Bon siman.
Wiegend en waggelend repten wij ons naar het beginpunt van onze wandeling. Het plateau op van de strijdgronden waar Tula eens zijn hoofdmacht verzamelde om de felle eindstrijd te leveren. Maar zoals we weten was de overmacht te groot en ongelijk. En toen begon het zachtjes te regenen en allengs werden we druipnat.
Door het gebied waar de Mata Pisca het voor het zeggen heeft schudden de blaadjes hun vocht af aan de wandelaars. We volgden de vestingsmuur van Tula en dat gaf mooie
vergezichten over het resort Fontijn. We liepen langs baardmossen verscholen in de bomen. Hier en daar had het pad wel enig onderhoud nodig.
De Lantana Camara bloeide volop langs de route. Ook de Bessie di Llora stond met zijn/haar oranje vruchtjes de papagaaien en Prikichis te verleiden. De Kinikini liet haar geluid horen, het leek erop, dat we niet welkom waren, misschien had ze wel jongen.
De vuist van Tula als aandenken, dat hier de strijd gestreden was, voor de vrijheid van de slaven.
Dat het de laatste tijd veel geregend heeft, was te merken aan het groen alom. Er moest flink gesnoeid worden. We naderden het punt waar we naar beneden moesten. Al zittend en glijdend volbrachten we deze laatste operatie.
Langs de weg liepen we in ganzenpas
terug naar onze auto's onder begeleiding van het geblaf van de honden. We hadden er 2 uur en veertig minuten over gedaan.
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend, G.K.
wandelpad
Uitzicht vanaf Seru Neger
