stonden dreigend voor hun geschutspoorten op hun rolpaarden.Geen kaper te zien, laat staan een vijand die het op Curacao voorzien heeft. Een torentje hoger werd bemand door enkele wandelaars die het liever een beetje hogerop zochten. Achter de kantelen hielden ze trouw de wacht en keken af en toe naar beneden wat die snoodaards daar beneden van plan waren.
Nu die zetten de tocht voort, om verder via het strand zich richting Directiebaai te begeven. Ook daar was het druk lieftallige dames lagen te zonnen en norse heren hielden de wacht. Na inspectie van de aan zee grenzende rotsen, moet ik bekennen dat de fosielen nog zijn teruggebracht, die vroeger de rotsen plachten te sieren. Verrassend was een stapel stenen langs de kust. Jan de Stapelaar, niet te verwarren met Jan van Schaffelaar, was druk bezig om geschikte koraalstenen te zoeken om meerdere van die bouwsels te stapelen. Onder goedkeurend geknik van enige wandelaars die blijkbaar kennis van zaken hebben, stapelde hij verder.
De groep was een beetje uitgerekt en bij het afslagpunt werd er even gewacht of een ieder wel het goede weggetje nam.
De Mata Pisca en de Bai no Bolbe waren hier in grote aantallen te vinden. We slingerden ons door die plantenwereld heen en kwamen tenslotte uit tegenover het Santa Barbara hotel, het vroegere Hyatt, aan de andere kant van de ingang naar het Spaanse Water.
We vervolgden ons pad door de mondi met diverse oude Brasias en Palu di Sias. Op het asfalt aangekomen zochten we de plek waar we weer de Mondi in konden duiken om rond de Kabriteberg te lopen. Een geitenpaadje volgden we en het werd steeds schaduwrijker met mooie uitzichten naar de Tafelberg en het Spaanse Water.
De Mata Pisca en de Bai no Bolbe waren hier in grote aantallen te vinden. We slingerden ons door die plantenwereld heen en kwamen tenslotte uit tegenover het Santa Barbara hotel, het vroegere Hyatt, aan de andere kant van de ingang naar het Spaanse Water.
We vervolgden ons pad door de mondi met diverse oude Brasias en Palu di Sias. Op het asfalt aangekomen zochten we de plek waar we weer de Mondi in konden duiken om rond de Kabriteberg te lopen. Een geitenpaadje volgden we en het werd steeds schaduwrijker met mooie uitzichten naar de Tafelberg en het Spaanse Water.
Een enerverende natuur met reusachtige rotspartijen. Af en toe moesten we een afdalinkje nemen, waarbij je wel de nodige aandacht nodig hebt, anders is roets,roets.
We liepen langs prachtige mangrove Tan en even verderop langs het water om vervolgens weer de mondi in te gaan. Bij een ijzeren trap moesten we omhoog en het rondje Kabritenberg zat er op. Langs de achterkant waar de Parandaboot Mi Dushi ligt liepen we terug . Vroeger was dit terrein illegaal afgesloten door een of ander snoodaard die dacht dat het hem goed uitkwam om de visvangst zelf te doen. De hengelaars waren woest. Of dit de aanleiding is geweest om de toegang wederom voor een ieder open te stellen, weet ik niet. In ieder geval hadden we geen last van honden en dies meer zij. Om kwart over zes waren we bij onze bolides weergekeerd. Zo te horen vond iedereen het mooie wandeling, voor herhaling vatbaar.
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend, G.K.