Clusia
Bij de Ascencion baai
Oei, oei.
Kleurige rots
Wandelverslag:
Wat heeft het geregend gisteren, maar een oude wijsheid zegt, wat gisteren is gevallen, valt vandaag niet. En zonnig, dat het was.
Als je van de paardenstoeterij te San Pedro het pad in westelijke richting volgt en onder de slagboom doorkruipt, die toevallig omhoog stond, moet je ongeveer ter hoogte van de grootste boomwelving op het terras, ook wel Seru Mainshi genoemd, het pad nemen aan je linker hand.
Je komt dan op het paadje terecht, dat naar de grot gaat. Het is even klauteren naar de grot langs de schitterende rotsformaties, maar dan heb je ook wat. Uren kun je hier turen onder een prachtig gekleurde overhang.
Voor zover hadden we geen uren om hier te verblijven en hebben we foto's genomen van al dat getuur. Je zou er tureluurs van worden.
Door een nauw rotsspleettje kropen we naar een rotswandje, dat nagenoeg 2 meter recht omhoog ging. Mensen met korte benen halen net niet om over het dooie punt heen te komen. Gelukkig zagen anderen dat ook. De achteropkomers waren niet te beroerd om een kontje te geven. Er viel veel Wabi te knippen en dat houdt altijd op. Als je dan eenmaal boven bent, sta je voor de Clusia. Vroeger lag er nog een oude leguaan te slapen, die net deed of hij de wacht hield.
Oog in oog met de Clusia probeerden we bloemen te ontdekken, die elk jaar de Clusia verfraaien. Verschillende knoppen ontwaarden we, maar bloemen vielen niet te ontdekken. Ook niet toen we de Clusia van achteren benaderden. Wel was er een zaaddoosje te zien.
We liepen het pad af dat ons naar de spoorbaan bracht die nooit als zodanig gebruikt is geweest. De bedoeling was blijkbaar om het fosfaat af te voeren. Het vervallen wachthuis schoot er bij in. Op naar Mina di Fosfaat. Een diep gat in de grond. Rondom moeten er nog meer proefmijnen liggen.
De afdaling was een fluitje van een cent, maar niet heus. Na voorzichtig je voeten een houvast te geven, wrongen we ons door een spleet en als je niet oppaste dan had je een buil. De beloning kwam nadat je je door de spleet gewurmd had in een prachtige stalagtieten wand met schitterende kleuren. Het goedbegaanbare mondipad dat nu volgde is een pad van allure. De erehaag werd gevormd door de Lantana Camara die in bloei stond.
Vooral de Mata Sanger met zijn oranje kleur was een lust voor het oog. Ook de Watakeli deed een duit in het zakje, maar niet zo uitbundig.
We wandelden verder naar Boca Ascencion, het vroegere Plastic Baai. De witkoppige schuimende golven rolden de monding binnen. De schildpadden lieten op een enkeling na hun koppetje niet zien. We hadden nog uren kunnen turen, maar vadertje tijd maande ons.
We haasten ons alsof we de verloren tijd konden inhalen. De slagboom stond nog steeds open en na 3 uur wandelen, kwamen we bij onze auto's aan.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.